Aan de keukentafel met Jürgen Ridderbos: 'Jongeren én spullen krijgen hier een tweede kans'

Hoe ben je zo in dit vak gerold Jürgen? Als ik naar jou kijk zie ik eerder een straathoekwerker of zo.
“Heel veel mensen schatten niet in dat ik in de zorg werk. Maar zelf heb ik ook van mijn 12e tot mijn 16e in instellingen gewoond, daarna 2 jaar ‘overal en nergens’. Al die jaren in instellingen heb ik me geërgerd aan het gebrek aan kwaliteitszorg en me voorgenomen om het verschil te gaan maken.
Op mijn 18e stippelde ik mijn route verder uit. Voordat ik aan de opleiding SPW-4 begon wilde ik wat ouder zijn. Tot mijn 26ste heb ik overal gewerkt. In de chemie, de bouw, steigerbouw, heftruckwerk, productiewerk, als chauffeur op busjes. Wat voor mijn voeten viel dat deed ik. Ik was al samen met Marlies - mijn vrouw -, de enige stabiele factor voor mij. We kochten het huis waar we nog steeds in wonen. Zij komt hier vandaan en het is een heerlijke plek voor ons gezin, maar ook voor mij, om tot rust te komen. Op mijn 26ste ben ik naar school gegaan: Vier dagen werken en 1 dag school. In het begin was het vrij pittig, alleen al omdat ik terugviel van een aardig salaris per maand naar een schamele stagevergoeding. Ik liep achter de vuilniswagen om te zorgen dat ik toch genoeg inkomen had. Op mijn 28ste had ik mijn papiertje. Met mijn diploma ging ik aan de slag bij De Vliethoeve, een gesloten jeugdinstelling met behoorlijk heftige problematiek. Daar was ik na 1,5 jaar echt op. Stel je daarbij voor dat je je dienst begint en dan hebben je collega’s zich opgesloten op kantoor en alle ramen zijn ingegooid. Je staat voortdurend ‘aan’, hebt altijd het gevoel dat je achterom moet kijken. Dat heeft echt wel wat met mij gedaan, ik liep op mijn tenen.”

Eigenlijk ben je na je studie gelijk ingestroomd in de zwaarste categorie. 
“Ja, maar het vermoordde mijn droom om goed te doen. Ook in mijn eigen tijd bleef ik alert. Om te ontladen ging ik wat drinken en dat liep weleens uit de hand. Tot het besef kwam dat ik anderen niet kan helpen als ik er zelf aan ga. Ik keerde terug naar Tragel in Zeeuws-Vlaanderen. En dacht daar eigenlijk een beetje te chillen. Maar ik kwam daar binnen en ze wisten waar ik gewerkt had en keken tegen me op. Dus wat gebeurde er: als er stront aan de knikker was werd ik over de porto opgeroepen. Ze noemden me daar eerder ‘Brutus’ dan begeleider en dat is wat ik gewoon niet wil.”
Als hulpverlener ben ik super duidelijk: wees eerlijk en blijf van me af. Zit niet aan mij of aan mijn collega’s. Ik zit toch ook niet aan jou. Dat gebeurde daar wel en dan moet je constant mensen fixeren. Dat is voor mijn gevoel geen hulpverlening, maar brandjes blussen. Ik moest echt terug naar de basis, want ik kon niets meer hebben.
Ik kwam voor 24 uur per week als hulpverlener bij een ouderinitiatief. Voor het eerst voelde ik dat ik was waar ik wilde zijn. Nu weet ik voor mezelf dat die tijd ervoor me echt gevormd heeft. En hoe moeilijk het ook was, ik zou het weer zo doen, want het heeft me echt geholpen om de relaxte begeleider te worden die ik nu ben.”

Wanneer werd je ondernemer?
“Vijf jaar geleden ben ik zzp’er in de zorg geworden. Ik heb uitdaging nodig, raak snel verveeld en heb het na een half jaar in een baan wel weer gezien. Als zzp’er geniet je het voordeel dat je in heel veel keukens mag kijken.”

Dagbesteding Scooterenzo is daarnaast ontstaan?
“In die 5 jaar als zzp’er hield ik er slechts met fases het gevoel aan over dat ik echt voor mezelf werkte. Maar toch ook weer niet echt. Want je moet je altijd houden aan de regels van de organisatie. Het protocol, het bemiddelingsbureau dat er tussen staat. Ben zelf hobbymatig vanaf mijn 10e jaar bezig met motoren en scooters en wilde graag hobby en zorg als pakket aanbieden. Het is er ook gewoon niet, hier in Zeeland. Jongeren structuur en techniek bijbrengen. Laten sleutelen aan zichzelf en ook zelfvertrouwen geven doordat ze niet alleen zichzelf maar ook de spullen een tweede kans geven. In maart van dit jaar zijn we begonnen. De jongste gasten zijn 14 en 15 jaar. Eén van die twee heeft in een jaar tijd 1,5 uur per week school gehad. Meer ging niet, iedereen liep vast. Bij ons is hij vanaf de eerste week elke dag binnen. Komt en gaat met een glimlach op zijn gezicht. We sleutelen aan scooters, sporten, voorzien in weerbaarheidstraining, thuisbegeleiding en leveren maatwerk.”

Je hebt het verschil voor die jongen gemaakt. Wie heeft voor jou het verschil gemaakt? 
Zonder nadenken ”Dat is Wim Braamse, een oud begeleider van mij. Dat was de enige waar ik echt wat aan had, een voorbeeld voor mij. Ik kan me nog herinneren dat ik 14 jaar was en te laat thuis kwam. Wim zei ‘Welke straf denk je dat je verdient?’ Toen heb ik mezelf zwaarder ingeschaald dan hem voor ogen stond en het werd zíjn straf want die van mij was veel te zwaar. Dat is een aanpak die me enorm geholpen heeft.”

Jij hebt ondanks een moeilijke start steeds doelen gehad in je leven.
“Structuur in mijn leven gaf mij houvast om steeds plannen te hebben en ik werd afgeleid van mijn zorgen. Net als dat sleutelwerk ook, daar kan ik in ontladen. Over 5 jaar hoop ik naast de werkplaats ook een ‘Wonenenzo’ te hebben. Het is mijn grote droom om zelf ook met een woning voor de doelgroep te starten.”

Met wie zou je zelf nog eens aan de keukentafel willen zitten?
“Louis van Gaal. Heel eerlijk en recht voor zijn raap. Dat wordt niet altijd gewaardeerd. Ik ben AZ supporter en ga ook regelmatig kijken. In 2009 is mijn eerste dochter geboren en in dat jaar zijn ‘wij’ landskampioen geworden onder Van Gaal. Hij inspireert me en ik vind zijn karakter heel mooi. Je mag hem of niet. Zo is het bij mij ook.”

PASPOORT

Naam: Jürgen Ridderbos

Leeftijd: 45 jaar

Woonplaats: Nieuw- en St. Joosland

Burgerlijke staat: Gehuwd met Marlies Willemse en vader van dochters Jurney (13) en Caithlyn (7)

Opleiding: SPW-4

Hobby’s: Sleutelen aan scooters en motoren, quad rijden

Eigenaar van: Dagbesteding Scooterenzo in Middelburg