Het leven moet bruisen. Dat wordt ons zo voorgehouden. Maar als het bruist zoals gisteren, dan zou het wel een onsje minder mogen. Wekenlang heb ik een speciaal biertje gekoesterd. Koud, in het donker en trillingsvrij. Gisteren vond ik het de gelegenheid om het eens te gaan proeven. Voorzichtig op het aanrecht gezet en heel bedachtzaam de kurk er uit gewrongen. Het was net een fles champagne waar flink aan geschud was. Het schuimde er met kracht uit. Voor ik mijn mond op de opening had was er veel uitgestroomd. Wat een drankmisbruik. Het bier werd vertroebeld door de gist dat ging dwarrelen.

Van het restant heb ik toch kunnen genieten.