‘De gemeente en de mensen zijn me lief’

Afgelopen zomervakantie kwam José van Egmond in het ziekenhuis terecht met benauwdheidsklachten. “Op de terugweg uit Italië hadden we een tussenstop in Dijon. In het hotel neem ik altijd graag de trap, maar ik haalde de derde etage niet meer.” Ze bleek een zware longembolie te hebben. “Mijn beide longen zaten bijna dicht. Ik heb echt naar adem liggen happen en gedacht dat mijn leven voorbij was.”
Gelukkig sloeg de behandeling aan. Wel stond ze voor een lang revalidatietraject. “Ik heb zware lessen geleerd, want ik moest patronen veranderen. En ik ben ongeduldig, ik weet niet waar de geduldknop zit”, bekent ze met - gelukkig weer - een brede lach. “De dokter zei dat er drie tot zes maanden voor mijn herstel stond. Nou, drie dus, dacht ik bij mezelf.” Dat viel tegen. Ze moest haar conditie weer helemaal opbouwen met elke dag een stukje lopen of fietsen. Steeds een beetje meer. Mentaal maakte ze allerlei fases door. “Je realiseert je dat je leven begrensd is. Ik heb een beetje onbevangenheid in het leven verloren. Ik voel dankbaarheid dat ik er nog ben, maar ben ook boos geweest dat dit me is overkomen. Mijn gezin is natuurlijk erg geschrokken. Daarnaast gingen we een lockdown in, dus we waren opeens allemaal thuis. Al heb ik me geen dag verveeld. Het revalideren was een intensief traject en ik heb veel gelezen en podcasts geluisterd.”

Hartverwarmend

Het was incasseren toen ze na drie maanden toch nog niet aan het werk kon. “Ik voelde me langs de zijlijn staan. Het was een confronterende stap om te besluiten een waarnemer aan te stellen, want de gemeente en de mensen zijn me lief. Ik heb echt moeten leren om mijn werk los te laten. Nu weet ik, de gemeenteraad kan ook prima besluiten nemen zonder mij.”
Burgemeester ben je 24 uur per dag, zeven dagen per week. Toch ziet Van Egmond mogelijkheden om dingen anders te doen en ze voelt zich goed na haar eerste werkweek. “Als ik ‘aan’ sta, kan ik veel en ik vind veel dingen leuk. Maar ik ren niet meer van het een naar het ander. Soms stel ik iets uit of vraag een ander het te doen. De gemeente biedt mij ook die ruimte en daar ben ik blij mee. Als ik iets uitstel, is daar begrip voor en daardoor voel ik me erg gesteund.” Uit de héle gemeente komt die steun, ervaart ze. “Het medeleven is overweldigend. Ook voor mijn familie is dat hartverwarmend. Sinds augustus heb ik élke week boeketten ontvangen.” Ook vele kaarten, fruitmanden en andere blijken van waardering vielen haar ten deel. “Op basisschool De Horizon in Rilland heb ik geholpen met de aanleg van een voedselbosje. Ik beloofde toen dat ik van de eerste appeloogst een appeltaart zou bakken. Nu kreeg ik in oktober een taart van de kinderen. Met één appel uit hun eigen boom. De rest hadden ze erbij moeten kopen, hahaha.”
Veel van haar werk is niet zichtbaar voor de inwoners, maar dat is zij zelf dus wel, merkte Van Egmond. “Deze week bezocht ik het stembureau in Waarde en daar zei een mevrouw ‘weet u dat we voor u gebeden hebben?’ Dat geloof ik zeker, het ontroert me en heeft me door deze ingewikkelde periode heen gesleept. Reimerswaal ten voeten uit.”

Relativeren

De afgelopen maanden leerden haar dankbaar en geduldig te zijn, blikt de burgemeester terug. “Inmiddels kan ik beter relativeren wat me is overkomen, ook door de oorlog in Oekraïne. We leven vandaag. De afgelopen weken heb ik veel gedacht over hoe het zou zijn om weer aan het werk te gaan. Maandag voelde als een warm bad. Oh ja, dit is Reimerswaal.”