Betsy en Kees Schout-Sonke zijn 65 jaar getrouwd

Loco-burgemeester Joan Veldhuizen van de gemeente Goes bracht een felicitatiebezoek aan het echtpaar. Kees vertelt over hun levensloop dat ze beiden in Wilhelminadorp zijn geboren, bij twee hofsteden. “Mijn vrouw bij Hofstede Mosselbank, op 13 mei 1935 en ik bij Hofstede Rotterdam, op 13 maart 1934. Dit viel toen nog onder de gemeente Kattendijke. We hebben beiden op de lagere school in Wilhelminadorp gezeten. Mijn vrouw is jaren kinderoppas geweest bij de dominee, deed veel aan handwerken en hielp veel in het café. Verder deed ze veel voor haar moeder én voor mijn moeder; iets waar ik trots op ben.”

Amanuensis

Kees ging, meteen toen hij van school was - bij de Wilhelminapolder werken als landarbeider. “Maar het vaderland riep mij op om in dienst te gaan. Na mijn dienstplicht ging ik opnieuw aan de slag bij de Wilhelminapolder. Eerst als tractorchauffeur en later onder meer als chauffeur en huisknecht. Daarna ben ik rij-instructeur geworden bij Rijschool Goedhart. Na zes jaar stapte ik over naar het voortgezet onderwijs, toen het ‘Christelijk Lyceum voor Zeeland’ in Goes. Daar heb ik tot mijn 61e jaar gewerkt als amanuensis (assistent, redactie) en later als technisch onderwijsassistent (TOA). Naast mijn werk heb ik als vrijwilliger veel gedaan voor het verenigingsleven, zowel binnen de gemeente als daarbuiten.”

Dorpslied

Bij hun trouwdag kregen ze een nieuwe woning toebedeeld. “We zijn sindsdien een paar keer verhuisd, maar nooit buiten Wilhelminadorp.” Hun eerste huis samen betrokken ze in de H.A. Hankenstraat. Daarna woonden ze onder meer aan de Westhavendijk en nu, sinds een jaar of acht, in de A. Minderhoudstraat. In een eerder interview voor de Bevelandse Bode, over hun liefde voor Wilhelminadorp, vertelden ze zich niet te kunnen herinneren dat ze elkaar al van kinds af aan kennen. “We begrijpen het zelf ook niet”, zegt Kees. “We gingen naar dezelfde lagere school hier, dat is nu de Stamperiusschool, maar we zaten echt niet bij elkaar in de klas.” Ze leerden elkaar pas kennen toen hij achttien en zij zeventien jaar was. Het gevoel van saamhorigheid vinden ze zo fijn aan hun vertrouwde dorp. Ze kennen iedereen die er al lang woont, ook door het vele vrijwilligerswerk dat, met name, Kees op zijn naam heeft staan. “Ik hoop dat we hier nooit weg hoeven”, aldus Kees. “Wist je dat we een eigen dorpslied hebben? ‘Ons weune in Wilhelminadorp.’” Van vroeger is ook de bijnaam ‘Polderdotten’. “’Kijk, daar gaat weer een Polderdotje’, zeggen we als we dames in klederdracht zien.”