Luctor et Detector: de Zandzuigervondst in ‘De Middelburg’

Stalen wanden
Daar sta ik dan. In een groot ruim gevuld met zand. In alle richtingen de stalen wanden en vele ogen op mij gericht al ik de metaaldetector aan het afstellen ben. Maar ik weet wat ik doe, en opgeven doe ik al helemaal niet snel. Tijdens de speurtocht moet ik regelmatig de detector bijstellen omdat ik te dicht bij de metalen wanden kom. Ik krijg voldoende hulp van de schipper en aanwezige zeebonken op de plek waarvan wordt gedacht dat daar de pin het zand in is geschoten. Zij scheppen het zand weg op de plekken waar ik zocht, en zo komen we steeds wat dieper, in de ruim 2400 kuub zand die in de boot op ons ligt te wachten. Ik concludeer al snel dat de borgpin niet ligt op de aangewezen plek en ik verbreed na een half uur mijn zoekgebied. Ik pas op dat ik niet te snel ga en geen baan oversla als ik op de zandhoop loop. Na systematisch het zoekgebied te hebben vergroot komt dan het verlossende signaal en weet ik dat de missie is geslaagd. De scheppen gaan het zand in waarna er een blinkende borgpin tevoorschijn komt. We zitten dan nu op vier meter van de plek waarvan werd gedacht dat hij kon liggen.

Opgelucht en dankbaar
De schipper en bemanning zijn opgelucht en dankbaar. Ik zie de gefronste gezichten veranderen naar ontspannen en glimlachend. Een eventuele schadepost van duizenden euro’s is nu vermeden. Dan zie je ook weer de verbaasde blikken dat zo’n metaaldetector een metalen object kan terugvinden die aan onze waarneming is ontnomen. Na ruim een uur zoeken kan ik mijn metaaldetector weer inpakken en trap ik het zand van mijn schoenen als ik op de kade sta. Wat een gave andere ervaring dan de verloren ringen of kettingen die ik terugvind voor veel mensen op het strand. Ik mag een bijzondere vondst bijschrijven op mijn lijstje. Mijn trouwe detector heeft weer bewezen zijn werk goed te doen, dus op naar de volgende uitdaging!