Adriana Cafra-Wanders maakte Ramp mee in internaat voor schipperskinderen in Hansweert-Oost

“Die zaterdag de 31e januari kwamen wij aan in Rotterdam met ons schip, waarop onze vader kapitein was. Wij hadden al minstens twee weken terug op school moeten zijn na de kerstvakantie, maar we waren in Duitsland geweest en dat was te ver weg om met de trein naar Nederland te reizen. Dus die zaterdagmiddag gingen we op weg met de trein van Rotterdam naar het internaat in Hansweert-Oost. Wij hadden wel in de gaten dat het stormde, maar het was winter, dus dat was te verwachten. Het was al donker toen we bij het internaat aankwamen. De zusters stelden voor aan onze moeder op het internaat zou blijven die nacht, maar ze wilde toch graag weer terug naar Rotterdam. Achteraf zou het de laatste trein zijn waarmee ze reisde. Ze vertelde ons later dat de trein soms heel langzaam moest rijden, omdat er water op de spoorlijn stond, vooral op de bruggen.”

“Toen we allemaal al sliepen ging plotseling het licht aan op de slaapzaal. Zuster Gertruda, de hoofdonderwijzeres, kwam door de zaal rennen, maakte ons wakker en schreeuwde: ‘Vlug allemaal opstaan, pak je kleren, doe alles in je deken en ga vlug naar boven!’ Ze bedoelde de eerste verdieping in de villa. Wij waren verbijsterd, maar deden wat ons gezegd werd. Naast de slaapkamers was een gang waar onze jassen hingen. Ik wilde mijn jas nog grijpen, maar ik zag al water onder de deur binnenkomen, dus ik dacht, ‘nee, dat zal ik maar niet doen’. Tegen de tijd dat mijn zus een paar minuutjes later door die gang kwam, liep ze al kniediep door het water. Later kwamen we te weten dat het water al ongeveer anderhalve meter hoog stond buiten. Alle bijna honderd jongens en meisjes, de zusters en pastoor, waren nog maar vijf of tien minuten boven toen de deuren plotseling open braken en het water door het gebouw stroomde. Een zuster wilde in de keuken brood pakken om mee naar boven te nemen en probeerde de trap te bereiken, maar dat lukte niet. Het water sleurde haar de gang in. Gelukkig kon ze een reling langs de muur grijpen. Ze is gered door een broer en zus die heel goed konden zwemmen, met lakens die de zusters aan mekaar geknoopt hadden.”

“Nu moesten we maar wachten en zien hoe hoog het water zou komen. Gelukkig spoelde het water niet over de vloer van de eerste verdieping. Later in de middag begonnen ze met het redden van de kinderen, zusters en oudere mensen voor wie de zusters zorgden. Ik kan me nog herinneren dat we uit een raam moesten klimmen en over een schuin dakje in de roeiboot geholpen werden. Op de dijk stonden bussen om ons naar Goes te evacueren. Het evacuatiecentrum was een grote zaal. Daar kregen we wat te eten en mijn zus en ik werden mee naar huis genomen door vrijwilligers. Daar zijn we een week geweest, totdat onze moeder ons kon ophalen. Ons schip moest in Rotterdam blijven die week na de Ramp voor het geval dat het nodig was om te helpen met de redding van mensen of andere taken. Wij bleven een poosje aan boord totdat de zusters in Leyenbrook, bij Sittard, in een bijna leeg klooster een school begonnen. Het nieuwe Maria-Oord in Hansweert-Oost is nooit meer geopend als internaat voor schipperskinderen. In de tijd van de Watersnoodramp was het internaat nog maar vier jaar oud, met een hele moderne opleiding voor schipperskinderen.”

Adriana is ruim twee jaar later met de hele familie naar Australië geëmigreerd. “Dit verhaal vertel ik nu aan mijn kinderen en kleinkinderen”, laat ze vanuit Australië weten. “We zijn hier al bijna 60 jaar, maar die ervaring vergeten we nooit.”