Opening tentoonstelling Lucie van Dam van Isselt in Museum Veere

Na haar opleiding aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag (1891-1894), woonde Lucie van Dam van Isselt met haar gezin in Oosterbeek, de eerste Nederlandse kunstenaarskolonie. In de zomer van 1907 vestigde zij zich als zelfstandig kunstenaar in Veere, na haar scheiding van de kunstschilder Evert Ekker (1858-1943) bij wie zij haar kinderen moest achterlaten. Zonder dit te weten zou zij de eerste van negen vrouwelijke kunstenaars worden die in de loop der jaren in Veere woonden en werkten: de Veerse Joffers. Veere was voor haar geen onbekend terrein. Met haar nicht de Domburgse schilderes Mies Elout-Drabbe (1875-1956) had zij Veere reeds regelmatig bezocht.

Ideale plek
Het stille en pittoreske Veere was een ideale plek om haar leven weer op orde te krijgen en zich geheel aan de kunst te wijden. Hiertoe werd zij aangemoedigd door de Vlaamse luminist Théo van Rysselberghe (1862-1926), die rond dezelfde tijd regelmatig in Veere verbleef. Hij adviseerde haar naast olieverf en aquarel, ook te gaan etsen. L’art, Madam, c’est une fortress, òu rien ne pénètre, hield hij haar voor. In 1908 verbleef Lucie enkele maanden in Lyon op het atelier van Auguste Morisot (1857-1951) om zich in de ets- en lithografie techniek te bekwamen. In 1909 hertrouwt Lucie met de bekende kunstrecensent Albert C.A. Plasschaert (1874-1941) en enkele jaren later verhuizen zij samen naar het huis Sint Sebastiaen aan de Kaai. Ondanks hun beider grote culturele belangstelling houdt het huwelijk geen stand; het wordt eind 1922 ontbonden. Lucie van Dam van Isselt schilderde, aquarelleerde, tekende en etste stadsgezichten, een enkel landschap en veel portretten. Maar zij zou zich vooral ontwikkelen tot een van Nederlands beste (bloem-) stillevenschilderessen en werd bekend om het gebruik van de vele ‘witten’ in haar stillevens. Een regelmatig terugkerend onderwerp zijn haar ‘meizoentjes’ die vrijwel jaarlijks in olieverf of aquarel werden geportretteerd.

Jan Toorop
Van 1911 tot 1920 nam zij met de schildersbent rond Jan Toorop (1858-1928), onder wie Piet Mondriaan, Ferdinand Hart Nibbrig en Jacoba van Heemskerck, jaarlijks deel aan de spraakmakende zomerexposities in Domburg. Tijdens de Eerste Wereldoorlog kwam Lucie in contact met de Antwerpse kunstschilder Walter Vaes (1882-1958) die tijdelijk in Veere woonde. Ook van hem kreeg zij waardevolle adviezen met betrekking tot haar ontwikkeling als beeldend kunstenaar. Lucie van Dam van Isselt zal ruim vijfentwintig jaar onafgebroken in Veere blijven wonen en werken. Als geen ander heeft zij in haar werk de schoonheid van Veere in al haar facetten gevangen. In maart 1933 verhuist ze naar Den Haag om zo dichter bij haar jongste zoon en zijn gezin te kunnen wonen. Tijdens de daaropvolgende zestien jaar blijft ze zeer actief als kunstschilder. In de Tweede Wereldoorlog weigert ze principieel zich aan te sluiten bij de Kultuurkamer. Ze overlijdt in juni 1949, enkele dagen voor haar achtenzeventigste verjaardag.

Ze laat een enorm oeuvre na. De Stichting Lucie van Dam van Isselt, opgericht in 2016, heeft inmiddels zo’n 550 werken digitaal bijeengebracht. Vele Nederlandse musea, waaronder het Rijksmuseum Amsterdam, Stedelijk Museum Amsterdam en het Kunstmuseum Den Haag, hebben werk van haar in bezit. In Veere zullen deze zomer vele nog niet eerder tentoongestelde werken te zien zijn.

Boek
Dit jaar is het precies 150 jaar geleden dat Lucie van Dam van Isselt in Bergen op Zoom werd geboren. Een goede aanleiding voor deze overzichtstentoonstelling in haar geliefde Veere. Naar aanleiding van de tentoonstelling verschijnt bij WBOOKS een boek over het leven en werk van Lucie van Dam van Isselt, rijk geïllustreerd, in kleur, onder meer met afbeeldingen van de ca. 130 tentoongestelde werken.