Jordan loopt om zelfdoding een gezicht te geven

De 22-jarige Jordan kwam bijna vier jaar geleden van Schotland naar Nederland. Hij praat meer dan goed Nederlands, maar doet zijn indrukwekkende verhaal in het Engels. Want dat hij iets wilde doen voor Stichting 113, die zich richt op zelfmoordpreventie, is niet zomaar. “Twee jaar geleden kreeg ik last van een depressie en suïcidale gedachten. Het was geen vraag óf ik therapie nodig had, het was bittere noodzaak. ‘That was the turning point’.”

Kracht

Hoewel hij zichzelf eerst niet voor kon stellen dat iemand die niet in zijn schoenen stond hem kon helpen, werden juist daar zijn ogen geopend. “Je gaat begrijpen waar bepaalde gevoelens vandaan komen. Een lastige jeugd en vroeg van school. Dan kom je in een nieuw land, wil je alles goed doen, maar zo werkt het niet.”

Hij leerde anders naar de wereld te kijken. “Focus op het grotere plaatje, waar wil je heen? Het is niet erg als dingen niet goed gaan, maar zo voelde het wel.” Hij heeft zijn emoties nu beter onder controle. “Het is een proces, daar moet je ook van genieten. Je moet niet alleen naar het resultaat kijken, dat gaat met vallen en opstaan.”

Hij begon boeken te lezen, maar haalde vooral veel kracht uit zijn teamgenoten van rugbyclub Tovaal in Goes. Een soort tweede familie voor de geboren Schot. “Bij een teamsport doe je het samen, niet voor jezelf. Die band is heel hecht.”

Mentaal

Maar hoe komt een rugbyer erbij om tientallen kilometers langs de Zeeuwse kust te gaan hardlopen? “Een vriend vertelde mij dat hij in de afgelopen lockdown vier keer een zelfmoordpoging had gedaan. Holy shit, dacht ik.” En dus moest hij iets doen. Het doel was om 500 euro in te zamelen, maar dat liep snel op. “We begonnen met 44 kilometer, maar voor elke 100 euro meer, zou ik een extra kilometer lopen.” Inmiddels staat de teller op bijna 3000 euro en daar had hij best een paar dagen zware benen voor over. “Lopen is voor 90 procent mentaal. Zonder de steun van teamgenoten was het niet gelukt.” Ruim zes uur na zijn vertrek in Goes, bereikte Jordan de finish in Zoutelande. Daar stonden zijn vrienden hem op te wachten “Met een biertje en een pakje sigaretten!”

Praten

Een mooi bedrag, maar het creëren van bewustzijn is net zo belangrijk. “Iedereen kent de cijfers over zelfdoding, maar dat zijn nummertjes. Mensen zijn geen nummers, het is je vriend of een familielid.” Want praten, helemaal in deze tijd, is het belangrijkste dat we kunnen doen. “Iemand vertellen hoe je je echt voelt, is heel lastig. Dat durfde ik zelf ook niet, omdat je bang bent dat ze je niet serieus nemen.” Daar moet meer aandacht voor komen. “Vraag aan je vrienden hoe het gaat en neem het serieus.” Hij heeft nu dan misschien de eindstreep gehaald, eigenlijk is dit pas het begin. “Het stopt natuurlijk niet, hier moet altijd aandacht voor zijn.” En dus hoopt hij anderen te inspireren, maar stiekem heeft hij alweer een nieuw doel. “Ik wil 100 kilometer doen. Wel in de zomer, als het weer wat beter is, haha!”

BIJDRAGE DANIËL WISSEL