Nee, ik heb geen hond en naar vrouwen heeft voor mij geen zin meer. Ik fluit mijn wijsje omdat ik me zo voel. Op mijn gewone fiets mag ik graag een deuntje door trappen. Maar tegenwoordig kijkt men verstoord om, of is het verbaast! Iemand die nog vreugde in het leven kent. De mensen kijken chagrijnig, geen glimlach beroerd hun lippen. Treurnis op het trottoir. Zelfs als het zonnetje schijnt. Zijn we zo in ons zelf gekeerd dat we de vrolijkheid van een ander niet meer kunnen overnemen? Plezier kost toch niets. 

Al ben ik geen merel, ik blijf vrolijk fluiten.