Onno Bakker neemt afscheid van Bevrijdingsfestival

Hij laat het aantal artiesten dat hij voorbij heeft zien komen nog maar eens de revue passeren. “Het is een aardig rijtje, he? Af en toe moet ik even goed nadenken in welk jaar het precies was.” Veel herinnert hij zich nog als de dag van gister. De indruk die Maan als ambassadeur op hem maakte of Broederliefde die de juiste afslag niet wist te vinden. Toch blijft vooral één bepaald gevoel hangen bij de directeur. “Het grappige is, het gaat echt om die samenhang. Tussen artiest en publiek, die explosie, dat is mooi om mee te maken.” De kippenvelmomenten. “Dat went niet, je weet nooit wanneer het komt.”

Contrast
Toch is genieten volgens de 57-jarige Bakker het lastigste dat er is. “Je hebt altijd die spanning, of alles wat je bedacht hebt, ook daadwerkelijk zo uitkomt. Als je dan die vrolijke koppies ziet, weet je dat het goed is.” De kracht van het contrast maakt het Bevrijdingsfestival tot een succes. “De persoonlijke verhalen die een publiek ademloos laten luisteren, om vervolgens het gaspedaal in te trappen.” Als je hem zo gepassioneerd hoort vertellen, is het nauwelijks voor te stellen dat hij er zelf voor heeft gekozen er een punt achter te zetten. “Dat is ook met pijn in het hart, dit is het leukste wat er is. Maar elke vijf jaar kijk ik mezelf in de spiegel, ga ik dit nog een paar jaar doen? Begin dit jaar was het antwoord voor het eerst ‘nee’, het is tijd voor frisse ideeën. Dat is ook goed na tien jaar.” Ook zijn werk als directeur bij het muZEEum vraagt steeds meer tijd en energie. “We hebben grote plannen, voor een herinrichting. Het is lastig om twee dingen echt goed te doen, dan kun je beter focussen op één.”

Trots
Aan het gevoel van 4 en 5 mei droeg hij in al die jaren maar wat graag zijn steentje bij. “Onze missie is om de nieuwe generatie bewust te maken van onze vrijheid, dat het niet vanzelfsprekend is. Hoe verdeeld het land soms ook is, op die dagen zijn we eensgezind.” De trots overheerst. “We zijn er ieder jaar weer in geslaagd om iets moois neer te zetten. Als je dan de verhalen hoort, weet je precies waar je het voor doet.” Ook op persoonlijk vlak heeft het hem een hoop gebracht. “Ik kwam hier bijna twintig jaar geleden als import-Zeeuw, maar voel mij nu een echte Vlissinger. We beseffen soms niet hoe knap het is wat wij als kleine provincie voor elkaar krijgen.”

Cadeautje
Zijn laatste Bevrijdingsfestival wordt misschien wel het meest bijzondere. “Dat zeg ik bij elke editie. Dit jaar is het volledig via radio en tv te volgen, met liveoptredens vanuit Vlissingen. Normaal hoopte ik altijd op goed weer, nu juist niet, kan heel Zeeland lekker binnen blijven en genieten.” Sentimenteel gaat hij voorlopig nog niet doen, maar hij gaat de Cultuurwerf missen. “De mensen, het saamhorigheidsgevoel. Het is echt hartstikke mooi dat ik dit heb mogen doen, een soort cadeautje.” Ze zijn zeker nog niet van hem af. “Ik hoop volgend jaar aan de andere kant te staan. Helemaal niet erg om het een keer ontspannen te beleven.”

BIJDRAGE DANIËL WISSEL