'Ik ben meerdere keren gestopt als vrijwilliger'

Al sinds de jaren ‘60 verricht Kees Nieuwenhuize vrijwilligerswerk. Zelfs op zijn 83e is hij nog kwiek genoeg om in de buurt warme maaltijden te bezorgen voor Tafeltje Dekje. “We grappen wel eens dat Kees vaak ouder is dan de mensen bij wie hij de maaltijden brengt”, lacht echtgenote Mina, die ook allerhande vrijwilligerswerk op haar naam heeft staan. “Ik heb er plezier in en hoop dat iemand anders het ook voor ons zou doen als het nodig is”, vertelt Kees. “Zolang ik het nog kan, blijf ik dit doen.”

IJsclub

Het autorijden is geen probleem, want Kees zit nog graag achter het stuur. Hij heeft er als vrijwilliger al vele kilometers opzitten, want voor alle organisaties waar hij vrijwilliger was, is hij onderweg geweest. Zo reed hij vroeger de omgeving door om als penningmeester van ijsclub De Zwarte Weel contributiegeld op te halen bij leden. Hier begon zijn vrijwilligerswerk. “Ik schaatste graag en was aanwezig bij de vergadering waarin ouderen in het bestuur bedankten. Ik werd meteen beet gegrepen van ‘jij kan ook wel wat doen’”, grinnikt Kees.

Afscheidsrecepties

De meeste kilometers maakte Kees voor voetbalvereniging Kapelle. Hij heeft er jaren zelf gevoetbald, totdat hij na een operatie beter kon stoppen. “Ik miste de voetbal en gezelligheid en als leider van het vierde kon ik betrokken blijven bij de club.” Dat is Kees vijftien jaar geweest. “Toen ben ik gestopt, maar vroeg de jeugdcommissie me.”

Met de nieuwe bus van Kapelle bracht hij spelers naar de uitwedstrijden. “En als je daar dan toch bent, kun je ook wel vlaggen, vonden ze. Dus ben ik tien jaar chauffeur en grensrechter geweest”, glimlacht Kees. “De club heeft meerdere afscheidsrecepties voor hem georganiseerd. Daar moesten we wel om lachen, want we zagen hem alweer terugkeren”, zegt Mina. “Kees houdt van voetbal. Op tv slaat hij ook geen wedstrijd over.”

Hard werken

Kees heeft mooie herinneringen aan Kapelle, zowel als vrijwilliger als voetballer. “Ik was een klein mannetje, maar ik liet me niet afschrikken. Sommigen wachtten op de bal, maar ik ging erachteraan. Ik was snel en werkte graag hard.” Zoals in de wedstrijd tegen Terneuzense Boys in de jaren ‘50, die staat in Kees’ geheugen gegrift. “Zij konden in Kapelle kampioen worden en dachten dat wel even voor elkaar te krijgen. Maar mooi niet, wij wonnen geloof ik met 4-0. Na die wedstrijd moest ik wel even op de bank liggen.”

Serenade

Burgemeester Huub Hieltjes van de gemeente Kapelle haalde tijdens de lintjesregen ook Kees’ voetbalkwaliteiten aan. “Hij zei dat ik geen technicus was, maar het van hard werken moest hebben, haha. Hij had zich goed voorbereid.” De burgemeester stelde Kees op zijn gemak, blikt hij terug. “Ik vond de uitreiking best spannend, want het is toch een officiële gebeurtenis, maar het ging er uiteindelijk gemoedelijk aan toe.”
Maandenlang hadden Kees’ echtgenote en hun kinderen Anneke en Marco achter zijn rug om van alles bekokstoofd voor het lintje. “Voor de dag van de uitreiking kwamen mijn zoon en zijn vriendin, die in Duitsland wonen, op bezoek. Mijn zoon zei dat hij een prijs bij een fotograaf in Kapelle had gewonnen en graag met mij op de foto wilde. Ik had niets in de gaten. Dus stond ik die vrijdagmorgen netjes klaar in een pak met stropdas. In de auto kreeg mijn zoon bericht dat de fotograaf onze afspraak een half uurtje moest verzetten. Daarna zei mijn zoon dat hij nog even op het gemeentehuis moest zijn. Daar aangekomen, zag ik mijn vrouw en dochter op het bordes staan. Ik had nog steeds nergens erg in, zelfs niet toen de burgemeester langsliep en gedag zei.” Pas toen hij de raadszaal binnenstapte, had Kees het door. “Ze hebben me mooi te pakken gehad.”

Kees is blij met de koninklijke onderscheiding en kijkt terug op een feestelijke dag, samen met de kinderen en kleinkinderen Tim en Lisa. Zelfs ‘s avonds is hij nog verrast, met een serenade voor zijn huis van muziekvereniging Jonge Kracht.