Zeventig jaar na de ramp

Het waren de vissers die op zaterdagavond 31 januari het eerst in de gaten kregen dat de situatie zorgwekkend was. Het zeewater stond bij laag water al net zo hoog als gewoonlijk bij hoog water en de sluisdeuren van de vissershaven stonden gewoon open. Hoewel de vissers hun zorgen hebben geuit op het politiebureau heeft dit niet tot actie geleid en bleven de sluisdeuren gewoon open staan. Pas om half twee ‘s nachts werd de bevolking gealarmeerd door de politie en om half vier ‘s was de waterstand al 2,5 meter hoger dan bij een normale springvloed. Dijkdoorbraken waren er niet in Vlissingen en de rest van Walcheren maar op de boulevards werden grote stukken van de dijk weggeslagen. Het water sloeg over de boulevard heen en in de binnenstad stroomde het water met grote hoeveelheden over de muurtjes bij de Nieuwedijk en het Bellamypark en liepen de lager gelegen straten onder. In de Nieuwstraat en de Walstraat en in de omgeving van de Palingstraat stond al gauw 1,5 tot 2 meter water.

Puinhoop
Veel inwoners van de Vlissingse binnenstad vonden een veilig heenkomen op de bovenverdieping van de huizen. De zondagmorgen na de ramp werden ze uit hun huizen gehaald door marinesloepen en met behulp van pompen werd het water afgevoerd. John Brosens maakte de ramp als bijna zevenjarige jongen mee in Vlissingen. “Ik herinner me vooral de giga puinhoop in de werkplaats van mijn opa,” herinnert Brosens zich. “Hij was schoenmaker in de Palingstraat en zijn vellen leder waren totaal verziekt en onbruikbaar geworden door het zoute water. Alles werd buiten gezet. Hij was toen 64 jaar oud. Hij huilde en dat vond ik vreselijk. Hij is gestopt en kwam gelukkig in aanmerking voor een uitkering via het Rampenfonds.” In totaal veroorzaakte de ramp voor meer dan 5.000.000 gulden schade in Vlissingen.