Willy van Weelden is bijna 89, wordt hooguit 75 geschat en voelt zich twintig: 'Ik ga er graag elke dag op uit'

Willy is een bekende verschijning in Goes. Van een eindje is ze al te herkennen, fier rechtop in haar scootmobiel, met keurig getoupeerd kapsel en zorgvuldig uitgekozen garderobe. “Ik hou van mooie kleding en ga graag met mijn dochter Mirjam winkelen in Antwerpen.”

Willy voelt zich gezond en is daar dankbaar voor, vertelt ze. “Ze schatten me vaak 75, maar ik voel me twintig en zie nog steeds de mooie kanten van het leven.” Zelfs toen haar echtgenoot Arie – “een doodgoeie man, daar is geen tweede van” - zes jaar geleden overleed, na een huwelijk van bijna zestig jaar, lukte het Willy om de draad weer op te pakken. “Tsja, hoe deed ik dat? Je moet verder, hè. Ik hield me vast aan mijn rondje door de stad. ‘Kom je nu alweer buiten?’, vroegen mensen.” 

Willy vindt het fijn om iedere dag een frisse neus te halen. “Bij mooi weer ga ik naar de Oosterschelde, richting Kortgene of de Katse Veer. Heerlijk! Mijn karretje is echt een uitkomst. Daar ben ik zo blij mee. Veel visite hoeft van mij niet, want dan ben ik te veel gebonden en kan ik er niet op uit.”

Willy heeft overal aanspraak, zwaait naar iedereen, en voor ze het weet, maakt ze een praatje of grapje. In de supermarkt, waar dochter Mirjam werkt, kent ze alle medewerkers. “Ik ben graag onder de mensen. Altijd al geweest. Als kind maakten mijn vader en ik al met iedereen een praatje in het dorp. Mijn moeder liep dan alvast naar huis.”

Willy is geboren in de Achterhoek, heeft op meerdere plaatsen in Nederland gewoond en verliet bijna twintig jaar geleden Overijssel om samen met Arie in Goes, in de buurt van dochter Mirjam, te gaan wonen. Willy heeft ook twee zoons. Ze woont nog zelfstandig, kookt zelf en appen en mailen is haar ook niet vreemd. Ze vermaakt zich prima, zegt ze. “Ik ben niet van de clubjes, maar thuis lees ik graag.” Als ze dan bij het raam zit, zwaait ze ook naar bekende gezichten. “Soms zit ik nu wel te prakkiseren wie iemand ook al weer is, maar verder is mijn geheugen gelukkig nog goed.” 

Willy is een tevreden, vrolijk mens en vindt het een voorrecht dat ze nog steeds met de kinderen dagjes op pad kan. “Dat opgewekte zit, denk ik, in de genen. Ik ben dat alleen niet als ze me in de wielen zitten, maar dat doen ze nooit. Het leven zit me vaak mee. Toen pas de wintertijd in ging, stond ik om 7.00 uur ’s ochtends al te springen naast mijn bed.”