Ja ,ik denk er altijd aan.Vooral aan de slachtoffers en nabestaande. Wat een angst en problemen hebben die mensen meegemaakt. Mijn vader moest helpen de dijken te dichten bij Schuddebeurs. Ik/wij woonde toen Aarlanderveen bij Alphen.Ik was klein en hoorde het allemaal en ben nu 78 jaar.Aan alle die het allemaal hebben meegemaakt.Veel sterkte en kracht.

Zeker. Verschrikkelijk ramp. Maakt duidelijk hoe kwetsbaar we zijn voor het water in Zeeland.

Als men aan de watersnoodramp van 1953 denkt dient men niet alleen aan Zeeland te denken maar ook grote delen van Zuid Holland (t/m in Rotterdam zelfs) Brabant Texel de kop van Noord Holland grote delen van Friesland en buiten Nederland de Engelse Thames Delta en delen van Noord Duitsland hebben goed onder water gestaan en ook daar zijn veel slachtoffers gevallen. De watersnoodramp van 1953 was dus absoluut niet alleen een Zeeuwse ramp! Sterker nog van het totaal aan ondergelopen land is maar een klein gedeelte Zeeuws land geweest. Het is in mijn ogen dan ook niet terecht dat de watersnoodramp in 1953 als een Zeeuwse ramp gezien blijft worden. Helemaal omdat watersnoodrampen voor Zeeland door de eeuwen heen min of meer een "normaal" gebeuren is geweest waarvan kennelijk alleen die van 1953 herdacht blijft worden alsof de watersnoodramp van 1953 een Zeeuwse ramp is geweest en het stempel dat Zeeland op die ramp heeft gezet is dan ook naar mijn mening niet terecht.

Ja. De herdenking van de Watersnoodramp moet men in ere houden. Als een gewaarschuwd mens voor twee telt dan moet men deze waarschuwing ( hoe meer de klimaatopwarming doorzet, hoe meer de zeespiegel stijgt) niet in de wind slaan. Een nieuwe watersnoodramp is niet ondenkbaar. Wetenschappelijke klimaatmodellen voorspellen - bij consensus - een rampzalige zeespiegelstijging voor 't eind van deze eeuw, waardoor de kans op catastrofale overstromingen vanuit zee of vanuit de grote rivieren weleens de nieuwe realiteit zou kunnen worden. Klimaatontkenners kunnen doen alsof hun neus bloedt, maar zelfs in hun denkbeeldige wereld dringt het door dat extreme, grensverleggende klimaatverandering niet van alle tijden is. Hoop doet leven, want door hoop krijgt men geloof en vertrouwen om toekomstige dilemma's op te lossen, waardoor volgende generaties niet in de kou komen te staan. Halleluja.

Mijn moeder is 3 familieleden verloren, dus goed dat de mensen die daar behoefte aan hebben dit samen of individueel kunnen herdenken... waar dan ook.

Nou....echt erbij stilstaan, nou nee niet direct. Maar, als het te berde wordt gebracht, komen nog steeds herinneringen naar boven. Zelf was ik een jaar of 4 en kan me goed herinneren, dat we boven woonden en dat ik op de traptree zittend met het water speelde, dat een aantal treden hoog stond. Verder dan die tree mocht ik niet gaan van mijn moeder...... Ik kan me de muur van de trap nog herinneren van een soort hard, geel/beige granol en de trapleuning die donkerrood van kleur was..... De traploper was weggehaald, maar de ogen van de roeden zaten er nog in......Pas jaren later, zag ik foto's van de overstroming en de impact die het ook op mijn omgeving heeft gehad......Een foto bv. van het water in de Walstraat, ter hoogte van waar het PZC kantoor ooit was of ....een foto van de St.Jacobstraat....Volgens mij zijn er diverse waterstanden nog steeds in de stenen te zien en daar stond het water nog veel hoger dan bij ons in de "rooie buurt" ....(zo genoemd vanwege de kleur van de dakpannen toch??).....Later zag ik foto's van Oost-Souburg, van de Kanaalstraat, de Paspoortstraat ev.....Nog later heb ik eens een krant gekocht uit die tijd en bleek pas echt hoe erg de ramp was.....Dan viel het voorgaande eigenlijk nog wel mee en zijn wij er eigenlijk nog goed vanaf gekomen......Nog steeds zijn de sporen niet uitgewist en zo zijn deze sporen nog steeds terug vinden in woningen die toen (deels) onder water hebben gestaan.....Mn. het ingetrokken zout in de muren, dat tot op de dag van vandaag nog steeds problemen op kan leveren..........Veel van het leed, was ooit te wijten aan achterstallig onderhoud en dat.......

het is mijn vaders verjaardag dus wordt er ieder jaar aan herinnerd, echt niet leuk

ik woonde toen in Groningen, en het enigste wat ik weet was dat mijn vader met andere vrijwilligers met de bus naar Zeeland gingen, dat duurde 3 weken, vonden we best spannend