Nostalgische bijeenkomsten in Kapelle en Wemeldinge om herinneringen op te halen en te discussieren

Zeeuws Weerzien is een gratis krant vol verhalen over het Zeeland van de vorige eeuw. De nieuwste editie gaat over festivals en festijnen en dat is dan ook het thema van beide bijeenkomsten, die duren van 15.00 tot ongeveer 16.30 uur. Die in Kapelle vindt plaats in de bibliotheek en die in Wemeldinge in hotel brasserie Smits. “De opzet is dat bezoekers de laatste Zeeuws Weerzien meenemen. Die is verkrijgbaar op openbare plekken, zoals in de bibliotheek, supermarkt en boekhandel. Iedereen is welkom, maar we richten ons voornamelijk op zeventig- en tachtigjarigen die hun jeugd in Zeeland hebben doorgebracht.” De festivals en festiviteiten die aan bod komen, vonden dan ook hoofdzakelijk plaats halverwege de vorige eeuw. “Zoals het Fruitcorso in Goes, in 1968 voor het laatst gehouden. Ik heb daar prachtige foto’s van. We gaan voor onderwerpen die herinneringen, maar ook discussie oproepen. Zo zullen er ongetwijfeld aanwezigen zijn die een fruitcorso maar voedselverspilling vinden.” Een andere foto in het laatste nummer van Zeeuws Weerzien, zou nu niet meer gemaakt worden, zegt hij. “Dat is een foto uit 1961 van een echte beer van Circus Boltini op de boulevard in Vlissingen. Ongetwijfeld waren de tanden uit zijn bek getrokken om de beer zo ongevaarlijk mogelijk te maken. Dieren die zo worden gebruikt om kunstjes te doen, dat zie je allang niet meer.”

Kort kan ook uit persoonlijke memoires putten, want al jaren is hij geïnteresseerd in de historie van Zeeland. “Daarom ben ik ook gevraagd om voor Zeeuws Weerzien te schrijven. Als oud-geschiedenisleraar is dat spekkie voor mijn bekkie. Lokale geschiedenis is een illustratie van de algemene geschiedenis. De geschiedenis van de eigen streek is echter concreter, staat dichterbij de mensen en spreekt daarom meer tot hun verbeelding.”

Twee geloven op een kussen
Waartoe een oorlog al niet kan leiden. De Tweede Wereldoorlog was nog maar amper achter de rug, toen ons land in de ban raakte van een ware danswoede. Eindelijk was er een einde gekomen aan het dansverbod dat de Duitsers in 1942 hadden ingesteld. De opheffing werd dan ook uitbundig gevierd, vooral door jongeren die op de dansvloer naarstig op zoek waren naar hun toekomstige geliefde.
Het was op een dansfeest in Bergen op Zoom, waar mijn vader en moeder elkaar in 1945 voor het eerst ontmoetten. Als ik moeder mag geloven, was het liefde op het eerste gezicht. Vader was weliswaar wat minder uitgesproken, maar dat ook hij de ‘ware’ had ontmoet, was wel duidelijk.
Er was slechts één probleem. Vader kwam uit een protestants gezin, terwijl de ouders van mijn moeder roomser waren dan de Paus. Toen moeder thuis vertelde dat ze een oogje had op ‘een keurige jongen’ uit Goes, was de eerste vraag die ze van haar vader te horen kreeg: “Naar welke kerk gaat hij?” Toen hij hoorde dat vader protestant was, ontplofte hij zowat. Hoe haalde ze het in haar hoofd om met een ketter om te gaan? Had ze dan nog nooit gehoord van het spreekwoord: ‘Twee geloven op een kussen daar slaapt de duivel tussen?’
Moeder was ten einde raad. Groot was dan ook haar opluchting toen mijn vader met een simpele oplossing kwam. Als je vader, zo zei hij, zo moeilijk doet over het geloof wil ik wel katholiek worden. En zo geschiedde. Nadat hij door de sacramenten van het doopsel en het vormsel en het afleggen van de eerste communie tot de katholieke kerk was toegetreden, mocht hij voor het eerst het ouderlijk huis van moeder betreden. Dat was even schrikken voor de man, die uit een klein gezin kwam en over ruimte niet te klagen had. In vergelijking met zijn ouderlijk huis was de woning aan de Korenbeursstraat in Bergen op Zoom, waar moeder met haar ouders en acht broers en zussen woonde, niet meer dan een armetierig kabouterhuisje.
Door de woningnood in het land zou het nog vijf jaren duren voordat ze in het huwelijksbootje stapten.

Albert Kort