Aan de keukentafel met: Erik de Koeijer

Erik de Koeijer is 61 jaar en getrouwd met Miriam. Samen hebben zij 4 kinderen.

Erik, hoe ben jij het bedrijf ingerold?

"Het is natuurlijk een familiebedrijf. De zaak is al in 1880 van start gegaan. Ik ben de vijfde generatie en in 1978 in het bedrijf gekomen, toen Koeijer Transport geheten. Ik kwam met mijn 20 jaar van school en had de meao in Middelburg gedaan. In het begin heb ik hier auto's geladen en af en toe een reisje gedaan. Eén dag in de week zat ik op kantoor. Bij ons was dat in huis. De kamer was kantoor."

Het gezin van Erik bestond uit vader en moeder, een oudere zus en een jongere broer. "Mijn vader en een oom waren de eigenaren van het bedrijf. Mijn oom had ook drie kinderen. In 1989 is mijn vader overleden. Toen is mijn broer Kees hier komen werken en de twee zoons van mijn oom, Jan en André, ook."

Op een bepaald moment werd het bedrijf verkocht. Waarom nam je het later terug over?

In 1995 werd de Koeijer Transport van de hand gedaan. "In die periode stonden we aan de vooravond van hele grote investeringen, dat was allemaal niet eenvoudig. We zijn naar de grootste concurrent gegaan, de Oosterbaan Transportgroep, om het bedrijf te verkopen. Dat was een deal die heel snel beklonken was." Erik bleef wel lid van de directie. "Maar op een gegeven moment ging het vreten, althans bij mij. Ik voelde me een beetje een loser. Je bent met de zaak opgegroeid, hoewel we voor het bedrijf in 1995 de juiste stap hadden genomen. Maar je had wel de zaak van je ouders en voorouders verkocht. Het voelde op de een of andere manier niet goed."

Veertien jaar later, in 2009, nam hij de zaak terug over. "Oosterbaan zelf had geen opvolger. Zijn zoon voelde er niets voor." Na de management buy-out door Erik van de complete Oosterbaan Transportgroep ontstond Kotra Logistics BV.

Waar lig je als ondernemer wel eens van wakker?

"De laatste tijd met de toestanden rondom corona was best wel heftig. De kosten gaan door en je inkomsten vallen wat stil. Een angstige tijd wil ik niet zeggen, maar je zit met je verplichtingen. Je hebt voor je zelf een doel gesteld en ik ben toch een streber. Het is voor mij een nachtmerrie om mensen te moeten ontslaan. Het personeel staat bij mij centraal. Er werken hier in totaal toch vierhonderd mensen. Heel veel met een gezinnetje, daar voel je je toch verantwoordelijk voor."

Hij vervolgt: "Gelukkig zijn we met met 90 tot 95 procent weer bijna terug op het oude niveau. We komen uit een diep dal, maar kruipen er nu ook weer uit. De financiële steun van de overheid heeft daar ook wel bij geholpen. Ook in Duitsland hebben we best wel wat hulp gekregen op die manier. Ondanks corona hopen we dit jaar toch uit te komen op een omzet van 75 miljoen euro terwijl we ingezet hadden op 80 miljoen."

Wat vind je het leukste en het minst leuke aan je werk?

"Over een paar weken ga ik weer naar Frankrijk om een klant c.q. collega's te ontmoeten. Dat vind ik prachtig. Afgelopen week ben in Praag geweest. Klantencontact, daar geniet ik van. We hebben bijvoorbeeld ook een vestiging in Berlijn, maar ik ben er nog steeds niet geweest. Ik vind het wel belangrijk om daar een keer mijn gezicht te laten zien."

"Begin dit jaar zijn we overgegaan op een nieuw softwareprogramma. En daar heb ik me zo min mogelijk mee bemoeid. Dat is niet goed van me, maar dat is niet mijn ding. Die nieuwe software moet, maar ik ben er niet mee opgegroeid en heb het op school nooit gehad."

Hoe zie je de toekomst van het bedrijf?

"Ik heb vier kinderen, dus ik hoop dat het binnen de familie blijft. Drie van hen zijn al werkzaam in het bedrijf. De toekomst zal uitwijzen of een van hen het overneemt. Ik ben wel van mening dat het bedrijf geleid moet worden door iemand die daar ook capabel voor is. En de leidende mensen hoeven niet altijd de eigenaar te zijn. Het zou mooi zijn, maar de capaciteiten daar voor hebben is heel belangrijk."

Heb je nog bepaalde toekomstidealen voor Kotra Logistics BV?

"In Duitsland ligt nog wel een markt voor ons open. In Oostenrijk, Polen en Tsjechië misschien ook wel. In de Benelux zijn we best wel behoorlijk vertegenwoordigd. Datzelfde geldt voor Frankrijk, Spanje en Italië."

Tot slot: met wie zou je zelf wel eens een keer aan de keukentafel willen zitten?

Erik moet even lang nadenken, maar zegt dan: "Dat zou dan toch mijn vader zijn. Die heeft vroeger zo keihard gewerkt. Nu is het bedrijf zo gegroeid, dat zou ik nog wel eens aan hem willen laten zien. Hij zou daar wel trots op zijn denk ik."

Tekst door Peter Houtepen