Column Hanneke Marcelis: 'Lente'

Er wordt nog wel eens over Nederlanders gezegd dat we pessimistisch zijn over het weer. Dat we teveel klagen. Dat het glas altijd half leeg is. Nou, daar was in de polonaise waarin ik dit weekend moest wandelen in het natuurgebied in de buurt niets van te merken. Honderden mensen geloofden daar met hart en ziel in de lente, en deden net alsof het kwik al boven de vijfentwintig graden uit was gekomen. Lekker terrasjes pakken. Zonnebrillen op. Sjaals en mutsen thuis gelaten.

En ook voor de zomer zijn we dit jaar niet bang. Ik las laatst dat het aantal Nederlanders dat dit jaar kiest voor vakantie in eigen land flink is gestegen. Waarschijnlijk zijn dat allemaal mensen die vorig jaar acht uur lang in een auto hebben gezeten op weg naar de camping in Frankrijk, terwijl het hier in Nederland drie maanden lang dertig graden bleef. Voor niks die ellenlange rit gemaakt. Voor niks die dure camping betaald. Dat overkomt ons Nederlanders natuurlijk niet nog een keer. Deze zomer blijven we lekker thuis. We kunnen niet wachten op die zwoele zomeravonden in onze fijne, eigen polder. En daar zou je natuurlijk heel negatief over kunnen denken. Want ten eerste. Hoezo is het al lente. Vorig jaar stonden we in maart nog op het ijs. Vroor het ineens in de dubbele cijfers. Dat kan nu ook nog steeds gebeuren. En ten tweede. Hoezo gaan we er zo klakkeloos vanuit dat die wonderzomer van vorig jaar zich in 2019 herhaalt. De kans op een teleurstellende kwakkelzomer vol regen, wolken en lage temperaturen is niet kleiner dan andere jaren.

Maar dat is dan ook weer het mooie van Nederland. Áls de zon dan eindelijk schijnt, dan brengt niets ons meer uit onze hum. Klagen doen we wel weer als het regent. Nu zijn we gewoon blij. Met het zonnetje. De temperaturen met dubbele cijfers. Het is lente. En het glas is half vol.