De feestavond was funest om de volgende morgen fris aan de start te verschijnen. Dus op het gemakje naar de stempelplaats gereden. Onderweg werd ik voorbij gestoken door een groep Belgen. In hun luwte was het goed fietsen, dus bleef ik er bij. Jammer alleen dat ze steeds harder gingen en ik niet wilde afgeven. De eerste stoel in het stempellokaal was voor mij.
Het zweet wat toen tevoorschijn kwam was gelijk aan de pinten van de vorige avond.
In mijn tuin heb ik een boom staan. Een geliefde pleisterplaats voor houtduiven (Columba palumbus). Die beesten geven immer overlast: ze koeren je 's morgens wakker en scheiten je straatje onder.
Zet mijn fiets buiten klaar voor een tochtje, ga even naar binnen om m'n bidon te vullen, kom terug. Ja hoor, twee grote klodders op mijn frame en zadel en niet van die kleine ook.
Ergens zitten die houtduiven weer te koeren, of lachen ze mij uit?
Gisteren een gedicht geplaatst. Als de inspiratie er is en je heb de woorden gevonden, dan is het een kwestie van kneden, schuiven en plaatsen. Dan is zo'n gedicht gauw geschreven.
Maar dan wordt je ineens door je kleindochter gebeld of ik haar kan helpen. Altijd! Maar waarmee. 'Nou, ze moet voor school een sonnet maken met opgegeven woordjes. Poeh, dat is andere koek.
Samen gezocht hoe een sonnet geschreven moet worden: a-b-b-a c-d-d-c e-f-e f-e-f. Dat is wel wat anders. We zijn er uit gekomen en nu maakt ze het sonnet in eigen woorden.
Ze moest ook nog een 'limerick' maken, nou dat was voor mij geen opgave.
Een leerlinge uit Terneuzen ging op bezoek
Bij haar oude opa om de hoek
Ze schreven een mooi sonnet
Op juiste woorden werd gelet
Ze slikt niet alles voor zoete koek.
Het is toch leuk om nu met je kleindochter met woorden te spelen.
Als ik door Zeeuws-Vlaamse dreven rijd.
En de kerktorens in de verte zie lonken.
Door de polders gekleurd en wijd.
Onderweg naar het land dat is verdronken.
Waar tijd en rust nog bestaan.
Waar je ongestoord over wegen kan gaan.
De andere kant op naar stoere dijken.
Waar de zee babbelt met het strand.
Door rustieke dorpjes die je kan bekijken.
Dat is mijn thuis, dat is mijn Zeeuwse land.
R.C. Visman
Het nut van een fietshelm kan niet genoeg benadrukt worden. Op een vrijdagmiddag wilde ik nog even een trainingsrondje doen. De spieren soepel houden. Nog even buienradar geraadpleegd en die gaf dát aan waar het voor bedoeld was. Buien in aantocht. Toch op weg gegaan en ter hoogte van de Oudedijk, tussen de Kampersedijk en de Schenkeldijk, kwamen de eerste druppels al naar beneden. Niet alleen druppels tikten op mijn helm.
Bij het opdraaien van de Oudedijk hoorde ik de buizerd (Buteo buteo) al met zijn kenmerkende geluid. Ik sloeg daar geen acht op, rijd daar vaker en dan roept dat beest ook. Maar nu was ik een indringer en dat beest had jongen. Ik moest gewoon verdwijnen. De roep werd al indringender en dan opeens...... een tik op mijn helm. In mijn ooghoek zag ik de vogel naar een hoge tak vliegen om daar te constateren dat die verstoorder op zijn fiets voortreed, verder weg van zijn domein. Het gevaar was voor beide geweken.
Dus, ten allen tijden, helm op!
Het is altijd aandoenlijk. Als actief toerfietser wil je deze passie overgeven aan je kleindochter. Dus koop je een fietsje met zijwieltjes voor haar en hol je daar achteraan. Dan komt ze trots laten zien dat ze het ook zonder kan. Dan fiets je blij naast haar.
Hoelang zal het nog duren voor ze naast jou zal fietsen en zorgzaam naar je kijkt?
'Die boom moet om', de buurvrouw was daar stellig in. 'Het neemt me alle zon weg en geeft overlast met al die bladeren op mijn gazon'. Die boom is echter onze boom en een landingsbaan voor vele soorten vogels. Al jaren staat het daar en geeft ons schaduw wanneer de zon eens weet te schijnen. Het leidde gelukkig niet tot ruzie of ontwrichtte situaties die de aanwezigheid van een 'rijdende rechter' noodzakelijk maakte.
Maar, om eerlijk te zijn, de boom was niet meer zo mooi, veel dode takken en verloor al vroeg de bladeren. In de winter werd de zaag in de stam gezet. Binnen een uur lag het in moten op de grindtegels. Gereed voor de open haard. Daags erna kwam de buurvrouw aan de deur met een appeltaart.
Zodra de zon schijnt hoor je haar het zonnescherm laten zakken. Last van vallende bladeren heeft ze echter niet meer.
De warme dagen van mei zijn op één hand te tellen. Op Hemelvaartsdag werd mooi weer voorspeld, nou ja, een zonnetje met een frisse wind. Er was al wat blauw in de lucht te zien, dat kon alleen maar beter worden. Edoch, hoe langer we fietsten, hoe meer al het vriendelijke uit de lucht verdween. Wat overbleef was een flets zonnetje en het veelbelovende blauw werd grijs.
We waren niet de enige die zich verkeken op het weer. Zo kwamen we een stel tegen die in wel héél zomerse kleding voorbij reden. Even later gevolgd door mensen die het ergste vreesden, die hadden hun ijsmutsen nog op. De korte broek had ik aangetrokken om wat kleur op mijn benen te krijgen.
Dat is gelukt, ze worden steeds bleker.
Op vakantie in andere landen mag ik graag naar andere type fietsen kijken. Die staan overal geparkeerd. Veelal vastgeketend met een stevig kettingslot.
Zo stond ik voor een rijwielhandel zo'n verankerd model te bekijken. Een tweedehands zo te zien, dus testte ik de grip van het stuur even. Dat voelde goed aan, de remmen reageerden goed, zelfs het kleurtje beviel me. Dat zou een mooi fietsje kunnen zijn voor thuis!
Ruw werd ik terecht gewezen door een bevallige jongedame, die nog mooier was omdat ze zo boos keek. Ze wilde op haar fiets stappen met haar boodschappen en vond het maar niets dat er zo'n vreemde vent aan haar fiets zat.
Nou kreeg ik een kleurtje.
Ik moest even voor een korte stop van de fiets af. Zet mijn rijwiel tegen een paaltje en draai mij om naar een boom. Na gedane arbeid keerde ik terug naar mijn stalen ros, wat denk je....
Staan er koeien bij waarvan er één gelukzalig aan mijn zadel staat te likken. Even later vervolg ik dus mijn weg op een kletsnat zadel. Ze kwijlden gewoon van zo'n lekker zadel.
Als ik nu maar niet gaat loeien.
Een rondje Europa gedaan om kennissen te bezoeken. Duitsland, Oostenrijk, Slovenië, Kroatië, Ialië en Frankrijk. De kilometerstand van de auto vermeld na afloop zo'n 4800 km. Dat is wat ik ook, ongeveer, na een seizoen op mijn fietsteller heb staan.
Als ik dat zo vergelijk met elkaar, dan heb ik een aardig rondje gedaan.
Je heb televisiekijkers en radioluisteraars.
Mensen die de televisie de hele dag als achtergrond aan hebben staan, zonder er naar te kijken. Zoals er ook lieden zijn die de radio als achtergrond gebruiken en er niet naar luisteren. Die geluiden op de achtergrond geven iets vertrouwds, iets huiselijks. Zelf ben ik een radioman, liefst hoor ik constant deuntjes die mij wat doen. Maar, ben ik bezig met werkzaamheden dan doe ik dat in grootste stilte. Vergeet dan het geluidsdecor aan te zetten.
Voor mij dan even geen 'mannetje-uit-de-radio'.
Het stond daar al. Sinds mensenheugenis en dat kan lang zijn. Een boom, toevluchtsoord voor vogels en fietsers met een volle blaas. Vaak ook nog beplakt met teksten die niemand leest. Gekerfd door de jaren en verliefde namen. Het gaf zijn omgeving een beschermd gevoel en met ontzag reed je er langsheen.
Nu staat het ineens in de weg volgens heren achter kopjes koffie in hun ivoren torens. De wegen moeten veiliger en monotoon in uiterlijk. Daar hoort geen grillig groen bij.
Natuur-lijk!
Het is grauw in de polder. Donkere regenwolken bepalen de weg die ik wil volgen. Wolken die kwijlend de zonnestralen achterna snellen. Soms kan de zon de grauwsluier doorprikken, zodra ze de kans krijgt weet ze niet wat ze met haar stralen moet doen. Versnipperd liggen deze plekken op mijn pad. Maar ik rijd in de schaduw en volg de wolk die voor mij uit schuift, naar de fel verlichte plekken. Dan, opeens wordt het zwerk helder en voert mijn fiets zich over de zonnige ruimten, alles voelt anders aan en ziet er blijer uit. De donkere wolken krijgen echter weer de overhand, samen met de wind die ook al niet mee wil werken om het gevoel van zo even te bestendigen.
Het blijft een kille dag met heldere stippen als op het schild van een lieveheersbeestje. Mijn schild is mijn regenjack.
Waar houdt een mens zich mee bezig?
Fuchsia's vind ik mooie planten. Als ze in bloei komen is het een pracht voor de hele zomer door hun uitbundige bloeiwijze. Helaas, er zijn vele soorten Fuchsia's, grote tot piepkleine bloemen in alle kleuren, helaas niet in geel. Door de vele keuzes is het een probleem de juiste te nemen.
Het is dus zorg een tuin te bezoeken waar veel soorten aanwezig zijn. Zo'n tuin is er in Bassevelde (België). Het aanbod is daar zo overweldig dat een keus bepalen heel moeilijk is. Je wilt ze allemaal wel in je tuin hebben. Dat gaat niet, zo groot is mijn tuin niet. In het vroege voorjaar kreeg ik van de beheerder een bericht dat mijn bestelde stekjes klaar stonden. Alsof je naar een verloskamer gaat, zo ging ik deze kleuters halen. Na een aantal weken bleken er twee niet aan te slaan. Opnieuw een bestelling voor die twee gedaan. Er was er nog maar van één stek een stekje aanwezig. Dus op de fiets van Terneuzen naar Bassevelde, een afstand van 27 km. Onder zonnige omstandigheden en windstilte is het een ritje van niets. Nu staarde ik naar buiten en bekeek het zwerk, geen dreigende regenwolken, maar de bomen bogen wel door, veel wind dus. Toch op weg gegaan voor één Fuchsia. Daar sta je dan tussen al die stekjes, wat een moeilijke keuze weer. De terugweg aanvaarde ik met vier stekjes.
Nu maar hopen dat ze aan slaan. Misschien kan ik dan het lied van Annie M. G. Schmidt aanheffen: wie wil er een stekje?
97.707 bezoekers