Creatie van een onschuldige rebel

Ik val van de ene verbazing in de andere terwijl Wim me rondeidt door de Middellandse Zeetuin.  De uitheemse bomen en struiken en de kleurrijke diversiteit aan beelden en bouwsels is niet bij te houden. Desondanks ademt het geheel een natuurlijke ontspanning. Wim, hoe heb je dit voor elkaar gekregen? Wat is het verhaal achter jouw creatie? 
“De tuin is een beetje zoals ikzelf; op een organische manier ontstaan. Gedurende mijn leven zorgde ik ervoor dat ik al mijn interesses en talenten kon benutten. En dat zijn er veel! Van bioloog tot architect, fotograaf en archeoloog: je kunt het me allemaal noemen, maar alles leerde ik vanuit mezelf. Het enige papiertje dat je wat mij betreft nodig hebt in je leven, is wc papier. Mijn levensopvatting zie je ook terug in de tuin. Niets is van te voren helemaal uitgetekend of tot in de puntjes uitgedacht. Ik houd ook niet van rechte toestanden. Alles heeft ronde en natuurlijke vormen. Ik zou het niet eens anders kunnen.”

Je accent verraadt geen Zeeuwse roots. Hoe raakte je hier verzeild?
“Ik ben in Rotterdam geboren en getogen. Vervolgens, als jong volwassene, vertrok ik naar de wijk Lunetten in Utrecht. Daar legde ik onder andere een enorm zee aquarium aan onder mijn huis, inclusief haaien. Ja, je hoort het goed! Het bezorgde me de bijnaam ‘de mol van Lunetten’ en trok veel bezoekers. Om het marinarium met zeewater te vullen reisde ik met regelmaat naar Zeeland – daar kwam mijn moeder vandaan. Net in de tijd dat Lunetten langzaam verpauperde, vroeg het Zeeuws biologisch museum of ik voor hen een aquarium wilde aanleggen. Dat was goeie timing. De verhuizing naar Buttinge was de volgende stap. Ik zag en voelde de potentie op deze plek. Mijn twee zoons waren nog jong en mijn vrouw was er ook wel voor in.”

Het huis en de tuin heb je getransformeerd met Mediterraanse invloeden, maar toch is het geheel authentiek. Hoe kom je aan je passie voor dat gebied?
“Als tiener ging ik met mijn ouders op vakantie naar de Mediterranee. Alles wat ik daar zag aan natuur- en architectuurschoon, maakte grote indruk. Toen ontstond mijn voorliefde voor dat gebied, die ik de rest van mijn leven ben blijven voeden met vele reizen. De inspiratie die ik daar opdeed en de ladingen aan planten, materiaal en objecten die ik meenam, kon ik goed kwijt in huis en tuin. De palmboomkwekerij waarmee ik hier begon, groeide dus al snel uit tot een veel omvangrijker project.”

Alles in deze tuin draagt een verhaal bij zich. Toch zal de gemiddelde bezoeker meer dan de helft niet opvallen, het is gewoonweg te veel.
“Dat klopt, de verhalen liggen hier voor het oprapen. Kijk, waar je nu op loopt is een afgedankte klassieke grafsteen die we omgekeerd hebben neergelegd in de natuurstenen vloer. Zie je die beelden daar bij de bougainville? Ze komen van een Grieks restaurant die ze naar het grofvuil wilde brengen. En hier is de toegang tot het kapelletje met altaar waarin de urnen met as van mijn ouders zijn verwerkt. In dit Gaudi-achtige torentje zijn de kauwen zeer graag geziene gasten. Ze houden de boel schoon in de tuin!”

Het valt me op dat er in de tuin veel verwijzingen zijn naar religies, maar op een heel speelse manier. Ook bouwde je kerk-achtige torentjes en staan er zelfs overblijfselen van een heuse kerk. Indrukwekkend. Hoe zit dat precies?
“De muur-overblijfselen van de voormalige Middeleeuwse kerk, ooit gewijd aan Sint Michaël, kreeg ik kado bij de aankoop van huis en grond. Het is een waar monument. Als die muren konden praten, wat zouden we dan allemaal te horen krijgen. Niet alles even fraai, hoor! En ja, sommigen noemen het hier ook wel de reli-boulevard, omdat ik alle geloven door elkaar gebruik. Wat mij betreft is er geen enkel onderscheid; ze dragen uiteindelijk allemaal hetzelfde uit.”

Deze plek is meer dan alleen een bezoekerstrekpleister. Het is ook een ontmoetings- en verbindingsplek?
“Ik hoef er weinig voor te doen, de mensen die zich hier thuis voelen komen als vanzelf erop af. Kunstenaars, bouwers, natuurliefhebbers, biologen, therapeuten: mensen van allerlei pluimage. Ik noem ze wel ‘volwassen en verantwoordelijke hippies’. Ik en mijn vrouw hebben het meeste werk verzet, maar velen van hen droegen een mooi steentje bij aan de tuin. Geweldig vind ik dat! En het gebeurt nog steeds. Wat doen we hier allemaal? Fotoshoots, yoga – en ademsessies, bruiloften, nachtvlinder-spotten, ijsbaden van Wim Hof, klankschaaltherapie: het kan hier allemaal.”

Volgend jaar is de viering van het vijfentwintig jarig bestaan van de tuin. Wat zijn je plannen?
“Er gaat iets moois en feestelijks komen. De kers op de taart! Maar wat ik nu vooral belangrijk vind, is om de toekomst van de tuin op de een of andere manier veilig te stellen. Voor mijn vijfenzeventigste wil ik het geregeld hebben. Misschien dat we een stichting opzetten, misschien nemen mijn zoons het stokje over. De gemeente heeft ook al interesse getoond. Het kan ook zijn dat zich de juiste mensen aandienen om deze plek voort te zetten op een manier die voor mij klopt. Het zal ongetwijfeld wel weer, geheel organisch, op zijn plek vallen, maar hoe en wat precies? Dat is nog even spannend.”

Tot slot, met wie zou jij wel eens om de keukentafel willen zitten voor een fijn gesprek?
“Ik zou het heel gezellig vinden eens met Wieteke Hendrix, kunstenares van Middelburg Schilderkunst, rond de tafel te gaan zitten.”

PASPOORT:

Naam:
Wim Uilenbroek (72)

Beroep:
Levenskunstenaar – van archeoloog tot bioloog tot bouwer tot fotograaf

Burgerlijke staat:
Getrouwd met Mieke

Hobby’s:
Wim maakt van zijn hobby’s zijn werk. En hij houdt van fietsen!