Drie generaties genieten van 80 jaar Nieuwdorp

Vanuit het appartementje van de 97-jarige Leendert (’zeg maar Leen’), op steenworp afstand van de voetbalvelden, duiken vader en zoon terug in het verleden van hun clubje. Dat laatste is niet overdreven. ”Ik ben toen, hierachter in de timmerwerkplaats, geweest. Daar werd de club opgericht. Een jaar of zestien was ik”, vertelt Leen. Betrokken bij de oprichting dus, maar in het bestuur zat de ‘oudste Priester’ nooit. “We wilden gewoon lekker voetballen in clubverband, daarvoor gooide je gewoon een jas neer als doelpaal.”

Geen douche

Dat ging in die tijd natuurlijk net een beetje anders dan tegenwoordig, herinnert hij zich nog goed. “Op een weiland, dan moest je eerst de koeienpoep weghalen. Je kwam gewoon in een werkoverall, de fiets gooide je tegen het prikkeldraad en dan begonnen we. Er was geen kleedkamer, ik heb in mijn voetbaltijd nooit gedoucht.” Na een jaar of achttien kwam daar een einde aan en was het tijd voor zoon Marius (67). “Op mijn negende ben ik begonnen en toen ik 25 was kwam ik in het bestuur. Inmiddels ben ik na een aantal jaar afwezigheid begonnen aan mijn tweede termijn als voorzitter.” Al had dat zomaar heel anders kunnen lopen, lacht hij. “Ik ben ongeveer geboren op het veld van ‘Lewedorp’, daar tegenover hadden mijn vader en zijn ouders een boerderij.” Vader Leen noemt het voetbal van vroeger dan ook gekscherend ‘boerenvoetbal’. “Hij was een verdediger, een opkomende rechtsback, dat was voor die tijd best wel bijzonder”, vertelt Marius. Niet alleen het spelletje is veranderd, ook de ligging van het sportpark. “Het veld kwam midden in het dorp te liggen. Het is een stukje sociaal gebeuren, we hebben hier nu ook geen café meer. Je komt samen op de voetbal.”

Samenwerken

Hoewel ze allebei niet zo heel veel meer kunnen herinneren van hun tijd op het veld, schiet er bij Marius toch iets te binnen. “Met de A-junioren zijn we kampioen van Zeeland geworden, speelden we tegen Adrie Koster en Jan Poortvliet. Tegen Arnemuiden waren altijd mooie wedstrijden, ook bij mijn vader.” Al mag ook de jaarlijkse Borsele Sloepoort Cup op dat lijstje uiteraard niet ontbreken. Het is tekenend voor de club, vindt de voorzitter. “Onze kracht? Er zijn altijd een hoop vrijwilligers met veel enthousiasme en initiatief, daar hebben we eigenlijk nooit problemen mee.” Die zullen ook tijdens de festiviteiten, waaronder een reünie, weer hard genoeg nodig zijn. Of Leen daar op 11 juni bij aanwezig is, valt nog te bezien. “Natuurlijk wil ik dat, maar het is even afhankelijk van hoe ik me voel.” Tot slot kijkt Marius al wat verder. “Voor de toekomst ben je toch op elkaar aangewezen en zul je moeten blijven samenwerken met andere clubs. Anders word je te klein. Je ziet het overal, ook hier.” En natuurlijk moet het stokje binnen de familie weer worden doorgegeven. “Wesley ooit voorzitter? Dat zou heel mooi zijn!”