Bianca Tange vindt zichzelf een pietje-precies

Wie is Bianca?

“Ik ben een harde werker. Van jongs af aan werk ik al. Op mijn veertiende ongeveer begon ik als winkelmeisje bij een slagerij in de binnenstad van Middelburg, waar ik ben opgegroeid. Later werkte ik ook bij Jac Hermans (supermarkt, redactie) en ondertussen deed ik de mavo. Daarna volgde ik de opleiding SPW, Sociaal Pedagogisch Werk.”

Kom je uit een ondernemende familie?

“Nee, helemaal niet. Mijn vader werkte op het postkantoor en heeft daar verschillende functies gehad. Mijn moeder is altijd thuis geweest, voor mijn zus en mij. Zelf heb ik eerst ook voor een baas gewerkt. Nadat ik de opleiding SPW had afgerond, ging ik aan de slag in de kinderopvang. Ik groeide door van pedagogisch medewerker naar senior pedagogisch medewerker. In die functie coachte ik mensen op de werkvloer. Later werd ik manager. Daarvoor heb ik op mijn dertigste het HBO-diploma Social Work behaald. Uiteindelijk ben ik acht jaar manager in de kinderopvang geweest. Met de verantwoordelijkheid over zoveel mensen en locaties runde ik toen eigenlijk al een bedrijf.”

Wilde je daardoor voor jezelf beginnen?

“Toen nog niet zozeer. Maar er veranderde veel in de kinderopvang door de crisis (in 2008, redactie). We gingen van twaalf naar vier managers en in mijn functie kwam ik steeds verder van de werkvloer af te staan. Het werd meer aansturen op afstand en beleid schrijven, vanachter mijn bureau. Door alle veranderingen kreeg ik geen energie meer van mijn baan en besloot ik ontslag te nemen. Toen heb ik best een tijdje nagedacht over wat ik wilde en uitvaartbegeleider leek me een mooi vak. Daarom ben ik de opleiding tot uitvaartondernemer gaan volgen. De meeste mensen komen na de opleiding bij een groter bedrijf terecht, maar daar heb je dan ook meer die afstand en ik had juist bedacht dat ik uitvaartbegeleiding vanuit mijn hart wilde doen. Zo heb ik Eigen Stijl tweeënhalf jaar geleden bedacht.”

Welk type ondernemer ben jij?

“Een creatieve ondernemer. Ik ben altijd bezig met hoe ik mezelf kan laten zien. Er ligt nog steeds een taboe op de uitvaartbranche en ik merk dat mensen het fijn vinden dat ik dingen deel. Zo zien ze dat het ook anders kan dan standaard. Mensen mogen een uitvaart echt op hun eigen manier invullen.”

Wil je dat je bedrijf nog verder groeit?

“Dat zou ik wel willen. Toonaangevend zijn in Zeeland met enkele uitvaartbegeleiders, lijkt me heel mooi. Mijn droom is ook om een eigen uitvaartcentrum te hebben. Intiem en warm, waar nabestaanden op een persoonlijke manier afscheid kunnen nemen.”

Hoe beïnvloedt de coronacrisis jouw werk?

“Gelukkig valt de situatie in Zeeland mee. Het is wel anders werken en dat was wennen, bijvoorbeeld als je een eerste gesprek op afstand moet doen. Ook kun je mensen geen hand geven. Gelukkig mogen er nu honderd mensen bij een uitvaart zijn, al zijn er maar weinig locaties waar honderd aanwezigen anderhalve meter afstand kunnen houden. Ik denk wel dat uitvaarten steeds persoonlijker worden. Mede door de coronacrisis zijn er steeds meer mensen die kiezen voor een intiem afscheid.”

Wat is het mooiste en moeilijkste aan je werk?

“Het mooiste vind ik dat ieder mens uniek is en de uitvaart op zijn of haar eigen manier kan vormgeven. Als nabestaanden na een uitvaart zeggen dat ik ze fijn heb begeleid, dan heb ik het goed gedaan. Daar doe ik het voor. Moeilijk vind ik dat ik soms ‘s nachts wakker word en denk aan wat ik allemaal nog moet regelen voor een uitvaart. Ik ben wel een pietje-precies.”

Met wie zou jij eens aan de keukentafel willen zitten?

“Manu Keirse. Dat is een Belgische psycholoog die veel onderzoek heeft gedaan naar rouwbegeleiding. Ik vind hem een inspirerende man.”[n]