‘Voetballen werd afgeraden, dat zou te gevaarlijk zijn’

DOOR DANIËL WISSEL

Dat de 23-jarige Martins Ferreira dit jaar zijn wedstrijden zou spelen in het vissersdorp, klinkt even onlogisch als het daadwerkelijk is. “Vorig seizoen speelde ik nog in Duitsland, maar daar raakte ik het plezier een beetje kwijt. Het was gezellig, maar het niveau iets te hoog.” Met de naderende deadline voor het overschrijven naar een andere club, gooide de in Nederland geboren tafeltennisser maar eens een berichtje op Facebook. “Ik had nog een dag om een nieuwe vereniging te vinden, dus kom maar door, schreef ik.”

Laatbloeier
Het werd uiteindelijk, na een berichtje van ploeggenoot Jeroen de Heide, tweededivisionist Arnemuiden. “Ik had hier al eens een toernooi gespeeld, toen werd ik met open armen ontvangen. Dat had ik onthouden.” Martins Ferreira, die vloeiend Portugees spreekt, liet in zijn eerste weken in Zeeland meteen een onuitwisbare indruk achter. Op het Nederlands Kampioenschap voor B-spelers stond hij, tegen alle verwachtingen in, met de beker. “Vorig jaar kwam ik niet eens door de poule, dus ik had nu helemaal geen verwachtingen. Gewoon lekker spelen.” En die instelling, werkte best aardig. “Ik won zelfs van iemand waar ik nog nooit van had gewonnen, dan kom je in een ‘flow’.” Zijn talent, ontdekte Martins Ferreira pas op latere leeftijd. “Wat dat betreft ben ik echt een laatbloeier. Ik was dertien of veertien toen ik ging tafeltennissen.” Al was dat, als hij eerlijk is, niet zijn eerste keuze. “Eigenlijk ben ik een grote voetbalfan, maar ik ben geboren met klompvoeten. De dokter heeft, na een operatie, afgeraden om te gaan voetballen. Dat zou gevaarlijk zijn.” Een naschoolse activiteit, leverde hem een nieuwe passie op. “Daar stond een tafeltennistafel, dus ik dacht: waarom niet? Dat beviel best goed, haha!”

Paralympische Spelen
En dat doet het, ruim tien jaar later, gelukkig nog steeds. “Het is voor mij een uitlaatklep. Nadenken, de snelheid en het effect, dat vind ik mooi. Tafeltennis is eigenlijk heel strategisch.” Ook in het dagelijks leven is Martins Ferreira veel met sport bezig. “Ik werk nu met kinderen op een BSO, dat vind ik geweldig om te doen.” Desondanks heeft hij, na zijn vertrek uit Duitsland, genoeg tijd om te trainen. “Toen zat ik nog in mijn examenjaar, daarom wilde ik ook weer lekker in Nederland spelen. Nu train ik vier of vijf keer in de week. Ik voel me lekker, het plezier is weer helemaal terug.” Desondanks droomt hij nog altijd van het buitenland. “Hier wordt het tafeltennis niet echt geleefd. Zelfs in de eredivisie, waar ik ook nog een tijdje heb gespeeld, gaat iedereen snel naar huis. In Duitsland blijft het publiek, vaak een mannetje of 200, veel langer hangen.” Toch is Martins Ferreira trots om voor Arnemuiden te mogen spelen. Ook straks tijdens het Nederlands Kampioenschap voor A-spelers. “Daar ga ik heen zonder doel, gewoon plezier hebben en ‘RMU’ op de kaart zetten. Ik wil laten zien hoe goed ik ben.” En dat is niet voor niks. “Ik droom nog altijd van de Paralympische Spelen. Als ik binnenkort weer op Papendal mag trainen, kan ik Parijs (2024) nog halen. Anders hoop ik op 2028.” Als speler van Arnemuiden? Dat zou zomaar kunnen. “Bij een kampioenschap, is de kans groot dat ik blijf!”[n]