Het was zo’n troosteloze ochtend. Een vrouw schuifelde voort diep weggedoken in haar jas met aan haar hand twee versleten handstoffers die, tegen hun zin, mee trippelden aan hun lijnen. Het water kabbelde tegen het dijktalud komend vanuit de mist. Geen zon, geen kleur te bekennen. Het zou een opening uit een boek kunnen zijn. Het is echter de werkelijkheid.

Zo zag ik het ’s morgens toen ik een eindje ging fietsen.