Op de werkvloer bij Pascal van Ginneken: ‘Welke chauffeur weet nou hoe laat hij thuis gaat zijn?’

Pascal, hoe is die carrièreswitch ontstaan?

Ik ben opgeleid tot kok. Ik heb inclusief opleidingen elf jaar horeca gedaan, maar toen kwam ik mijn huidige vrouw tegen. Ik werkte destijds zes dagen in de week en ik was alleen op dinsdag vrij. Toen vroeg mijn vrouw of ik niet iets anders kon gaan doen. In mijn militaire dienst heb ik mijn groot rijbewijs gehaald, dus ja... ik kan wel iets anders. In het restaurant waar ik werkte, kwam regelmatig de eigenaar van een transportbedrijf. Hij hoorde dat ik een baan zocht en zo ben ik, uiteindelijk voor de liefde, overgestapt.

Heb je er ooit spijt van gehad?

Nee. Ik vind de horeca nog steeds een mooi vak, maar je bent nooit thuis. Je werkt met feestdagen, weekenden en avonduren. Dan kan je beter hier werken. Wij werken met een vierdaags rooster. Ik werk dus vier dagen en daarna ben ik vier dagen vrij. Natuurlijk kan het dan nog steeds zo zijn dat ik in de weekenden of met feestdagen moet werken, maar het jaar daarop ben ik dan juist weer vrij.

Hoe ziet een gemiddelde dag eruit?
Ik begin om zes uur ‘s ochtends en we werken met 12-uursdiensten. We beginnen met een overdracht van de chauffeurs uit de nacht en dan rijden we naar de klant toe. Daar zijn we eigenlijk de hele dag bezig met interne verladingen en bulkladingen. We rijden een zogenaamde shuttledienst en zorgen voor de aan- en afvoer van materialen en grondstoffen voor de vijf fabrieken op het terrein van de klant.

Dus eigenlijk kom je Bergen op Zoom nooit uit met de vrachtwagen?
Nee. Mensen vragen wel eens of je dan internationaal chauffeur bent, als je zegt dat je vrachtwagenchauffeur bent. Dan antwoord ik altijd: Nee, ik rijd zelfs niet eens nationaal. Ik kom in principe het industrieterrein niet af. Mijn werk is heel overzichtelijk. Ik werk van 06.00 tot 18.00 uur en daarna ga ik naar huis, want dan neemt de volgende ploeg het over. Dat is wel echt het voordeel van dit werk. Ik heb mijn dochter op zien groeien, ik kon gewoon aan de schoolpoort staan en bij uitvoeringen op school. Welke chauffeur weet nou precies wanneer hij klaar is. Binnen dit werk komt dat bijna nooit voor.

Zitten er ook nadelen aan het vak?
Dat zijn misschien wel de nachtdiensten en dat je soms toch in het weekend moet werken. In principe werk ik twee keer vier dagen dagdiensten en dan een keer vier dagen nachtdienst. We zijn met een relatief klein clubje van zes mannen verdeeld over twee ploegen. Dus als er iemand ziek is of hij heeft z’n been gebroken, dan vallen we ook voor elkaar in. Ondanks dat Van den Bosch een groot bedrijf is met 10 vestigingen in 8 landen, voelt het in deze kleinere vestiging als een familiebedrijf. De meesten die hier werken zijn al jaren in dienst. Je komt er heel snel achter of het werk iets voor jou is. Diegenen die het echt leuk vinden, die blijven de rest van hun leven hangen.

Wat moet je kunnen voor dit werk?
Je moet inzet tonen en zelfstandig kunnen werken. Het zijn vaak standaardritten, maar je kan ook wel eens gebeld worden voor een spoedklus. Dan moet je zelf kunnen schakelen en niet meteen de baas gaan bellen, omdat je niet weet wat je moet doen. De fabrieken mogen niet stilvallen, dus je moet goed kunnen inschatten wat voorrang heeft. Het is geen moeilijk werk, maar je moet wel logisch nadenken.

Je werkt constant op hetzelfde terrein. Is dat niet saai?
Nee, ik verveel me nooit. Natuurlijk ken ik inmiddels ieder bochtje en hoekje, maar iedere dag is toch weer anders. Je hebt de standaardritten, maar iedere dag is bijvoorbeeld ook de volgorde weer anders. Ik ga ook nooit met tegenzin naar mijn werk. De sfeer onderling is gewoon heel goed. Er is een goede harmonie onderling. Als het aan mij ligt blijf ik hier tot m’n pensioen, want je kan hier makkelijk 100 worden. Het is geen zwaar werk, je moet alleen veel in en uit de vrachtwagen klimmen. Drie trapjes op en drie trapjes af. Dat is het enige.