Afscheid van een dichtende agent

DOOR EDWIN MIJNSBERGEN

“Del horror vacui al benedictio vacui” Agent Ton Langeler (63) schudt meteen een verrassend antwoord uit zijn mouw, als hem wordt gevraagd of hij zin heeft in zijn pensioen, of misschien opziet tegen de zee van tijd die voor hem ligt. Zin in hun pensioen hebben de meeste mensen die mogen stoppen met werken natuurlijk wel, maar sommigen zijn toch ook een beetje bang om in een zwart gat te vallen. Ton niet. Hij heeft veertig jaar gewerkt bij Politie Basisteam Walcheren, in het politiebureau aan Achter de Houttuinen. Als antwoord op de vraag over dat mogelijke gat lepelt hij grijnzend dat Latijnse citaat op, dat neerkomt op iets als ‘Van de vrees voor de leegte naar de zegening ervan’. Hij gaat genieten van de tijd die nu vrijkomt, laten we het daar maar op houden.

Geen wijkagent
De Bode werd op het afscheid van Ton geattendeerd door zijn collega Martin Vogel, wijkagent van Middelburg Centrum. Sommige mensen beschouwden Ton Langeler ook als wijkagent van de binnenstad, omdat je hem daar vaak ziet lopen of fietsen. Langeler stond erom bekend dat hij overal en nergens op kon duiken, om een vinger aan de pols te houden, of gewoon om even een praatje te maken. Ook in de lokale horeca liet hij z’n gezicht regelmatig zien. Hij kwam op veel mensen eerder over als een sociaal werker dan als ‘diender’. Hij maakte dingen liever bespreekbaar dan strafbaar, zo leek het wel.

Verandering op dezelfde plek
Maar Ton was dus niet dé wijkagent. Hij werkte simpelweg het liefst buiten in een toezichthoudende en ondersteunende rol. Die vrijheid kreeg hij ook van de chef. Hij heeft zijn werk naar eigen zeggen altijd met veel plezier gedaan. Echte hoogte- of dieptepunten in zijn loopbaan benoemde hij niet, al had de overgang van de gemeentepolitie naar de regionale politiekorpsen volgens hem wel wat voeten in de aarde. Op zijn eigen werk had dat echter nauwelijks invloed. Dat hij altijd op hetzelfde politiebureau heeft gewerkt vond hij ook wel best. “Je kunt verandering ook ervaren door altijd op dezelfde plek te blijven.”

Dichtende agent
Ton is filosofisch ingesteld, dat moge duidelijk zijn. Hij denkt graag na over dingen die hij hoort, ziet en doet. En hij dicht graag. Deze zomer was hij een kleine hit in een filmpje op Instagram, waarin hij, op de Markt voor het stadhuis in Middelburg, een gedicht voordroeg aan een groepje wielrenners onder leiding van profrenner Marijn de Vries. Mensen keken er van op, dat hij ook gedichten. Terwijl hij zijn jas aantrok, op weg naar zijn eigen afscheidsreceptie met collega’s in de Kloveniersdoelen, kwam er nóg iets uit zijn mouw. Een kort gedicht, in het teken van zijn vertrek bij de politie.

En of ik adem rustig door
vaar mee met elk getij
en hoe verlaten van het eigen spoor
het zit wel goed met mij