Soms dood ik mijn tijd met een spelletje op de computer. Geen ingewikkelde schietprogramma’s. Nee, een doodgewoon simpel bezigheidje: Spider. Nog op het laagste niveau ook. Het is al ingewikkeld genoeg. De computer mag dan niet kunnen denken de beginnende probeersels komen niet uit. Of dat ding het er om doet. Ik laat me niet kennen en ga door tot het wel uitkomt.
Alleen de hoogste score verbeter ik nooit.
In mijn bed lig ik rustig wakker te worden, een beetje na te soezen. Langzaam hoor ik de buurt wakker worden. Ergens gaat een rolluik omhoog en hoor ik een truttenpuffer door de straat brommen. Je kunt er de klok op gelijk zetten. Een ochtendregentje spoelt het duister weg. Op de mat ligt een ochtend verse krant te wachten.
Een nieuwe dag voor een ambteloos burger.
In al hun wijsheid heeft Delta besloten de ene Italiaanse zender voor een andere Italiaan in te ruilen (?). Italië is ons favoriete vakantieland en we pogen zelfs de taal machtig te worden. Daarbij is de hulp van een spelprogramma op RAI Uno prettig. Ze tonen de vragen en dat leert ons het zo beter te lezen en te verstaan. Helaas, dat gaat verdwijnen en wordt ingewisseld voor pulp.
We zullen maar weer overgaan naar het ouderwetse boek.
Zo, mijn wintervoorraad ligt weer opgeslagen. Genoeg aardappelen om de Kerst te halen en wat belangrijker is voor mijzelf: bruine bonen. Daar hoop ik de volgende oogst mee te halen. Ik ben dol op die bonen. In mijn top tien van lekker eten staan ze ergens bovenaan. De gedachte het te eten met uitjes, worst en piccalilly doet het water mij in de mond lopen. Soep ervan is ook niet te versmaden.
Ik ben de enige in ons gezin die ze eet.
Gaat er nu paniek ontstaan? Ons landje onder de Schelde is befaamd om zijn kasseienstroken. We moeten al land afstaan maar nu worden die stroken met die stenen ook al minder. Een strook ter hoogte van Westdorpe is ineens verdwenen. Er ligt nu asfalt overheen. Het valt eerst niet op maar dan ineens: het is weg! Langzaam verdwijnen al de kenmerken van de omgeving die het zo eigen maakt.
Daar kan je dus niet meer platrijden.
Vandaag stond een stempelrit naar Graauw op het toerbriefje. Marco Verhoef had op de tv slecht en koud weer voorspeld. Slecht was het niet, koud wel. De lange broek heb ik weer aangedaan. De weg die we namen lag er goed bij. Er zat maar weinig slik aan de fiets. De regen had nog geen brij gemaakt van al de kluiten op de polderwegen. Vandaag was het dus gevoelig kouder.
We moeten er aan gaan wennen.
Soms wordt de uitdrukking ‘ik mag een biet wezen als ik weet wat dat is’ gebezigd. Nou, als u de bijgevoegde foto bekijkt dan ligt hier een hele hoop personen die al die vragen niet konden beantwoorden. Aan ieder polderweggetje ligt wel zo’n hoop te wachten. De waarheid zal zoet zijn. Dat heb je met die suukerbeet’n. In Zeeland zeggen ze al gauw.
Waar een boom staat kunnen geen bieten groeien.
Zo, de schoenen staan gereed. Ik ben klaar voor Sinterklaas. Je kan er maar vroeg bij zijn. Mijzelf mengen in de discussies van de enkelingen doe ik niet. Ik ben geen volwassene die uitmaakt wat kinderen moeten denken en niet mogen beleven. De eenlingen die het voor velen het verpesten met eigenzinnige gedachten. Wat doen de politici. Juist!
Die schuiven elkaar de ‘zwarte Piet’ toe.
Mijn transportfiets is naar de fietsenmaker. Er is niets aan kapot maar het was nog een servicebeurt. Vandaar. Normaal gesproken ziet een fiets nooit meer zijn verkoper. Onderhoud doe ik liever zelf, dan heb ik het volste vertrouwen in het vervoermiddel. Gisteren met de club een rondje gedaan en daar was een fiets bij die vreemde geluiden maakte. Even er achter gereden en bij de eerste beste stop een stelschroef verdraaid, dat gaf al resultaat. Nu nog de fiets van mijn vrouw nazien.
Die schakelt ook niet goed volgens haar.
Het is definitief. Gisteren met mijn gade een rondje door de polder gefietst. Het is ontegenzeglijk herfst. De akkers liggen weer klaar. Keurig zijn ze omgeploegd. De vette klei glinstert je tegemoet als de zon er opvalt. De geuren van het land, vooral de uien overheersen. Maar ook het mosterdzaad met zijn zware geur laat zich ruiken. Dan nog de stilte, hoogstens verstoord door het gebrom van tractoren.
Het was heerlijk om door de polders te dolen.
‘Zoek en gij zult vinden’. Een waarheid als een koe. Deze uitspraak klopt terdege. Op mijn site staat een verhaal van een schrijver/tekenaar. Hoe ik ook zocht, geen foto van de man te vinden. De man heb ik persoonlijk gekend en ik bewonder zijn tekeningen. Nu was ik op zoek naar totaal iets anders en dan krijg je een toevalstreffer. Een foto van die persoon.
‘De aanhouder wint’, ook al zo’n dooddoener.
Met kunst en vliegwerk houd ik de vaatwasser in beweging. De laatste tijd treden er haperingen op. Meestal is het de schakelklok die met behulp van een spuitbus en een schroevendraaier gangbaar gehouden wordt. Straks ga ik er weer voor zitten, de schroeven en boutjes glinsteren door het vele gebruik. Het probleem is nu anders. Het zeepblokje lag ongebruikt onderin, mogelijk een solenoïde defect?
Water heb je toch nodig voor een schone afwas.
Het was wel flink doortrappen maar het is gehaald. Aan het begin van het fietsseizoen had ik me voorgenomen om zoveel te rijden. Eind september heb ik dat bedrag bereikt. Alleen met het tochtje van de club vandaag kwam ik net wat tekort. Dus gauw nog wat kilometers extra gereden en vol trots zag ik dat aantal de gestelde grens overschrijden. Helaas, ik heb nog een maand te gaan.
Heb het limiet nog maar eens verhoogd.
Zo voel ik mij: een brievenbuseter. Na die tandartsbehandeling heb ik nog steeds last van mijn kaken. Dus wordt het voedsel met een vorkje voorzichtig naar binnen geschoven. Niet te hoog opgestapeld, het moet maar net tussen mijn tanden door kunnen. Hier dus geen geval van met lange tanden eten, liever waren ze wat korter.
Daarvoor moet ik wéér naar de smoelensmid.
Mijn vrouw keek vaak jaloers naar de buren. Die hadden een mooie vuurdoorn tegen hun gevel staan. In de herfst was het een af en aan vliegen van merels die de felgekleurde bessen op aten. In onze tuin stond er ook één maar dat was een armentierig geval. Geen bes er aan dus ook geen vraatgrage merels. De tijden keren. De buren hebben hun vuurdoorn verwijderd en die van mijn vrouw zit nu vol besjes. En de merels?
Die hebben die struik nog niet ontdekt!
Mijn koersfiets raakt in verval. Was het eerst mijn zadeltasje die er steeds afviel terwijl het nog geen herfst was. Nu was het mijn spatbordje die los kwam en over de straat stuiterde. Het weer was twijfelachtig dus als voorzorg werd het weer aan het kader gemonteerd. Je moet dan wel alle moertjes en boutjes nalopen. Die moer ligt nu ergens bij de Grensweg. Het spatbord voor nood aan de bovenbuis vast gegespt.
Het bleef gelukkig droog op die woensdagmiddag.
Zolang het goed weer blijft, fiets ik mijn rondje door de polders. Geniet van het veranderende land. Van de meeste akkers is de oogst binnengehaald. Dat merk je wel aan de platgereden kluiten op de wegen. De tijd van het jaar. Herfst knispert onder je bandjes en het regent bladeren. Ook dat getijde heeft zijn bekoring. Al ziet deze akker er wel ‘ziekelijk’ uit. Het lijken wl de mazelen!
Al die pompoenen op een rijtje.
Je kijkt naar een toeristisch programma op de tv en dan denk je; dat is best mooi daar. De volgende dag wordt aan de hand van de notities met de wegenkaart op tafel alles bekeken. Vervolgens komen de wensen waar het mogelijke vakantiedoel aan moet voldoen. Mogelijk, de volgende keer komt er weer een ander prachtig gebied op het scherm. Zo zijn we nog wel even bezig voor we gaan.
We genieten nog na van de afgelopen vakantie.
De spinnen moeten moedeloos van me worden. Dat is hun eigen schuld. Bij dit mooie weer willen de bramen nog donker kleuren en waar hebben die beesten hun web gespannen? Juist, bij de grootste en dikste. Trouwens, als ik naar mijn schuurtje loop, vegen die webben door mijn gezicht. ’s Morgens is het een mooi gezicht om de dauwdruppels daarin te zien hangen. Van versiering weten die dieren wel wat.
Kunnen ze dat niet uit ergens anders weven?
Zaterdag was het ’s morgens best mistig. Toch met mijn kleinzoon op weg naar Breskens voor ons fietstochtje en versnapering. De plaats kwam laat in zicht. Het geeft toch een bepaalde sfeer die mistige omgeving. Heerlijk stil en je ziet van alles uit de nevel opdoemen. Ruiters uit de mist; het lijkt wel een titel van een boek. Dit beeld begint ook al zeldzaam te worden. Voor mij zijn het ornamenten van heerlijkheid.
Straks weer verse bruine bonen op mijn bord…..mmm!
