'We blijven tot het einde samen'

Gilles Geelhoed (92) is geboren in Koewacht en via Heinkenszand naar Vlissingen gekomen. Hij werd lid van de jongerenvereniging en kreeg al snel vrienden. Een van die vrienden had een leuke zus, Dien. De op Tholen geboren Dien Schot (88) werkte bij Bakkerij Fei in Vlissingen, schuin tegenover het accountantskantoor waar Gilles assistent was.

Trouwdag

De twee leerden elkaar beter kennen en de vonk sloeg over. “We hebben de trouwdag goed gevierd”, zegt Dien. “Want als het goed is, doe je het maar een keer.” En bij een keer bleef het. Na 65 jaar huwelijk is het echtpaar nog altijd gelukkig samen. Ze helpen en ondersteunen elkaar. “We gaan pas aan het einde uit elkaar”, zegt Dien terwijl ze haar man vanuit de rolstoel in zijn fauteuil helpt. “Ik moet er niet aan denken dat een van ons in een verpleeghuis zit en dat de ander dan af en toe op visite kan komen. Nee, zo gaan we dat niet doen. We houden gewoon vol.”

Handwerken

Het leven gaat misschien iets minder vlug dan vroeger, maar zich vervelen doen ze niet. Beiden houden van handwerken en lezen. “Ik heb na mijn pensionering verschillende tapijten geknoopt”, vertelt Gilles. “Het is niet zo moeilijk, al moet je wel blijven tellen. Zo’n kleed is best zwaar, dus we moesten met zijn tweeën zijn om het te draaien.” Op de vloer liggen verschillende kleurige kleden in verschillende maten en vormen. Over een tafeltje ligt een geborduurd kleedje, ook gemaakt door Gilles. “Het zit in onze familie, want mijn zus deed aan kantklossen en mijn broer aan frivolé. Onze vader deed ook kleden maken.”

Speelkamer

Dien heeft in verschillende winkels gewerkt en hun twee dochters opgevoed. “Ook voordat wij onze meisjes hadden, kwamen er altijd neefjes en nichtjes over de vloer. Ik had een speelkamer voor ze ingericht en vond het altijd leuk als er kinderen waren.” De komst van Yvonne en Francine was dan ook een waar geluk. Totdat Yvonne op 26-jarige leeftijd tijdens een vakantie overleed. “Het was verschrikkelijk,” zegt Dien. “Maar iedereen maakt erge dingen mee. Daar zijn wij echt de enige niet in. We missen haar, net zoals we onze ouders, broers en zussen missen. Het niet meer samen kunnen beleven, maakt het moeilijk.”
Nuchter en optimistisch kijken Gilles en Dien tegen het leven aan. “We nemen elke dag zoals die komt,” zegt Dien, terwijl Gilles bevestigend knikt en naar een groot dik boek wijst. “Misschien, ga ik dat boek nog eens lezen.” “Later als je oud bent zeker?”, grapt Dien. “We hebben alle tijd en we zullen ons niet vervelen.”