Souburger opgepakt voor seksueel getinte opmerkingen

Toen de Schotse Jordan Paterson een aantal weken geleden vanuit zijn geboorteland een berichtje kreeg van een vriend die worstelde met suïcidale gedachten, wist hij het zeker. “Ik wilde altijd al een keer iets terugdoen voor de hulp die ik had gekregen. Dit was het moment.” En dus liep hij voor het goede doel, meer dan zestig kilometer, van Goes naar Zoutelande.De 22-jarige Jordan kwam bijna vier jaar geleden van Schotland naar Nederland. Hij praat meer dan goed Nederlands, maar doet zijn indrukwekkende verhaal in het Engels. Want dat hij iets wilde doen voor Stichting 113, die zich richt op zelfmoordpreventie, is niet zomaar. “Twee jaar geleden kreeg ik last van een depressie en suïcidale gedachten. Het was geen vraag óf ik therapie nodig had, het was bittere noodzaak. ‘That was the turning point’.”KrachtHoewel hij zichzelf eerst niet voor kon stellen dat iemand die niet in zijn schoenen stond hem kon helpen, werden juist daar zijn ogen geopend. “Je gaat begrijpen waar bepaalde gevoelens vandaan komen. Een lastige jeugd en vroeg van school. Dan kom je in een nieuw land, wil je alles goed doen, maar zo werkt het niet.”Hij leerde anders naar de wereld te kijken. “Focus op het grotere plaatje, waar wil je heen? Het is niet erg als dingen niet goed gaan, maar zo voelde het wel.” Hij heeft zijn emoties nu beter onder controle. “Het is een proces, daar moet je ook van genieten. Je moet niet alleen naar het resultaat kijken, dat gaat met vallen en opstaan.”Hij begon boeken te lezen, maar haalde vooral veel kracht uit zijn teamgenoten van rugbyclub Tovaal in Goes. Een soort tweede familie voor de geboren Schot. “Bij een teamsport doe je het samen, niet voor jezelf. Die band is heel hecht.”MentaalMaar hoe komt een rugbyer erbij om tientallen kilometers langs de Zeeuwse kust te gaan hardlopen? “Een vriend vertelde mij dat hij in de afgelopen lockdown vier keer een zelfmoordpoging had gedaan. Holy shit, dacht ik.” En dus moest hij iets doen. Het doel was om 500 euro in te zamelen, maar dat liep snel op. “We begonnen met 44 kilometer, maar voor elke 100 euro meer, zou ik een extra kilometer lopen.” Inmiddels staat de teller op bijna 3000 euro en daar had hij best een paar dagen zware benen voor over. “Lopen is voor 90 procent mentaal. Zonder de steun van teamgenoten was het niet gelukt.” Ruim zes uur na zijn vertrek in Goes, bereikte Jordan de finish in Zoutelande. Daar stonden zijn vrienden hem op te wachten “Met een biertje en een pakje sigaretten!”PratenEen mooi bedrag, maar het creëren van bewustzijn is net zo belangrijk. “Iedereen kent de cijfers over zelfdoding, maar dat zijn nummertjes. Mensen zijn geen nummers, het is je vriend of een familielid.” Want praten, helemaal in deze tijd, is het belangrijkste dat we kunnen doen. “Iemand vertellen hoe je je echt voelt, is heel lastig. Dat durfde ik zelf ook niet, omdat je bang bent dat ze je niet serieus nemen.” Daar moet meer aandacht voor komen. “Vraag aan je vrienden hoe het gaat en neem het serieus.” Hij heeft nu dan misschien de eindstreep gehaald, eigenlijk is dit pas het begin. “Het stopt natuurlijk niet, hier moet altijd aandacht voor zijn.” En dus hoopt hij anderen te inspireren, maar stiekem heeft hij alweer een nieuw doel. “Ik wil 100 kilometer doen. Wel in de zomer, als het weer wat beter is, haha!”BIJDRAGE DANIËL WISSEL

THOLEN - Jaap Verbruggen is politieagent, pastoraal medewerker, vrijwilliger op verschillende vlakken in de samenleving en heeft tevens een eigen stichting opgezet voor de ouderen in Ethiopië. Buiten dat is hij ook nog een liefhebbende echtgenoot, vader van vier kinderen en opa van vijf kleinkinderen.Toen Jaap 25 jaar was, inmiddels getrouwd met Carin en politieagent begon hij zich meer en meer te verdiepen in de bijbel. Via een vriend kwam hij terecht op een open dag van de theologieopleiding. Dit kwam op zijn pad zoals Jaap zelf mooi vertelt. In 5 jaar tijd rondde hij de opleiding af terwijl hij ook nog eens fulltime aan het werk was als politieagent. Inmiddels was Jaap ook vader geworden van zijn twee oudste dochters.In 1995 besloot Jaap deeltijds bij de politie te gaan werken, de andere twee dagen was hij pastoraal medewerker bij de Hervormde Kerk in Tholen. Het was voornamelijk zijn taak om de ouderen te bezoeken. “De ouderenzorg trok mij enorm aan. Mijn liefde voor ouderen groeide enorm”, vertelt Jaap. Vervolgens deed Jaap vijf jaar lang pastoraal- en diaconaal werk in een achterstandswijk in Rotterdam. Hij werkte toen ook al als pastoraal medewerker in Ten-Anker. Later kwam daar nog een zorginstelling voor ouderen in Zierikzee bij, al stopte Verbruggen toen wel met zijn werk in Rotterdam. Al die jaren bleef Jaap ook werkzaam als politieagent. “Ik ben nooit gestopt omdat ik het gewoon heel mooi werk vind. Ik ben ook wel een beetje een buitenmens en de actie heb ik ook wel nodig. Toch stop ik als ik 64 ben, dan vind ik het mooi geweest. Ik ben dan 44 jaar politieagent geweest en ik wil graag meer vrije tijd hebben voor mijn kleinkinderen.”In 2009 maakte het gezin Verbruggen een rondreis door Ethiopië, het land waar één van hun dochters vandaan komt. “Het is een prachtig land maar er heerst verschrikkelijk veel armoede. In Ethiopië lijdt de mens echt nog honger.” Het gezin sloot de rondreis af met gemengde gevoelens. Na een jaar besloot Jaap terug te gaan. Hij vertrok op eigen houtje naar een weeshuis om daar klusjes te doen. Het was vlakbij het weeshuis waar Jaap werd geconfronteerd met nog meer leed. “Rondom de kerk waren een hoop bedelaars, voornamelijk ouderen. Ik ben deze mensen dagelijks eten gaan geven.”Toen Jaap thuiskwam besloot hij te informeren wat er daar voor de ouderen gedaan wordt. “In Nederland wordt er goed voor de ouderen gezorgd. In Ethiopië zitten ze aan de kant van de weg te bedelenen, echt verschrikkelijk. Het zouden je opa en oma maar zijn”, vertelt Jaap. Jaap besloot een stichting op te zetten, Godanaw-Holland. Deze bestaat nu zo een tien jaar en ieder jaar gaat er groep vrijwilligers naar Ethiopië. Men begon met een opvang voor zes ouderen, inmiddels zijn dit er vijftig. Iedere keer als Jaap er nu heen gaat is het doel om minstens tien huisjes van de ouderen op te knappen. “Wij vinden het belangrijk om samen met de plaatselijke bevolking te werken. Het is hun land, wij willen enkel ondersteunen. Wij zijn nog opzoek naar vrijwilligers evenals donaties. Maar niet te vergeten mensen die willen bidden voor de ouderen, niet alleen in Nederland maar over de hele wereld’, vertelt Jaap. Bescheiden als Jaap is vertelt hij nog het volgende: “Het lijkt misschien veel werk maar het komt op je pad. Ik krijg de kracht van de Heere God hiervoor. Ik doe het uit liefde voor de ouderen, zij hebben gewoon mijn hart veroverd”.

GOES - Kwetsbare inwoners van de gemeente Goes kunnen op 15 en 16 maart al stemmen in Omnium, de Ontmoetingskerk aan de Kornetstraat, het stadskantoor en de Zeelandhallen. Ook rijdt er op deze dagen een mobiel stembureau door de Goese dorpen waarin mensen hun stem kunnen uitbrengen. “We willen dat ondanks alles iedereen kan stemmen”, zegt burgemeester Margo Mulder.De extra stemdagen en rondrijdende bus moeten ervoor zorgen dat iedereen veilig zijn stem kan uitbrengen. “Hiermee denken we het voor iedereen zo makkelijk mogelijk te maken”, zegt burgemeester Margo Mulder. De touringcar staat op maandag op vastgestelde tijden in Kattendijke, Kloetinge en Wilhelminapolder en op dinsdag in ‘s-Heer Arendskerke, ‘s-Heer Hendrikskinderen en Wolphaartsdijk.NieuwOp woensdag 17 maart is het daadwerkelijk verkiezingsdag. Dan zijn er 23 stemlokalen open in de gemeente Goes, net zoveel als bij de vorige Tweede Kamerverkiezingen. De gemeente heeft vervangende plekken moeten zoeken voor verzorgingshuizen en scholen, die vanwege het coronavirus niet mogen worden gebruikt. Het gaat om zeven locaties. De Zeelandhallen, Bethelkerk, gymzaal De Krul, wijkcentrum Jan Ligthart, het dorpshuis in ‘s-Heer Arendskerke en Omnium zijn de nieuwe plekken.UitslagenavondZowel in de Zeelandhallen als in wijkcentrum De Spinne zijn dubbele stembureaus ingericht. Op alle plekken worden voorzorgsmaatregelen getroffen tegen de verspreiding van het virus. Inwoners krijgen bij de deur een gezondheidscheck en moeten binnen een mondkapje dragen. In de bureaus staan de stemlokalen op anderhalve meter afstand en wordt alles regelmatig gereinigd. Ook staan er kuchschermen tussen de leden van het stembureau en mensen die komen stemmen. Zeventigplussers mogen dit jaar per brief stemmen en je kunt dit jaar maximaal drie in plaats van twee stemmen voor andere kiezers met een volmacht uitbrengen. Op de dag van de verkiezingen zijn de stembureaus open van 7.30 uur ‘s ochtends tot 21.00 uur ‘s avonds. De vier stembureaus zijn op 15 en 16 maart ook op deze tijden open. Het tellen zal vanwege alle maatregelen langzamer gaan dan normaal, voorspelt Mulder. “En een uitslagenavond is natuurlijk uit den boze”, aldus de burgemeester. Alle extra maatregelen kosten 30.000 euro. De landelijke overheid vergoedt deze.

ZOUTELANDE – De Protestantse Gemeente Zoutelande stelt zondag een nieuwe predikant aan. Er is gezocht naar iemand die het begrip ‘Kerk voor het gehele dorp’ kan omzetten naar de praktijk. In dominee Maria Baan verwacht de kerkgemeente de juiste persoon te hebben gevonden. “Ik kijk er erg naar uit om de gemeenschap van Zoutelande te bedienen”, vertelt Baan.Afgelopen zomer ging dominee Gerrit Ruitenburg met emeritaat en kwam de functie vacant. Maria Baan kreeg de oproep onder ogen en zag een nieuwe uitdaging voor zich. “Na de middelbare school ben ik theologie gaan studeren, omdat ik zingeving aan mijn geloof wilde geven. Als predikant ben je met maatschappelijke zaken bezig en heb je persoonlijk contact met mensen. Ik vind het belangrijk om verbinding te maken met de gemeenschap waaraan ik verbonden ben, dus de positie in Zoutelande sprak me gelijk aan.”NicaraguaVerhuizen van Kerkdriel naar Zoutelande was voor de predikante een logische stap. “Twee van mijn kinderen zijn het huis uit en mijn jongste dochter zit in het bovenbouw van het atheneum, dus ik heb tijd voor een nieuwe uitdaging.” 25 jaar geleden begon ze in Groningen waarna ze vertrok naar Nicaragua, in Centraal-Amerika. Ze werkte daar als docente nieuwe testament en praktische theologie aan het baptisten seminarie in Managua.VerbindenEenmaal terug in Nederland ging Baan naar Bredevoort in de Achterhoek en daarna naar Kerkdriel, tussen Zaltbommel en Den Bosch. “Ik vind het fijn om deel te nemen aan het gemeenschapsleven. In een kleine plaats zoals Kerkdriel of Zoutelande gaat dat gemakkelijk. Je komt mensen tegen tijdens het wandelen met de hond of maakt een praatje bij de bakker. Het verbinden met mensen vind ik belangrijk en dat is wat de Protestantse Gemeente Zoutelande ook wil uitdragen. Ze willen een kerk zijn voor het gehele dorp, dus ook voor de mensen die geen lid zijn.” In Kerkdriel was ze betrokken bij het taalonderwijs van statushouders en arbeidsmigranten. “Mensen met elkaar verbinden en iets betekenen voor een ander past bij mijn christelijke geloofsovertuiging.”ContactZeeland kent ze nog niet, maar dat zal geen enkel probleem opleveren. De gemeenschap van Groningen en Bredevoort in de Achterhoek kende ze ook niet voordat ze daar verbonden werd aan een kerk. “In mijn jeugd gingen we niet op vakantie naar Zeeland en ook in mijn volwassen leven ben ik er niet veel geweest. Zeeland is als een blinde vlek, maar ik weet zeker dat ik de mensen en de gebruiken snel leer kennen. Door in het dorp te gaan wonen en mijn hond die ik regelmatig moet uitlaten zal het contact snel tot stand komen.”Speciale dienstZondag (28 februari) wordt dominee Maria Baan in een speciale kerkdienst als predikant verbonden met de Protestantse Gemeente Zoutelande. Dominee Sytze de Vries zal haar bevestigen. Het belooft een bijzondere dienst te worden, waaraan velen een bijdrage zullen leveren, zoals de sopraan Maartje Stroo, haar vader Ad Stroo op cornet en de organisten Arie Hoek en Bert Geleijnse. Door de coronamaatregelen zal het een dienst zijn zonder dat er fysiek mensen in de kerk bij aanwezig mogen zijn. De dienst wordt daarom rechtstreeks uitgezonden via kerkdienstgemist.nl en pknzoutelande.nl. De dienst begint om 14.30 uur en is ook later terug te kijken.

VLISSINGEN - Eigenlijk wilde Henk Schotanus geen hondje meer. Maar zijn vrouw zette door en Pip deed haar entree. Na een ernstig eenzijdig verkeersongeval werd uitgerekend het uitlaten van Pip en zwerfvuil opruimen een therapeutische onderbreking van de dag voor de Vlissinger. Schotanus (64) is vrijwilliger bij Schoon Zeeland. “Museum Terra Maris vroeg helpende handen om mondkapjes op te ruimen”, vertelt hij. “Bij het uitlaten van de hond ergerde ik me enorm aan de hoeveelheid zwerfvuil. Ik nam voortaan een plastic tasje mee, voelde het als mijn burgerplicht om een bijdrage te leveren aan een schone leefomgeving. Later ben ik bij de gemeente Vlissingen een knijpertje gaan halen. Vooral een rondje langs de voetbalvelden levert veel op. Driemaal daags een volle plastic zak kan ik kwijt in de ondergrondse containers. Van de opbrengst van drie statiegeldflesjes koop ik een lekker bosje radijs voor 69 cent. Dat heb ik dan verdiend.”RitmeSchotanus was tot aan het ongeluk ijzerwerker bij Actemium (het vroegere Imtech). Hij fietste dagelijks 42 kilometer naar zijn werk. Dankzij de fietshelm kan hij het ongeluk navertellen. “Er zitten acht schroeven in mijn rug en de spieren staan de hele dag strak gespannen. De mountainbike en racefiets heb ik aan de wilgen moeten hangen.” Hij heeft nu wel weer een ritme in zijn dagen gevonden. Daar horen de wandelingen met Pip en het opruimen van zwerfvuil helemaal bij.BIJDRAGE ERICA VAN STRIEN

‘s-HEER ABTSKERKE - Paulien van ‘t Westeinde van Bucketlistafstrepen is een actieve en enthousiaste vrouw. De inwoonster van ‘s-Heer Abtskerke ergert zich verschrikkelijk aan mensen die afval neergooien in de natuur. “Zo belandt het ook in de zee en wordt de plastic soep vergroot.”Van ‘t Westeinde volgt al heel lang de ocean clean up en raapt ook zelf al zo’n dertig jaar troep op die mensen in de natuur weggooien. “Ik heb last van mijn rug, daarom reageerde ik direct toen ik las dat ik een grijper en handschoenen kon lenen bij het Milieu Educatie Centrum De Bevelanden. Bijna iedere dag loop ik hetzelfde rondje en regelmatig ruim ik afval op. Dan verbaas ik me er de volgende dag weer over dat er alweer zoveel ligt. Ik woon vlakbij een schoolfietsroute en vind veel Red Bull-blikjes en McDonalds-zakken met alle verpakkingsresten er nog in. Ook zie ik veel sigarettenverpakkingen en bierblikjes liggen.”OpvoedingWaarom mensen afval in de natuur gooien, heeft Van ‘t Westeinde nooit begrepen. “Mijn kinderen zitten op de middelbare school. Ik heb gezegd dat ze voor mijn part elke dag naar de Mac gaan, dat ik er nooit iets van zal zeggen, als ze hun afval maar in de kliko gooien. Onlangs fietste mijn oudste zoon achter iemand die iets in de berm gooide. Daar was hij echt verontwaardigd over, dat iemand zoiets doet. Dus ik blij. Yes! Mijn opvoeding is gelukt!”

YERSEKE – Naar aanleiding van de berichtgeving over een voorlopige adoptiestop heeft Maya Kik uit Yerseke besloten haar verhaal naar buiten te brengen. Zij werd veertig jaar geleden geboren in Indonesië en geadopteerd door een Nederlands echtpaar. Opgroeien in Nederland was niet altijd makkelijk voor Maya. Lang heeft zij geworsteld met een leegte die zij dacht te kunnen vullen met haar familie uit Indonesië die tot op de dag van vandaag onbekend is gebleven.“Ik heb mijn verhaal geschreven, omdat ik het mooi vind om dit te delen”, vertelt Kik. “Je hoort zoveel negatieve verhalen over adoptie, maar voor mij is het heel positief verlopen. Ik wilde graag de andere kant belichten. Geadopteerd zijn was zeker niet altijd gemakkelijk en mijn eigen geluk vinden, ontdekken wie ik ben en vooral mezelf accepteren, was een hele reis. Dit is voor veel jongeren zo, maar als je geadopteerd bent, duurt deze reis net iets langer.”LeegteKik is op zoek geweest naar haar biologische familie, maar heeft deze zoektocht inmiddels gestaakt. “Ik ben er achter gekomen dat niet mijn familie in Indonesië de leegte die ik altijd voelde kan vullen, maar dat alleen ik zelf dat kan. De liefde van God, mijn kinderen, man, mijn lieve vriendinnetjes en vriendjes, maar vooral mijn eigen kracht die ik heb ontwikkeld, hebben mij sterk gemaakt. Ik voel mij gelukkig en ben blij met mezelf. Ik weet nu dat ik mij overal ter wereld thuis zou kunnen voelen, want ik heb mijzelf altijd bij mij.” VervalstHoewel Kik gelukkig is met haar leven dat zij in Nederland leidt, is zij een voorstander van de adoptiestop. “Als geadopteerde kan ik mijn ervaring delen en hopen dat er naar geluisterd wordt. Ik ben voor het geluk van elk kind, ik vind dat elk kind recht heeft op een fijn en warm thuis. Maar als het op de manier gaat zoals het bij mij ging, ben ik een absolute tegenstander.” Bij Kiks adoptie zijn haar documenten vervalst. Door de Nederlandse overheid werd toen onvoldoende onderzoek gedaan naar de legaliteit van adopties. “Het allerbelangrijkste voor een kind is dat hij of zij weet wie de biologische familie is. Voor mij heeft het niet kunnen achterhalen wie mijn biologische familie is grote gevolgen gehad. Voor adoptieouders is het belangrijk dat zij zich realiseren dat hun kind uit een ander land komt, andere wortels heeft. Een kind adopteren naar Nederland betekent dat je ook zijn of haar cultuur en achtergrond meeneemt en dat deze niet zomaar verdwijnt. Mijn biologische moeder heeft mij, zo ver ik weet, ‘Maya’ genoemd en dat is zo gelaten. Daar ben ik blij om. Het accepteren dat ik misschien wel nooit antwoord zal krijgen op mijn vragen zorgt ervoor dat ik gelukkiger kan zijn. Acceptatie dat is voor mij echt de sleutel tot geluk en ik hoop dat andere geadopteerden dit, op hun eigen manier, ook kunnen vinden.”BIJDRAGE JESSICA ROVERS