'Bij City Seeds kan ik andere mensen helpen'

Op de hoek van een bank zit Saleh Ibrahim (26). Hij twijfelde of hij wel uit zijn kamer moest komen voor de open dag. Er zouden vreemde mensen door het asielzoekerscentrum (azc) lopen, mensen die hem dan zouden zien en op hem zouden neerkijken als asielzoeker. Hij heeft zichzelf moed in gesproken en is toch naar de grote zaal gekomen.

Vrienden

Als technisch ingenieur en vader van twee kleine kinderen is Saleh met zijn gezin en ouders gevlucht uit Syrië. In Turkije konden zijn vrouw en kinderen niet verder komen en ging Saleh alleen verder. Na een lange weg kwam hij aan in Nederland. Saleh woont inmiddels een jaar in Nederlandse azc’s en spreekt inmiddels een aardig woordje Nederlands. Hij heeft een groep vrienden om zich heen verzameld. Samen koken ze, wandelen door Middelburg en maken muziek. “De mensen hier zijn behulpzaam en vriendelijk. Ik hoop dat ik snel een eigen huis krijg en dat mijn gezin naar Nederland mag komen.”

Stadstuin

Edmon Salloum (54) komt ook uit Syrië en volgt, net als Saleh, de situatie van zijn gezin van uur tot uur. “Wij zijn christenen en woonden in een omgeving die overheerst werd door moslims. De bendes daar maken de buurt onveilig. Het zijn moeilijke tijden.” Edmon heeft dankzij het Aan de slag-project van Welzijn Middelburg vrijwilligerswerk gevonden bij stadstuin City Seeds. “Ik vind het fijn om met andere mensen te kunnen praten en samen te werken. Dankzij City Seeds kan ik mensen helpen die het nodig hebben.” Welzijn Middelburg is niet alleen actief in het azc met het Aan de slag-project, maar ook in wijkcentra waar jongeren bijeen komen in hun vrije tijd. “De jongeren uit het azc gaan allemaal naar school en daar ontmoeten ze ook leeftijdsgenoten, maar dat zijn allemaal anderstaligen. In het wijkcentrum komen allerlei jongeren. Zo maken ze contact met elkaar, wat hun netwerk verbreedt, en ze leren de Nederlandse omgangsnormen kennen,” legt Eline Kabboord van Welzijn Middelburg uit.

Toekomst

Als deuren letterlijk open staan en mensen in en uit lopen, worden kinderen vanzelf uitgelaten. Ze rennen met ballonnen en popcornbakjes door de gang van het azc. De computerruimtes zijn overladen met kinderen die met kleverige vingertjes op de toetsenborden drukken om spelletjes te spelen. Aan de muur hangen kunstwerken die gemaakt zijn met Stichting De Vrolijkheid die kunstzinnige en creatieve activiteiten verzorgt in het azc.
In een andere ruimte zit Afaf. Ze heeft drie jaar in het azc gewoond, maar woont nu in Oost-Souburg. Voor de open dag is ze teruggekomen om als zieneres op te treden voor de bezoekers. Uit een witte keramieken pot wordt stevige Syrische koffie geschonken. De bezoekers drinken de koffie, waarna Afaf in het koffiedik hun toekomst leest. “Ik zie figuren die symbool staan voor iets. Zo vertellen vogels dat er een boodschap aankomt en hartjes staan voor liefde in het leven van de koffiedrinker.” De azc-bewoners hopen voor de toekomst op hereniging met hun familie, maar of dat gebeurt en wanneer, is van zoveel meer afhankelijk dan alleen een kopje koffie. Er zit niets anders op dan wachten.

BIJDRAGE MARIELJA TEN BRUGGENCATE