Tot 1809 is Wolphaartsdijk een eiland. Dat jaar verbinden Rotterdamse speculanten met de aanleg van de Wilhelminapolder het eiland met Zuid-Beveland. Het is het definitieve einde van de Schenge, de zeearm die de zuidgrens van het eiland vormt slibt verder dicht. Nog tot 1866 maken landbouwers en reizigers uit Oud-Sabbinge en de aangrenzende polders gebruik van de haven. Daarna nemen nieuwe havens aan de beter bevaarbare noordzijde al het bulktransport over. De veel kleinere landbouwhavens bij de Piet en de Egbert Petruspolder blijven tot midden vorige eeuw in gebruik.
<br><br>
Op een kaart uit 1857 staat de haven van de Kulk met een smalle geul in verbinding met de Schenge. Om het dichtslibben van de haven te voorkomen is een spuikom aangelegd. Met vloed loopt deze vol, met eb spoelt het water de vaargeul uit. Op de dijk staat een veerhuis. Onderaan de dijk liggen arbeidershuisjes. In een er van zal de spuikomwachter wonen. Het is zijn taak de spuikom vol en leeg te laten lopen. Soms wordt dit werk aan de huisvrouw overgelaten. Dan kan de man als landarbeider of dijkwerker de overige kost verdienen. De Kulk is een van de armenbuurten van het eiland.<br><br>

Arjaan Nijsse (geboren in 1918) kan zich de woningen bij de Kulk nog herinneren. Hij maakte een schets van het het veerhuis. In dat veerhuis zat ook een cafe. Zoals in alle veerhuizen. In de eerste helft van de vorige eeuw zijn de meeste huizen bij de Kulk gesloopt. Omstreeks 1932 gaat ook de laatste woning tegen de vlakte. Arjaan Nijsse: "Dat huis zat vol wandluizen en ongedierte. De eigenaar heeft het in brand gestoken". Tot de dag van vandaag volgt de afwatering bij de Kulk de kronkels van de vaargeul naar de Schenge. In de omliggende akkers liggen nog zichtbaar scherven baksteen van de woningen die ooit bij het haventje stonden.