Willem Peeters: ‘Ik stap drie keer per week op de racefiets’

Je bent ’s-Heerenhoek altijd trouw gebleven. Kunnen we concluderen dat je verknocht bent aan het dorp?
“Ik ben er geboren en getogen inderdaad. Mijn ouders ook. Alleen in de jaren 80 ben ik een paar jaar weggeweest, toen ik de opleiding tot Z-verpleegkundige volgde. Toen woonde ik in Oisterwijk en werkte ik in Udenhout. Daarna ben ik teruggekomen, ben ik getrouwd en hebben we een huis gekocht in het dorp. We wonen er nog steeds met veel plezier. ’s-Heerenhoek was altijd een bruisend dorp, maar we zagen steeds meer dingen verdwijnen in de loop van de tijd. Dat trekt nu gelukkig weer een beetje aan.”

Uit wat voor soort gezin kom je?
“Vrij traditioneel. Ook een klein gezin, met twee kinderen. Van huis uit katholiek. Dat is ook ’s-Heerenhoek. Ik ben rustig opgegroeid. Ik zat uiteraard op een katholieke lagere school en ging aansluitend naar het St. Willibrordcollege in Goes. Dat was ook geen keuze, zeg maar. Als kind was ik veel met voetbal bezig. Ik zat ooit nog een jaartje bij de Zeeuwse jeugdselectie, maar uiteindelijk ging mijn aandacht toch ook uit naar andere zaken. Het uitgaansleven vond ik ook heel interessant, bijvoorbeeld. We gingen naar Kiekieris, natuurlijk, en ook vaak naar Goes. School was op die leeftijd ook nog niet echt aan mij besteed. Ik begon op het Atheneum maar zat al vrij snel op de MAVO. Ik was gewoon met heel andere dingen bezig. Daarna ging ik naar het Delta College in Middelburg, maar ook daar was ik niet op m’n plek. Het toenmalige Vijvervreugd lag daar net achter. Dat vond ik veel interessanter, maar ze zaten daar met een leerlingenoverschot. Zo belandde ik op m’n achttiende uiteindelijk, via via, als (aspirant-) leerling in Udenhout. Zo ben ik dus in de zorg beland. Later heb ik nog allerlei aanvullende opleidingen gedaan, van management voor ziekenhuizen en zorginstellingen tot Hoger management gezondheidszorg.”

Je ontwikkelde jezelf geleidelijk tot manager bij grote zorginstellingen. Wat trekt jou aan in het vak?
“Ik zie dat, als je je een beetje inspant voor deze doelgroep, dat al die mensen er veel voldoening en plezier van krijgen, en er vertrouwen uit putten. Dát is wat mij drijft. Ik heb wel altijd de voorkeur gegeven aan zorg waarbij langdurig contact centraal staat. Een ziekenhuis, waar veel patiënten maar even liggen, vind ik veel minder interessant. Bij grootschalige organisaties als Arduin was er niet veel ruimte om relaties op te bouwen met cliënten. Bij Salcha Zorg draait het juist om landelijk, kleinschalig, rustiek en sociaal bewogen wonen, op onze mooie zorglocatie in Kruiningen. Precies zoals ik het neer wilde zetten.”

Zorg is je passie, maar je bent ook ondernemer. Was dat de reden om lunchroom Dustoch over te nemen van ’s Heeren Loo?
“Zorg was het uitgangspunt, toen ik hier instapte. Ik hoorde dat Dustoch dicht moest, terwijl ik wist dat juist in deze lunchroom inclusie geen wassen neus is. Hier bestaat dat echt. Ik wist ook dat veel medewerkers hier al twintig jaar hun werk hadden en daar hun zelfvertrouwen en eigenwaarde aan ontlenen. Daar kun je niet zomaar een streep door zetten. Toen sprak mijn zorghart. Ik ben later natuurlijk wel gaan kijken of de zaak rendabel is te maken. Als ik er ieder jaar op toe moet leggen schiet het ook niet op. Dan kun je over een paar jaar de deur alsnog sluiten. Inmiddels zijn we dik een jaar verder en werken we wat meer aan onze naamsbekendheid. Ik zoek de aansluiting bij andere ondernemers en doe incidenteel acties, met bijvoorbeeld SocialDeal. Dat is niet lucratief, maar zorgt er wel voor dat veel nieuwe mensen kennismaken met lunchroom ’t Geerepleintje.”

Hoe zien jouw werkdagen er uit, als bestuurder? Maak je veel uren?
“Het komt vaak wel neer op zestig, zeventig uur per week ja. Hier bij de lunchroom bemoei ik me met veel dingen vooral ook niet. Van de horeca-praktijk hebben de ervaren medewerkers simpelweg meer verstand dan ik. Maar ik draai zo nu en dan wel eens een dagje mee, in de spoelkeuken bijvoorbeeld. Om een beetje feeling te houden met de werkvloer. Dat vind ik wel belangrijk. Verder ben ik vooral bezig met administratieve zaken. De verloning wordt geregeld door mijn accountant, maar de jaargesprekken, het opstellen van contracten en dergelijke: dat doe ik allemaal zelf.”

Kan je werk loslaten, als je eenmaal thuis bent?
“Inmiddels wel. De organisatie staat goed, ik heb een fijne club medewerkers. Dat geeft rust. Daarom durf ik straks met een gerust hart op vakantie te gaan en het aan het team over te laten. Als ze er dan echt een keer niet uitkomen mogen ze me natuurlijk wel bellen. Maar alleen in uiterste nood.”

En wat doe je in je vrije tijd? Hou je nog steeds van voetbal?
”Ik ben nog wel een liefhebber hoor, maar niet zo fanatiek meer. Een enkele keer ga ik nog eens bij de Patrijzen kijken. Lekker een beetje bijpraten met de mannen, en commentaar geven vanaf de zijlijn. Verder probeer ik zeker drie keer per week op de racefiets te stappen. Per keer rijd ik dan zo’n kilometer of zestig, zeventig. Lekker in m’n eentje door de Zeeuwse polders. Dat vind ik heerlijk. Lekker in mijn eigen tempo fietsen. Dat geeft me ook rust.”

Met wie zou je zelf wel eens aan de keukentafel willen zitten?
”Dan denk ik toch als eerste aan Pieter Omtzigt. Om hem eens goed duidelijk te maken wat er gebeurt met gelden in de zorg. Hij is iemand die zich daar in vast kan bijten. Ik hoor altijd maar dat er geld bij moet, bij de grote organisaties, maar dat is een misvatting. Er wordt veel over de balk gesmeten voor dingen die helemaal niet nodig zijn.”

PASPOORT:

Naam

Willem Peeters

Leeftijd

57

Familie

Getrouwd, twee zonen

Hobby’s

Voetbal, wielrennen, lezen en tuinieren