Joos Sinke is een man van de visserij

"Bij ons thuis hadden ze een oesterbedrijf en na de lagere school begon ik daar op 15-jarige leeftijd te werken", vertelt Joos. "Ik weet nog dat in die tijd een Mulo werd opgericht en dat mijn vader zei: als ze genoeg leerlingen hebben, kun jij gaan werken." En zo ging het. "Eigenlijk was er geen keuze. Daar vond je ook niks van; je deed het gewoon. Ik was de oudste en mijn broers en zussen gingen wat anders doen. Ik heb altijd met mijn vader samengewerkt; oesters sorteren en varen met de oesterkotter. Mossels zijn een massaproduct, maar aan oesters zit veel meer werk. Alles moest met de hand, stuk voor stuk. In die loodsen staan viel niet mee, maar varen op de Oosterschelde was heel mooi werk."

Champignons

De strenge vorst zorgde er in 1963 voor dat het bedrijf van Sinke noodgedwongen moest stoppen. "Ik was toen dertig en alles vroor dood. In Yerseke zijn toen uiteindelijk maar tien bedrijven doorgegaan en wij zijn, net zoals de meesten, gestopt. Ik ging champignons kweken en dat heb ik twintig jaar gedaan. Veel oud-oesterkwekers gingen in de champignons, maar voor velen bleek de overgang van de zee naar een donkere koelcel te groot. Van alle champignonkwekers is er nog maar één over."

Ook bij Joos bleef de zee trekken. "Toen ik de kans kreeg om bij een oestermaatschappij te gaan werken, heb ik die met beide handen aangegrepen. Ik ging drie dagen per week werken als chauffeur. Het bedrijf deed in oesters en kreeften en die bracht ik naar de klant. Dat vond ik prachtig. Het waren niet zulke grote vrachten, want het waren dure producten en ik kwam door heel België." Joos vertelt dat hij dit werk vijftien jaar gedaan heeft, tot hij op 65-jarige leeftijd met pensioen ging.

Museum

Joos werkt nu met veel plezier twee dagen in de week in het Oosterscheldemuseum in Yerseke. "Mede door mijn achtergrond in de visserij ben ik hier werkzaam. Ik kijk wat en wie ik herken op oude foto's. In het museum hangt ook een foto van mijn familie met één van de eerste auto's die mossels vervoerden. Dit was het begin van de export op grotere schaal."

Soms staat Joos er versteld van dat sommige dingen nog maar kort geleden lijken en veel mensen het niet kennen. "Ik heb het allemaal meegemaakt. Ik ben geboren in de visserij en dan ga je daarin mee en ken je het van kinds af aan." Daarbij heeft Joos gelukkig een goed geheugen. "Ik weet vaak nog precies wie de mensen op de foto's zijn en wat ze deden. Ik vind dat heel leuk, want voor mij is het een stukje herkenning. Er komen ook mensen in het museum die een praatje willen maken over vroeger."

Het museum beschikt over veel beeldmateriaal dat regelmatig aangevuld wordt, bijvoorbeeld na iemands overlijden. Er ligt dan ook nog genoeg werk voor Joos en hij hoopt het nog lang te kunnen doen.

BIJDRAGE JESSICA ROVERS