Aan de keukentafel bij Franciska de Visser: 'De bureaucratie is moed benemend'

Wat een bijzondere plek is dit Franciska!

“Dat is het zeker, het is een plek met veel geschiedenis. Mijn man is geboren en getogen op deze boerderij. Wij zijn hier na ons trouwen gaan wonen. Ik woon hier met veel plezier maar het onderhoud van het hof is veel werk. Ik moet het helaas alleen doen sinds mijn man Bram is overleden in december 2013. In 2009 kreeg hij de diagnose frontaal temporale dementie.

We vermoeden al langer dat er iets aan de hand was, maar aan dementie dachten we niet. Op het moment van de diagnose was hij namelijk nog maar 46. Toen ging bij mij de knop om. Bram zou niet meer beter worden, ik zou er alleen voor komen te staan. We hebben een groot gezin met acht kinderen, het huishouden en het erf. Je kan je voorstellen dat dat erg zwaar is.”

Waarom wilde je toch hier blijven wonen?

“‘t Hof is al vijf generaties in de familie. Zelf kon hij het niet meer maar ik weet dat mijn man voor het behoud van de boerderij ging. En dit is mijn plekje. De tuin die we helemaal zelf hebben gecreëerd met fruitbomen en moestuin, alle herinneringen, de ruimte… Ik moet er niet aan denken te moeten verhuizen, maar het onderhoud  is erg kostbaar. De schuur bijvoorbeeld, die staat er al 300 jaar. Die wil ik graag behouden maar toen het dak 10 cm gezakt was, vanwege een spant dat rot was, heb ik dat laten repareren. Ik had zelf niet de middelen om te betalen, maar God zorgde ervoor.”

Ze vervolgt: “Het idee ontstond om een museum te maken in de schuur om wat geld te verdienen voor het onderhoud van de schuur. Een plek waar bezoekers een stap terug in de tijd doen en ervaren hoe het leven op de boerderij vroeger was. En waar ze in de schuur of in de theetuin iets kunnen drinken met wat lekkers erbij. Met de opbrengst van het entreegeld voor het museum hoop ik dat de schuur zichzelf kan bedruipen en het onderhoud kan worden gedaan.”

Wat een goed idee!

“Ja, al heb ik af en toe het bijltje er wel bij neer willen gooien. Toen ik de aanvraag deed bij de gemeente Veere om de schuur als museum open te stellen waren ze erg enthousiast, maar bij het hoe verder werd ik niet geholpen. Het leek soms bijna meer of ik werd tegengewerkt. De procedures zijn zo ingewikkeld voor een particulier, ik heb er geen kaas van gegeten.

Van de provincie hebben we het predicaat cultuur historisch waardevol agrarisch erfgoed gekregen. Een prachtige titel maar doe daar dan iets mee en help dan mee om het te onderhouden. Die bijzondere geschiedenis wil ik behouden maar de bureaucratie is moed benemend. Iemand die achter een schermpje zit, die niets van je weet moet het voor jou bedenken. Zonder de inkomsten van het museum en de theetuin is het einde schuur.”

Dat lijkt me heel frustrerend. Hoe heb je het vol kunnen houden? 

“God helpt mij en ik heb vertrouwen dat Hij dat blijft doen. Ik zou niet weten hoe het anders zou moeten. Dat weet ik nog steeds niet, maar ik heb Hem. En ik ben mijn goede vriendin Jacolien erg dankbaar. Als ik haar niet had was het denk ik niet gelukt. Ook daarin herken ik Gods leiding, hij stuurt de mensen die je nodig hebt. Jacolien en ik kennen elkaar nu tien jaar. Tijdens het klussen in de schuur en het bedenken van de plannen hebben we veel goede gesprekken gehad.”

Er is op ‘t hof veel te doen voor jou maar ook voor bezoekers.

“Naast het museum is er in het voormalige varkenskot een rustpunt. Daar kunnen wandelaars of fietsers tegen een kleine bijdrage iets te drinken of eten pakken en uitrusten. Ik heb een samenwerkingsverband met Corrie Koole (www.hartelijkverbonden.nl). Zij heeft een wandeling samengesteld van zeven kilometer over het oorlogsverleden van Vrouwenpolder.

En dan is er nog het vakantiehuis waar ik vakantiegasten en belastte mensen voor korte of langere tijd opvang. Ik weet hoe het is om er doorheen te zitten. De gesprekken die ik heb met mijn gasten vind ik erg fijn, dan heb je toch raakvlakken. Straks in de winter ga ik zelf proberen bij te tanken, maar werk en privé blijft hier op ‘t Hof nu eenmaal verweven. Het is een plek waar ik met de dag en de seizoenen leef. Dat is heel wisselend. Altijd hetzelfde zou ik niet willen en kunnen.”

Hoe krijg je het allemaal voor elkaar?

“Ik vind het leuk om te doen, al die dingen. In september en oktober ben ik op woensdag open met het museum en op reservering voor groepen. Bijvoorbeeld voor een familiereünie of een middag met vriendinnen. Koffie met gebak of soep broodje met of zonder wandeling; er is van alles mogelijk.”

Met wie zou je zelf weleens aan de keukentafel willen zitten?

“Met eigenaren van andere theetuinen. Niet om te kopiëren want elk bedrijf is anders, maar om tips te vragen. Hoeveel en welke taarten bak je, wat voor prijzen vraag je en meer van zulke praktische dingen.”

PASPOORT:

Naam:
Franciska de Visser

Leeftijd:
53 jaar

Burgerlijk staat:
Weduwe

Werk:
Het onderhouden en verzorgen van zo ongeveer alles op Boerderij Museum ’t Hof Veldzicht in Vrouwenpolder

Hobby’s:
Consuminderen en werken op de boerderij