blij dat ik rij voorheen wilgenroosje

een spreekwoord zegt: er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan en de tijd van gaan is gekomen. morgen is het precies 8 jaar geleden, dat ik een c.v.a. kreeg. het was een moeilijke weg om weer zin aan mijn leven te geven en ik ben er nog lang niet mee klaar. maar het is wel mijn leven en ik ben aan niemand verantwoording schuldig over wat en hoe ik het doe.

ik ben geen groepsmens, maar een individu. met sommige mensen, die ik hier leerde kennen, kan ik goed opschieten. heel verschillende mensen, die ik anders nooit had leren kennen. maar ik weiger me door wie dan ook in een groep te laten plaatsen. ik hoor daar niet en ik voel me daar niet thuis. laat mij maar lekker een loner blijven, iemand die genoeg heeft aan haar eigen gezelschap.

het schrijven van een blog was voor mij een middel om mijn gedachten te bepalen over uiteenlopende onderwerpen. ik probeer dingen, mensen te begrijpen, maar dat is soms onmogelijk moeilijk. de ene dag schoppen ze tegen je aan, omdat je iets schreef wat ze niet goedkeuren, de andere dag doen ze zelf precies hetzelfde. 

om kort te gaan, in mijn leven heb ik vaak gevoeld dat het tijd is om een andere weg in te slaan. ik volg wegwijzertjes. ik zal sommigen van jullie blijven lezen. ik heb al een stek ergens anders op het net, wie me daar wil blijven volgen kan me mailen. behalve dan degene die ik daar geblokkeerd heb

ik wens jullie een goede voortzetting van 2012 en een ideetje voor de handwerksters: ergens moet er een patroontje bestaan van gehaakte paaseieren.

en wie ben ik dan om te zeggen dat het je best doen van een ander niet goed genoeg is? mensen, die zich daar mee bezig houden vind ik zielig. maar soit, zeeuwse klei er over. neem me dat "soit"niet kwalijk, ik heb 7 jaar franse les gehad n.l.

de jaaropgaven stromen binnen, binnenkort zal ik voor deze en gene weer de belastingaangifte "moeten" invullen. ik vind dat heel leuk werk, ik puzzel graag en vaak levert dat ook nog iets op voor degene waarvoor ik invul. ben zoooo blij dat mijn geheugen intact is gebleven en daarmee ook die vaardigheden.

heel lang ben ik jaloers geweest op mensen, die één ding vreselijk goed kunnen en zich daar hun hele leven aan wijden. ik kan van een heleboel dingen een klein beetje, nu ontdek ik dat je je daar ook uitstekend mee kunt bezig houden. ik ga nog wat werken. het leven is goed.

in mijn eigen wereld maakt huidskleur geen verschil, in mijn wereld zijn de grenzen open, in mijn wereld ben ik voor en niet tegen, in mijn wereld is niet altijd een ander de schuld. in het verleden heb ik aan aantal fobieën gehad, maar ik ben heel dankbaar dat xenofobie me bespaard is gebleven. o.k. zand er over, zeeuwse klei mag ook.

het goede nieuws is dat ik nu eindelijk na 2 jaar zoeken en zeuren tegen elke hulpverlenende, die hier naar binnen huppelt, een heuse niet-reanimeren-verklaring heb bemachtigd. twee jaar geleden was die er nog niet, maar nu dus wel. voorlopig houd ik het bij deze verklaring, euthanasie is nog erg ver van mijn bed gelukkig.

na veel zoeken heb ik weer een halfje zonnebloempittenbrood kunnen kopen. de broden hadden verschillende etiketten. ik denk dat er een nieuw persoon bij de bakkerij werkt, die dyslectisch is. in de diepvries zit nu weer een nieuw halfje boerenvolkoren, gemaakt met echte boeren

wat is het soms toch leuk om een onderbewustzijn zijn gang te laten gaan in je dromen. vanmorgen heel vroeg keek ik naar de school t.v., het ging over het droogmalen van polders. daarna viel ik in slaap en droomde dat vroegere buren, boeren, zich na het ontpolderen bezig hielden met de handel in schaal- en schelpdieren. de buurvrouw zat garnalen te pellen en de buurman zat wulken uit te doen. op tafel lagen de bestellingen van vishandelaren. er stonden ook grote zakken met lege schelpen.

de dromen van 's morgens vroeg zijn het leukste, al wordt ik dan wel vaak wakker met een vraag. zoals gisteren, vroeg me af hoe japanse bloemsierkunst ook weer heette. vlak voor ik google had opgestart, wist ik het weer, ikebana.

heb me gisteren een beetje overzet. ik heb aan degene, die de groep gestart is uitgelegd wat ik mankeer, maar vanmorgen hing ze meteen weer aan de bel. ik heb gezegd, dat ik ergens anders werd verwacht. ik bedoelde hier dus. ze wilde me weer van alles uitleggen wat ik al lang weet, zucht. gelukkig is een deel van het spel op tilt geslagen, dus heb ik even rust. ja vrijwillig is niet vrijblijvend, maar ik pas heus wel op mezelf hoor. bedankt dat jullie bezorgd zijn.

op gewone dagen kan ik goed omgaan met hypo's, ik voel ze aankomen en ga dan eten. vanmorgen was ik iets later opgestaan, dus dacht ik dat ik ook een half uur later kon eten. maar ik had geen rekening gehouden met de junkie-oma's. er zijn nu 2 meerdelige opdrachten uitgegeven. de 2e is een grapje van de makers van het spel, want het is praktisch onmogelijk om vooruit te werken. toch proberen ze dat en ik moet van alles vertalen, dat ze dus niet lezen en dan gaan roepen "help, ik weet niet wat ik moet doen". ik was de tijd vergeten, lage bloedsuiker, dus ook al knap sjagrijnig. ondertussen probeerde de oorspronkelijke beheerster van de groep me allerlei dingen te leren, die ik al lang kan. het scheelde niet veel of ik was gestopt. nu heb ik gegeten en heb geleerd dat vrijwilligerswerk dus ook energie vraagt, haha.

ben nu eigenlijk al best moe. en ik blijf maar zingen: tis niet moeilijk, tis gemakkelijk, tis nen obby.

deze week hoorde ik een psychologe, die mensen helpt met trauma's, vertellen dat mensen een knop kunnen omzetten, als wat ze meegemaakt hebben te zwaar is om te dragen. daarna kunnen ze het beetje bij beetje verwerken. ik heb zo'n knop, die zit achter een goedgesloten deurtje, maar hier en daar liggen sleutels en soms gebeurt het dat iemand zo'n sleutel vindt. deze week was dat annemie.

mijn vader dronk en had ook vaak een kwaaie dronk. mijn plaats aan tafel was tegenover mijn vader. ik probeerde soms te weten te komen hoeveel hij gedronken had, door hem aan te kijken. en vaak stond er dan ineens een beest met vlammende ogen voor me, die me in elkaar sloeg. toen ik ouder werd begreep ik zijn pijn, die hij er uit probeerde te slaan door mij in elkaar te timmeren. ik heb hem vergeven en het deurtje van de herinnering stevig gesloten. toch kan dat opeens onverwacht open gaan. door het verhaal van annemie en de rus b.v. gelukkig kon ik het snel weer sluiten en heb er niet van gedroomd.

ik herinner me nu wel een commissievergadering, die plaatsvond na een nieuwjaars receptie. de wethouder, die de vergadering voorzat, bleek daar teveel geproost te hebben, merkten we achteraf. hij zat wartaal uit te slaan en ik schudde met mijn hoofd, terwijl ik hem aankeek. en opeens stond hij recht en brulde "ja mevrouw, dat is wel waar". het beest met de vlammende ogen stond voor me. ik schrok zo, dat ik de vergadering uit rende en naar de keuken liep om bij te komen. een aantal raadsleden volgden me en vroegen wat er was. daar, in die keuken, hebben we raadsbreed een voorstel gemaakt om het gemeentehuis droog te leggen. of het nog zo is weet ik niet.

de knop heb ik ook gebruikt toen ik ziek werd. het eerste jaar weet je nog niet welke handicaps blijvend zullen zijn. ik had het toen erg moeilijk, huilde veel. daarna heb ik de knop omgedraaid, niet meer achterom gekeken naar wat ik allemaal gekund had, maar gezocht naar dingen, die ik kan. voor een deel werkt die knop nog, ik kan b.v. al wel naar kookprogramma's en woninginrichtingprogramma's kijken, maar handwerken dat schuif ik van me af. daarom schreef ik gisteren dat ik weinig blogs meer lees. het valt me wel op dat er op handwerkgebied weinig nieuws onder de zon is, heel erg 70-er jaren, behalve dan de gebreide kerstballen

vanmorgen toen ik wilde ontbijten zag ik dat het brood het goede etiket had, maar er zat een ander soort brood in. het is brood met zonnebloempitten en ik vind het errug lekker. in de carpaccioworst, die ik bij de lunch at, zitten pijnboompitten. ik kan mijn geluk niet op, een dag met pit!

gisteravond heb ik tot 10 uur gewerkt. er was paniek uitgebroken, omdat een opdracht, die beloofd was, niet verscheen. we konden niet achterhalen waarom dat was en men bleef maar vragen waar ie bleef. op het laatst heb ik steeds maar geroepen "rieleks" maar ook dat hielp niet. ik heb gemerkt dat ik er nu vrij rustig onder blijf, vertel geduldig 5 keer hetzelfde, omdat men te lui is om het de eerste 4 keer te lezen. ik heb het dan zo druk dat ik geen tijd heb om te piekeren, wel een voordeel dus.

vanmorgen was ik al weer vroeg aan de slag, de beloofde opdracht was er en ook de daarop volgende, maar ze waren alweer aan het vooruit werken en met een opdracht bezig, die nog niemand heeft. ben heel blij voor die mensen, dat ze niet aan drugs en alcohol verslaafd zijn, al kan een gokverslaving ook heel slecht aflopen.

al bij al heb ik nu minder tijd voor de blogs. ik hoef er tegenwoordig niet zoveel meer te lezen. in handwerken ben ik niet meer geïnteresseerd sinds ik 1-handig ben. het wachten is nu eigenlijk op een macramee-weblog, want dat hebben we nog niet.

wat de inkrimping van mijn begeleidingsuren betreft is er een lichtpuntje. omdat mijn begeleidster nu een zzp-er is kan ik in overleg schuiven met de uren. wil ik iets doen wat meer tijd kost, dan komt ze de ene week korter en de andere langer. ben best blij met die oplossing.

toen ik gisteren aan mijn dochter vertelde over de plannen om bijstandsgerechtigden vrijwilligerswerk te laten doen, zei ze "mama, jij bent vrijwilligerswerk. dat klopt eigenlijk wel.

ik zit op twitter, maar gebruik dat niet als een soort msn, waarbij iedereen mee kan lezen, maar meer als een manier om dingen te weten te komen. over de plannen met de zorg b.v., maar ook over wat de ontwikkelingen zijn op internet. daar las ik gisteren dat die populaire boerderijspellen gebaseerd zijn op dezelfde technieken om mensen verslaafd te maken aan gokspellen, zoals de eenarmige bandiet. 

opeens begreep ik wat er aan de hand is op de site waar ik vrijwilliger ben. gisteren werd er een nieuwe 12-daagse opdracht gelanceerd. we kregen meteen de eerste 3 dagen, de andere opdrachten krijg je dan de volgende dagen, elke dag een. wil je alle opdrachten tegelijk binnen krijgen dan moet je daar voor betalen. eerst was het rustig en toen kwamen de vragen los. wat bleek, er waren problemen met opdracht 11. veel mensen hadden dus alle opdrachten al gekocht en probeerden ze in 1 dag af te krijgen. ook dat kan, maar dan moet je er wel heel veel geld aan uitgeven.

om toch te proberen de mensen te helpen met hun vragen ging ik er bijna van hyperventileren. in plaats van onhandige vrouwtjes te helpen ben ik bezig een stel gokverslaafde huisvrouwen te helpen hun gokverslaving te botvieren. ik heb te kennen gegeven dat ze me alles kunnen vragen over de opdrachten, die nu al gratis te spelen zijn, maar dat ik niet van plan ben de andere opdrachten te kopen alleen om hen te helpen.

ja, ik heb me weer heel wat op mijn nek gehaald

gisteren kocht ik een bakje postekop. dochter zei bestraffend: "je weet toch dat je daar niet tegen kan" toen ik het haar vertelde. ik eet altijd brood met jam, andere dingen die ik lekker vind kan ik niet tegen. gebakken worst b.v., bloedworst of gekookt spek. magere vleeswaren eet ik alleen als snack, niet op brood. heel veel dingen van toen ik klein was eet ik niet meer, misschien zijn ze nog wel te koop. b.v. kokosbrood en chocoladeboter. doordat ik al 20 jaar vetarm eet kan ik vette dingen niet meer verdragen, zo moest ik afscheid nemen van de hollandse nieuwe, die ik zo graag lustte.

vannacht 10 uur aan een stuk geslapen. de nieuwe aktie van de oostburgse winkeliersvereniging  "waar kunnen we je 's nachts voor wakker maken" spreekt me dan ook niet aan. laat mij maar slapen en dromen, want in mijn dromen kan ik lopen.

de nieuwste uitvinding van het kabinet is om alle mensen met een bijstandsuitkering te verplichten te werken of vrijwilligerswerk te doen. nu heb ik maar een halve bijstandsuitkering, zou ik dan ook maar halve klusjes moeten doen? zelfs dat zal me niet lukken. ben niet voor niets afgekeurd voor 80 - 100%. per telefoon nog wel, hopeloos geval. toen ik  daarover zat na te denken bedacht ik me dat ik al vrijwilligerswerk doe. ik help oude , weliswaar belgische, vrouwtjes via een helpdesk met hun problemen bij een boerderijspel. of zou het helpen van buitenlanders niet meetellen? even checken bij een bepaalde partij? nee, ik weiger hun naam te typen of de naam van hun leider.

nee, maak me asjeblieft niet wakker. in mijn dromen is de wereld altijd mooier dan in het echt.

tranen.

ergens tussen 6 en 7 uur vanmorgen heb ik een half uur geslapen. verder was ik vannacht klaarwakker. eigenlijk was het raar geweest als ik wel had geslapen, want zo lang ik me kan herinneren slaap ik niet met volle maan. dat heeft niks met het maanlicht te maken, het is de maan zelf die me parten speelt. mijn dochter heeft het ook, het is dus erfelijk.

zo zat ik dus om 4 uur voor mijn computer. geen idee waarom. het is moeilijk om klaarwakker te zijn en je bewust te zijn dat niks je echt interesseert. overdag surf ik me een hoedje. straks eens kijken wat er vanavond op t.v. is. ik zal er niet veel van zien denk ik. vandaag is een uitzitdag, voor de rest gaat het wel goed.

het was een prachtige dag gisteren, vond het jammer dat ie voorbij was. toch deed ik bijna hetzelfde als andere dagen, het enige wat ik niet deed was me druk maken over dingen, waaraan ik in het weekend toch niks kan veranderen. opeens ontstond er ruimte, ik wist niet wat me overkwam. ruimte en energie om allerlei dingen te doen waar ik anders niet aan toe kom. zoals de kerstedities lezen van de verschillende dorpsblaadjes.

mijn avondeten was ook uit de kunst, mijn favoriete salade met geitenkaas en allerlei lekkere quinn-dingetjes. wat een hoop verschillende smaken, genieten dus.

's avonds wilde ik nog naar een docu van kruispunt kijken over 3 jonge engelse vrouwen, die besloten hadden non te worden. ergens begrijp ik hen wel, af en toe lijkt het me geweldig om je leven te besteden aan het kweken van kruiden, kerkgewaden te borduren en het strijken van pijen. maar dat bidden, 7 uur bidden per dag. wat moet je dan allemaal zeggen, vertellen, vragen? je beleeft niks, weet niks van wat er in de wereld om gaat, dus kun je ook niet bidden voor mensen, die het moeilijk hebben, want je weet niet dat ze bestaan. ik heb niet gewacht op het antwoord, je terugtrekken in een klooster lijkt me een heel egoïstische stap. maar ik ben dan ook niet katholiek.

vanmorgen weer meteen begonnen met het vrijwilligerswerk. ik probeer nu al een week aan iemand uit te leggen dat een mac heel anders werkt dan een windows pc en dat ik niet weet hoe. deze dame heeft alles van apple maar kan er niet mee omgaan. mijn advies om een apple gebruikers forum te zoeken vind ze te veel werk. ja, zo kun je bezig blijven. gelukkig is het niet mijn probleem en dat gaat het niet worden ook

goede voornemens voor een heel jaar lukt niet, daarom heb ik er een alleen voor vandaag. ik neem een rustdag. vandaag houd ik me alleen bezig met mijn boerderijspel. in het clubje waar ik vrijwilliger kunnen zich problemen voordoen, maar ook dat is hobby. ik vind het leuk mensen te helpen, dat is altijd zo geweest. maar voor de rest ga ik me niet druk maken over de zorg b.v. ik heb er helemaal geen zin in fulltime zorgvrager te zijn, noem het maar zorgbedelaar haha.

de zon schijnt en ik heb de lente in mijn hoofd. poof staat weer als vanouds naar de kauwen en de meeuwen te blaffen, is de vuurwerkellende helemaal vergeten. ik verheug me op een mooie lente en zomer en dit jaar ga ik dus wel zeehonden fotograferen. en leren met een rolstoelbus mee te durven. 

gisteren kreeg ik iets heel moois, een groen emaille brooddoos, ziet er heel vijftiger jaren uit, maar is nieuw, van de action. eigenlijk kitsch, maar ook kitsch kan mooi zijn. ligt aan het gevoel dat het je geeft denk ik. dochter heeft gisteren het kerstspul opgeruimd, hier en daar staat nog een verdwaald sneeuwpopje, maar het is tenslotte nog winter.

de discussie is niet nieuw. verzekeringen speelden al vaker met het idee om mensen, die ongezond leefden, te laten betalen voor de kosten, die dat met zich meebrengt. dat is nooit echt gerealiseerd. dus nu hebben de ziekenfondsen plannen om maar gelijk goed door te pakken.

zo willen ze b.v. ouderen meer laten betalen voor de behandeling van gebreken, die te wijten zijn aan het ouder worden. dus als je ouder wordt is dat risicogedrag. ik moet steeds meer denken aan de film soilent green. in die film worden ouderen vernietigd en tot voedsel vermalen voor de jongere generatie. dat die ouderen met elkaar voor de welvaart voor de jongeren hebben gezorgd wordt voor het gemak vergeten. wat zorg? de ouderen zoeken het maar uit.

nu hoor ik officieel ook tot de categorie ouderen, sinds men de leeftijd waarop men als oudere wordt beschouwd verlaagd heeft naar 50 plus. ook zo handig, want daarna werd weer geklaagd over de snelle vergrijzing van de bevolking. ja duh.

maar het verhaal is nog niet klaar. ik ben ook schuldig aan risicogedrag door het simpele feit dat ik vrouw ben. vrouwen hebben door hun lichaamsbouw vaker kans op blaasontsteking. dat brengt kosten met zich mee en die worden niet meer vergoed uit het basispakket. want laat die vrouwen zelf maar voor de kosten opdraaien, hadden ze maar geen vrouw moeten worden.

maar ik heb de oplossing gevonden. eerst ga ik me laten ombouwen tot man. op kosten van de verzekering natuurlijk. en om te verbergen dat de jaren beginnen te tellen ga ik me daarna, op kosten van de verzekering, eens uitgebreid cosmetisch laten strak trekken.

wat een besparing zal dat zijn!

vanmiddag werd ik gebeld door de nieuwe zorginstelling of ik wist dat ik voortaan maar 3 uur begeleiding krijg i.p.v. 4 uur. dat zou een gemiddelde zijn van 3.9 uur. ik snapte er niks van, want het gemiddelde nemen van 1 cijfer kan volgens mij niet. dus heb ik meteen het zorgkantoor gebeld. daar werd mij uitgelegd dat een indicatie van 3.9 betekent dat er minimaal 2 uur en maximaal 3.9. uur zorg geleverd moet worden en het gemiddelde daarvan is 3.

eerlijk gezegd zie ik het niet meer zitten. overal wordt een uurtje weggehaald. alles bij elkaar krijg ik nu 11 1/2 uur zorg per week i.p.v. de 14 die ik had. er zal niet veel tijd meer zijn om eens te gaan wandelen b.v. maar ach, dat is ook pure luxe natuurlijk. die ministers en staatssecretarissen komen ook nooit buiten, ze zijn veel te druk met arme mensen, die toch al geen poot hebben om op te staan, voor mij geldt dat letterlijk, de overblijvende poot uit te draaien.

ik herinner me 6 januari 1984. ik tuigde of is het toog de kerstboom af en zag de brandweerauto  het erf van mijn buren op draaien. een poosje later zag ik ook de burgemeester het erf op lopen. pas toen ik naar de trap liep om de dozen met kerstspullen op zolder te zetten zag ik de vlammen die de landbouwschuur bij de buren in lichterlaaie zetten. maar een meter of 10 van ons huis verwijderd. gelukkig zat de wind goed voor ons.

dan 6 januari 2004. ik had een 19e eeuws huis met een klein antiekwinkeltje en een hele grote tuin. ik zette de kerstboom buiten en de bel ging. ik deed de winkeldeur open en in het portiek stonden 3 kindjes, 2 jongetjes en een meisje met een grote ster. het waren leden van het jongerenkoor die driekoningen kwamen zingen om een donatie voor het koor te verdienen. ik voelde me zoooo gelukkig. later die avond merkte ik dat mijn nek wat stijf was en mijn arm en hand deden niet goed mee. die dag had ik n.l. ook het eerste c.v.a. gehad.

ik kom uit een gezin zonder tradities, net als mijn ex-echtgenoot. daarom hebben we in ons huwelijk onze eigen tradities uitgevonden. op of na 6 januari de kerstspullen opruimen hoorde daarbij. we zetten de kerstboom altijd op de avond voor de verjaardag van dochter. met pasen gaven we elkaar het mooiste paasei dat we konden vinden en met kerst en pasen keken we ook altijd naar het urbi et orbi, terwijl we helemaal niet katholiek waren. gewoon links en rechts een traditietje meepikken.

na de scheiding en zeker nadat ik ziek ben geworden zijn alle tradities verdwenen. alleen die van 6 januari bestaat nog steeds. morgen komt dochter alles weer inpakken.

mensen, die bloggen, tekenen een portret van zichzelf. door dingen toe te voegen of weg te laten komt dat portret vaak niet overeen met de werkelijkheid. in het begin toen ik met mijn weblog begon op zeelandnet wist ik dat nog niet. dat veranderde na de weblogmeeting, toen kon ik goed zien welk portret klopte en welk portret niet.

soms lees ik iets op een andere weblogsite van iemand, die ik goed ken en haar portret klopt van geen kanten. dat doet ze bewust. maakt ook niks uit, het is leuk om te lezen. ze fantaseert een leven en doet dat heel goed. soms als ik reacties lees bij weblogs hier denk ik, maar zie je dan niet dat dat portret vreselijk geflatteerd is? 

mijn eigen portret klopt ook niet, mensen zien er in wat ze willen zien. de dingen die ik weglaat hebben meestal te maken met de privacy van anderen. ach, het is nie moeilijk, het is gemakkelijk, het is een hobby.

naast me, in haar eigen stoeltje, ligt poof bij te komen van de afgelopen dagen. eerst dagenlang geknal, daarna storm en regen, het arme beest zag af. gisteren kreeg ik van marie de tip over een speciaal jasje voor honden en katten, dat angst zou verminderen. ik vond het bij een belgische tuinwinkel, in eeklo, dus niet te ver. ik ga ook eens informeren bij de plaatselijke dierenwinkel, wie weet is het de oplossing voor alle problemen. volgens de beschrijving helpt het tegen angst bij vuurwerk, onweer, reisangst, scheidingsangst en algemene vreeswekkendheid. wat is taal toch machtig prachtig.

een nieuwe ster aan het firmament in vlaanderen is kato. haar hit gaat over een flamingo. ik vind het mooi.

soms lees ik wel eens een herinnering van iemand en dan zie ik iets wat niet klopt. volgens mij komt dat omdat herinneringen in de loop der jaren groeien. mijn dochter herinnert zich dingen, die we allebei meemaakten, heel anders dan ik. maar zelfs dingen, die ik me heel gedetailleerd herinner kunnen soms niet kloppen.

vorige week las ik op een paar blogs over thijs kramer, hij was een goede vriend van me en ik heb hele goede herinneringen aan de tijd dat we samen optrokken. met zijn drieën, onze hartsvriendin ineke was er ook bij, gingen we veel uit, vaak op de fiets. en altijd belandden we dan in een of ander restaurantje, waar we 3 verschillende hoofdgerechten bestelden en dan van elkaars bord proefden. 

een week nadat we iets teveel gedronken hadden in een beroemde cadzandse gelegenheid gingen we in dezelfde plaats naar de chinees. 3 verschillende hoofdgerechten zoals gewoonlijk. na het eten riep ineke de ober. "meneer, meneer, kunnen we afrekenen?". de ober antwoordde: "hoezo meneer, zeg maar rare, rare poepchinees hoor". pas toen herinnerde ineke zich dat ze dat de week daarvoor met haar zatte kop steeds naar een chinese jongen had geroepen.

kijk, dat herinner ik me alsof het gisteren was. ik weet nog wat we aten en aan welke tafel we zaten. maar iets klopt er niet. want in dezelfde tijd had ik een eetprobleem, ik at niet, ik deed maar alsof en kon dat heel goed. dus die herinnering is in de loop der jaren gegroeid, vergroeid.

ineke en thijs leven niet meer en ik eet weer "normaal" waar ik tegen kan en wat ik mag hebben. net twee eierkoeken met dik roomboter op en 2 met kaas gevulde pepertjes. tis voor elks zovee nie.

met kalenderspreuken en boekjes en sites met wijze uitspraken kan ik niks. ik heb er geen gevoel bij. sommige uitspraken van mensen blijven me echter mijn levenlang bij. ooit gaf frank koulen een lezing op hedenesse en we mochten vragen stellen. we vroegen hoe hij zich voelde als hij gediscrimineerd werd om zijn huidskleur. hij antwoordde: ik heb een brede rug, het glijdt er af.

vanmorgen voelde ik me goed, had er zin in om aan dit nieuwe jaar te beginnen. maar toen kwam ik hier en daar op internet zoveel negativiteit tegen en mijn stemming sloeg om. gek, dat een zoetig plaatje me niks doet, ik voel me er niet beter door, maar een paar negatieve woorden doen me de das om. daarom mijn goede voornemen, ik ga dit hele jaar besteden aan het kweken van een brede rug

poof doet dapper haar best geen aandacht te besteden aan het geknal, dat nog steeds af en toe te horen is. de berichten lezend over alle vernielingen en branden met oud en nieuw maken me ook al niet vrolijker. er heeft een hele generatie de kans voorbij laten gaan om voor een volgende generatie betere mensen te zorgen. 

zo de boze geesten zijn weggejaagd. er is er geeneen meer over, dus kunnen we met een gerust hart aan het nieuwe jaar beginnen. tot half 5 gistermiddag was het niet te doen. poof is niet zielig bang, nee, ze breekt de tent af. ik had de flamingo's al laten wegzetten, maar toen was voor haar de weg vrij om het telefoonsnoer en de verlengkabel aan te vallen. het advies is geen aandacht geven bij ongewenst gedrag, maar probeer dat maar eens als levensnoodzakelijke verbindingen, zoals de telefoon, dreigen te worden ontmanteld. ik heb ook een gsm, maar mijn personenalarm gaat via mijn vaste telefoon. poof is slim, ze weet dat ik toch reageer als ze aan snoertjes trekt.

om half vijf kwam dochter, haar konijn stond hier al van 's morgens. dat konijn is ook een gemeen beestje, elke keer als poof weer een stoel of een kast onder poten nam, stond bert op haar achterpoten te kijken. net of ze poof aanmoedigde. toen dochter er was werd poof meteen rustig, zelfs als er enorm harde knallen waren. toen kreeg ik ook rust, maar was inmiddels al doodmoe. 

met mijn laatste restje energie heb ik het oude jaar uitgezeten, met wisselende gevoelens naar youp van 't hek gekeken, je hebt grof en grof en ik houd niet van foute grappen. om 12 uur de lamellen open gezet en naar het siervuurwerk gekeken. het was heel mooi met zachte plofjes en nu begrijp ik waarom mensen daar zoveel geld aan uit geven. misschien moeten ze alleen dat zware knalspul verbieden, want eerlijk gezegd, ik heb geboeid naar die prachtige sterren en fonteinen gekeken. om kwart over 12 was het allemaal afgestoken. de grote knallen waren er nog tot een uur of 2.  misschien daarna ook nog, maar poof en ik zijn als 2 blokken, een groot blok en een kleintje, in slaap gevallen.

om 1 uur heb ik nog gekeken naar de jaarwisseling in london met een prachtige vuurwerkshow rondom de big ben en de london eye. en natuurlijk ook even naar jools hootenanny met jools holland, traditie voor mij.

vanmorgen om 9 uur begon het grote genieten. ik moest in bed blijven liggen tot het ontbijt klaar was en er koffie was. ondertussen lag ik in bed naar een hele mooie sprookjesfilm te kijken, een van mijn favoriete sprookjes, hans en grietje.  poof genoot zo mogelijk nog meer, toen ook dochter op mijn bed ging zitten meekijken. wat zit er toch enorm veel liefde in zo'n klein prutshondje.

het lijkt nu stil, maar in de verte hoor ik nog doffe knallen. poof ligt na dagen onrust weer in haar stoeltje naar mijn getype te luisteren. ik wens jullie allemaal zo'n goed begin als ik heb gehad. en dat alle dagen ook die extra dag, waardevol mogen zijn. 

zou het helpen als je op oudjaarsdag al vanaf half 9 's morgens boze geesten gaat verjagen. het geknal komt steeds dichterbij, poof heeft haar eerste pil al gehad om 10 uur, om de 4 uur krijgt ze er nog een, 4 in totaal. je moet wat overhebben voor het plezier van anderen toch? genieten voor die jongens. ik hoop dat ze het nieuwe jaar mogen ingaan met nog al hun vingers en hun ogen.

het is vandaag moeilijk niet in het negatieve te blijven hangen. ik zou zo graag ook eens genieten op oudjaar, mijn kleinkonijn staat in een hoek van de kamer, die heeft nergens last van. dochter is gaan werken, die komt tegen de avond pas. haar auto wilde niet starten vanmorgen, dus dat is een heel geïmproviseer met vervoer, want er moest een paar keer 30 km worden overbrugd. 

de aardappelsalade en de flesjes jupiler n.a. staan al in de koeling. alcoholvrij bier bubbelt ook tenslotte. misschien moet ik volgend jaar zelf ook maar valium nemen, want ik ben behoorlijk aan het stressen. 

ik wens iedereen een goede jaarwisseling en morgen een goede start.

luisterend naar de top 1000 op de vlaamse radio kijk ik tegelijkertijd naar de beelden in mijn hoofd. op dit moment europe met de final countdown en ik zie een piepklein peutertje, mijn dochter, nog wankel op haar beentjes staand, meedansen voor de t.v.

er is zoveel verdriet op de wereld en dat trek ik me aan, wetend dat ik er weinig aan kan doen om het te verzachten. alleen medeleven tonen. er is ook zoveel waanzin en haat, ook daaraan kan ik weinig veranderen. als ik psychiatrisch verpleegkundige had willen zijn, dan had ik daarvoor doorgeleerd.  ik heb diep medelijden met de mensen, die door deze ziekte getroffen zijn. ik denk dat je beter een been kunt missen dan psychisch ziek te zijn.

maar medeleven of medelijden, voor mij blijft er één ding dat alles verzacht, alles mooi maakt. muziek! mijn eigen volk is de wereldbevolking. als ik luister naar dit lied van jacques brel zie ik de film van mijn leven voor me.

tranen met tuiten zoooooo mooi!

toch fijn zo'n regenjas met dit weer. ik kreeg de jas van de aivd, samen met een gleufhoed en een zonnebril. die zonnebril had ik vandaag niet nodig trouwens. nu ik ben ontmaskerd mag ik toch die kleding houden als dank voor al het werk dat ik heb verzet om mannen met vrouwennamen in de gaten te houden.

ik denk dat ik het vanaf nu hogerop ga zoeken, wie weet hebben ze bij de kgb of de cia wel iemand nodig. een regenjas heb ik al en de belasting euroos, die ik kost, zullen de russen of de amerikanen graag betalen.

 willem heeft het door , lees maar:

Een ander reageert nooit, wel raar.

OP weblog overzichten is wilgenroosje  en

Peter ook niet te vinden. AIVD natuurlijk.

Nog met belasting euroos eigen volk

pesten. EN die Belgische vervloekeling

met dat witte gewaad straks aanslag ple-

gen zeker met zijn kliek.

vanmorgen lekker gedouched, samen met een van mijn favoriete thuiszorgsters. ik voel me weer schoon, de laatste keer dat ik kon douchen was vorige week vrijdag. want als je "in zorg zit" zoals ze dat noemen, mag je maar 3 maal per week douchen en nooit op zon- en feestdagen. dat betekent ook dat als je met die feestdagen ergens uitgenodigd bent voor een etentje b.v., je onverzorgd aan tafel schuift. soms valt er wel iets te regelen, b.v. dat ik zonder hulp douche voordat de thuiszorg komt en zij dan de badkamer droogdweilen en me eventueel kunnen oprapen als het fout is gegaan, haha. maar... ik weet nooit vantevoren wie er komt, dus afspreken is moeilijk zo niet onmogelijk. maar geen gezeur, het is weer voorbij dat zorggeleur

nieuwjaarsdag valt gelukkig op een zondag. dan heb ik de thuiszorg afbesteld, want dochter is dan hier. dat betekent samen ontbijten en samen lunchen, dat betekent dat er iemand anders koffie voor me zet. dat noem ik pas zorg, iemand die echt voor me zorgt, omdat ze dat graag wil.

morgen voor de laatste keer mijn begeleidster, ik zie op tegen het afscheid. ik weet ook niet hoe laat ze komt, want haar leidster heeft niet het fatsoen gehad me dat te laten weten. ik zal mijn begeleidster heel erg missen en poof ook, maar haar leidinggevende hoop ik nooit meer tegen te komen.

gisteren was er even paniek, het kadootje dat ik voor mijn begeleidster had besteld, zou vandaag niet geleverd worden. een klein rampje. gelukkig vond ik vanmorgen bij de mail een berichtje dat het toch verzonden is.

op de radio luister ik naar de vlaamse top 1000. ik vind dat de vlamingen een betere muzieksmaak hebben dan de ollanders. mooie muziek met niet teveel rockgeweld, precies mijn smaak.

hersenletsel is geen excuus om te haten. kerst is nauwelijks voorbij, het is ten slotte nog 3e kerstdag of ene willem van de sparrentak alias catrijn kan zich al niet meer inhouden en uit zijn haat tegen alles wat geen oude boer met hersenletsel is. nee, voor haten is er nooit een excuus. het is een negatieve emotie en maakt de zaak alleen maar erger. ik heb diep medelijden met dit persoon.

via een site, waar ik lid van ben, kreeg ik vanmorgen een berichtje. die persoon bood zijn hulp aan, omdat hij zich kon voorstellen dat ik door mijn handicaps vaak door mensen word afgewezen. hierbij stond mijn verstand even stil en nog. ik kan zoiets, zo'n beledigend berichtje, niet begrijpen. ondertussen weet ik dat deze persoon lijdt aan alexithymie, een aandoening waardoor men geen emoties kan voelen. dus het is hem vergeven.

o.k. mijn lichaam heeft misschien, nou ja niet misschien maar zeker, wat mankementjes. maar daar valt beter mee te leven dan mankementjes aan de manier van denken. al dit negatieve gedoe doet me geen goed en ik ga er dus ook snel mee stoppen.

vanmorgen heb ik onder het ontbijt al zitten winkelen en twee kadootjes gekocht. een dvd voor dochter met een ontroerende konijnenfilm, die gisteren op t.v. was en een kadootje voor mijn begeleidster. daarnet heb ik in de winkel nog een mooie kaart voor haar gekocht. eentje met hondjes poof zal haar vreselijk missen en ik ook.

ik heb vandaag eigenlijk weinig te schrijven, alleen nog een gedachte, waar ik de hele week al mee speel. stel dat in 2012 de wereld vergaat, zoals sommige voorspellingen beweren. stel dat dat zo is, dan waren wij vrienden tot het eind der tijden

poof ligt in haar stoeltje naast mijn bureau, ziet dat ik mijn toetsenbord klaarzet en wacht tot ik gezellig ga typen. ik ben blij dat ze daar rustig van wordt en niet van dat ik op mijn handen ga staan.

elke keer als ik een knal hoor denk ik: wie doet dat en waarom? heeft die het niet gezellig thuis of krijgt ie teveel zakgeld, zodat ie al dat knalspul kan kopen? het is vast een eenzaam figuur, die zijn ongenoegen wegknalt. zodat iedereen kan/moet horen hoe zielig hij wel is.

de zeelandnetpoll van vandaag geeft me veel stof tot nadenken. hoe was 2011 voor u? een prima of een goed jaar, het kon beter of toch wel een slecht jaar. het is niet mijn gewoonte zomaar wat te zeggen. ik heb een hekel aan onwaarheden en smoesjes, dus twijfel ik nu. een prima jaar was het niet maar ook geen slecht jaar. beter kan het natuurlijk altijd, maar of het nu een goed jaar was?

er waren wel veel veranderingen. dit keer niet omdat instanties van alles in mijn zorg veranderden, nee, ik deed het zelf. ik veranderde van huisarts, van huishoudelijke hulp en van begeleiding, dat laatste zelfs met verandering van stichting voor dat onderdeel.

ik maakte nieuwe vrienden en verloor de meeste weer uit het oog. soms door hun toedoen, soms door het mijne. ook dat had vaak met eerlijkheid en smoesjes te maken. ik kan er niet tegen dat mensen onnodig smoesjes verzinnen.

zelf ben ik misschien soms te eerlijk, niet diplomatiek. of zoals mijn ex-schoonmoeder zou zeggen: tactvol. een eigenschap waarvan ze zelf vindt dat ze die bezit. haar steken onder water zijn beroemd en berucht. zo zit ik nu al dagen te dubben over haar tekst op haar nieuwjaarskaartje: ik wens jou toch ook een goed 2012. toch ook? er zit voor mijn gevoel een wereld van misprijzen achter, ze vindt niet dat ik het verdien. maar zij wil graag een gouden stoel in de hemel, dus is ze verplicht dat kaartje te sturen. als er een hemel is met zulke stoelen, dan vermoed ik dat het voor haar een houten kruk wordt.

elke keer als ik stop met typen kijkt poof verstoord op. ga straks dat muziekje met typegeluiden eens opzoeken op you tube.

het zijn de kleine dingen die het doen.

vanmorgen ontbeten met kerststol, tot nu toe heb ik nog geen last van de rozijnen. voor de zekerheid heb ik tussen de middag gewoon brood gegeten.

de kerststol heb ik gesneden met mijn nieuwe broodmes, bij elkaar gespaard met de zegeltjes van de super. het is een mooi mes en doet zijn werk goed.

de traiteur bracht mijn bestelling rond 1 uur. de hapjes zien er heel mooi uit en zullen ook lekker smaken. ze zitten in een 9-vaks schaal. het eten voor morgen ziet er ook goed uit, al is het de bedoeling dat ik de aardappelrozetjes frituur. dat zal nepfrituren worden, in de magnetron.

op de t.v. is een mooie film bezig, the wizard of oz met judy garland. heb die al heel vaak gezien, maar het verveelt nooit.

in de verte hoor ik zacht geknal, maar poof doet dapper of ze niks hoort. het leven is goed. 

er is een fotootje in mijn geheugen, dat veel vragen oproept. in de kamer staat een kerstboom, verder is de kamer bijna leeg. waarom? in latere herinneringen zie ik een kamer vol zware meubels, de woonkamer van de noodwoning waar we toen woonden. ik sta naast de boom met een meisje van mijn leeftijd, een deens meisje, ik denk dat we ongeveer 4 zijn. de naam van het meisje ben ik vergeten. ze woonde met haar moeder in een van de drie nissenhutten, die naast het huisje van mijn grootouders stonden. met zijn allen woonden we in een plat gebombardeerd dorp in wederopbouw. het meisje en haar moeder zijn kort daarna weer naar denemarken gegaan. ik heb nooit antwoord gekregen op de vraag hoe ze hier terecht gekomen waren.

de tweede foto is een foto, die ik deel  met al mijn leeftijdsgenoten in dit dorp. behalve de katholieken dan, die hadden hun eigen kerstfeest. het kerstfeest van de zondagsschool in de hervormde kerk staat bij velen in het geheugen gegrift. het waren niet de opzetkoekjes of geglazuurde koekjes in pastelkleuren, het mandarijntje en het boekje, dat we kregen. nee, het was rokus. rokus was de koster, die naast de hele grote kerstboom met brandende kaarsjes stond met een lange stok, met daarop een prop natte lappen. elke keer als er een takje in brand vloog, doofde rokus dat met die stok. spannend! van het kerstevangelie hebben we nooit iets gehoord, het enige belangrijke in de kerk waren rokus en zijn bluswerkzaamheden.

dit zijn de enige 2 foto's waarvan ik mezelf toesta er naar te kijken. dat zal een reden hebben, maar ook die heb ik bewust verdrongen. alle andere herinneringen zijn van veel later.  de kerst in het ziekenhuis natuurlijk, samen met mijn pasgeboren dochter, maar ook de kerst, toen ik vanaf kerstavond tot en met nieuwjaarsdag alle feestelijke warme maaltijden moest verzorgen voor de politie, ook de nachtdienst. in mijn favoriete kerstlied, komt ook politie voor, een politiekoor zelfs. mooie dagen allemaal!