'Zolang ik mensen kan helpen, doe ik dat'

De bewoner van de boulevard is benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau. “We zagen het niet aankomen”, vertelt echtgenote Annie Wilmering over de lintjesregen. “We werden thuis opgehaald door mijn dochter en gingen met de lift naar beneden, maar we stapten op een andere verdieping dan normaal uit. Toen liepen we een zaal in met daarin vrijwel alle bewoners van onze flat en de burgemeester.” Tijdens die feestelijke bijeenkomst is Bert Wilmering verrast met de koninklijke onderscheiding. “Ik was overdonderd, flabbergasted.”, blikt hij terug.

Huisbaas

Wilmering is voorgedragen voor het lintje door de medebewoners van zijn flat, vertelt hij. “Omdat ik drieëntwintig jaar huisbaas ben geweest van Bankert. Maar bij de aanmelding begint het pas. Ze gaan dan kijken naar wat je allemaal hebt gedaan. Toen kwam er naar boven dat ik naast mijn beroep als loods ook veel nevenactiviteiten heb gedaan op vrijwilligersbasis.” Zo heeft hij onder andere als bestuurslid van het katholiek kleuter- en basisonderwijs Vlissingen gewerkt. “Dit had te maken met mijn kinderen die toen op dat moment naar school gingen.”

Varen

“Ik heb de romantische tijd van het varen nog meegemaakt”, vertelt de gepensioneerde loods. “Voordat ik loods was heb ik nog op een schip gewerkt. Ik heb een groot gedeelte van de wereld gezien, maar het allermooist vond ik de natuur. Zo heb ik een gehele lichtgevende zee gezien. Ik heb er altijd van genoten.”

Toch werd het varen op een geven moment lastig, omdat hij kinderen had. “Je bent dan minstens achttien maanden weg en dat wilde ik niet. Ik ben toen dichterbij gaan solliciteren. Gelukkig kon ik als loods aan de slag. Toen ben ik ook begonnen met vrijwilligersactiviteiten. Ik doe bijvoorbeeld aan burenhulp en probeer zoveel mogelijk mensen te helpen.”

Indonesië
Tijdens de ceremonie voor het lintje waren onder meer de burgemeester en inwoners van de flat aanwezig. “De burgemeester vertelde dat hij onder de indruk was over hoe alles geregeld was binnen de flat."

“Ik moet toegeven dat ik bij de uitreiking van het lintje geen traan heb gelaten. Dat is mij wel afgeleerd in het jappenkamp”, vertelt Wilmering. “Ik kom uit Amsterdam, maar ben opgegroeid in Indonesië. Mijn vader zat daar in de olie-industrie. Ik heb in een jappenkamp gezeten en daar mocht je geen emotie tonen. Ik denk dat dit is blijven hangen.” Wel was hij dolenthousiast en had hij een grote lach op zijn gezicht tijdens de uitreiking van de onderscheiding.

Vakantie

“Ik mis het wel een beetje huisbaas zijn. Je had toch snel contact met iedereen. Maar aan de andere kant kan ik nu andere dingen doen, zoals fotograferen en op vakantie gaan met mijn kleinzoon naar Polen.” Toch zal Wilmering niet helemaal stil zitten. “Zolang ik nog mensen kan blijven helpen, doe ik dat. Ik zeg elk jaar op mijn verjaardag tegen mezelf: ‘Je hebt nog veertig jaar te gaan’. Als ik het echt niet meer wil, dan ga ik het vrijwilligerswerk langzaam afbouwen.”

BIJDRAGE CÉDRIC BROODMAN