Gisteravond ging de telefoon en mijn vrouw nam op. Een snikkende kleinzoon. Oma was helemaal vertederd. Het gesprek werd daarna overgenomen door mijn zoon. Dat zijn zoon zo dwingend kon brullen. Het onvermijdelijke komt dan tevoorschijn. ‘Van wie heeft hij dat'? Zoonlief was een voorbeeldig kind die precies volgens het boekje opgroeide. Van mijn schoondochter ook niet. Volgens haar moeder was het een evenbeeld van haar schoonzoon. Vreemd dat kinderen kunnen huilen, het is de enigste manier om zich te uiten. Opa’s reageren toch anders: gewoon laten blerren. 

Mijn kleinzoon is net vier maanden.