In 1946 wordt Jan Verstrate schaapherder. Zijn werk past in een lange traditie: wanneer omstreeks het jaar 1000 Vlamingen de eerste bewoners van het eiland Wolphaartsdijk worden, voorzien ze in de kost met het houden van schapen. Evenals hen laat Jan Verstrate zijn schapen grazen op de schorren die dan nog aan de noordzijde van Oud-Sabbinge liggen, op de grens met de Zandkreek (nu het Veerse Meer).



Schapen leveren maar twee keer per jaar geld op: als de lammeren worden verkocht en na het scheren van de wol. Mevrouw Verstrate, weduwe van Jan Verstrate: "Dan moet je wel zuinig zijn want met dat geld moet je het hele jaar rondkomen." In 1963 maken de Deltawerken een eind aan de schapenhouderij van Jan Verstrate. De Zandkreek, de zeearm ten noorden van 't Ouweland, wordt met dijken afgesloten van de Noordzee en de Oosterschelde. Het getij verdwijnt en daarmee ook de voedingsstoffen en mineralen die hoog water op de schorren achterlaat. De schapen breken spontaan de poten. Er valt na duizend jaar geen droog brood meer te verdienen in de schapenhouderij. Jan Verstrate stopt er mee.