Wat mijn gedachten vertellen.

Ik ben niet gelovig, maar deze vind ik ijzersterk.

God beloofde mannen dat goede en gehoorzame vrouwen gevonden zullen worden in alle hoeken van de wereld. Toen maakte hij de wereld rond en lachte, lachte.......

Mijn buurman beloonde mij voor onze hulp, na zijn ongeval, met een fles van anderhalve liter 'Palm'. Nu hoeft er voor hulp geen beloning tegenover te staan. Maar dit? In de week dat het zo warm was ging ik met de club een sterrit rijden. Na terugkomst lust je wel een biertje, dus kwam de fles van de buurman zeer gelegen. De fles heb ik soldaat gemaakt en het smaakte me goed.

Zo help je elkaar, dubbel!

Paniek in de slaapkamer. Om 05.00 uur werd ik gewekt door onheilspellend geluid. Het gezoem van een Culicidae, oftewel een mug. Hoe heeft dat mormel mijn heiligdom kunnen binnendringen? Is het hor niet goed dicht gedaan, is het stiekem de kamer binnengevlogen tijdens nachtelijk toiletbezoek. Mijn gehoor mag dan niet meer best zijn, maar dat geluid hoor ik als beste en al van verre. Ik zag al visioenen van bulten waar een kameel jaloers op kon zijn. Dan kan je het licht aandoen en een rondedans op het bed doen om de onverlaat over de kling te jagen. Diep onder de dekens kruipen, maar dat houd ik niet lang vol. Het zweet loopt dan tappelings van mijn lichaam, waar dat beest zo dol op is. Mijn vrouw heeft nergens last van, waarschijnlijk vindt die mini-vampier haar niet lekker. Afijn, dat werd wakker blijven tot de morgenstond een aanvang neemt. Bij het opendoen van de gordijnen kwam het bloeddorstige monster tevoorschijn, ze zat op het hor dat dus degelijk gesloten was.

Nadeel is wel dat mijn vrouw nu die gordijnen moet wassen, rood staat niet zo op wit.

Tijdens onze fietstocht in de Westhoek reden we toch nog fout. Schuld: een cafe! Ik keek daar naar en zag alleen maar geestrijk vocht op de tafels staan. Lette niet meer op de bordjes. Via een slinks bospad met gruwelwerktuigen, waar aan je kon hangen, slingeren of over heen stappen, kortom een trimbaan, konden we weer op de route komen. Al duurde dat wat langer. Voor ons liep een trimmer met oortjes op. Hoe we ook belden of riepen, hij draafde lustig voort. Ten einde raad ging ik er toch voorbij. Verschrikt sprong hij opzij en keek mij heel verongelijkt aan.

Als je niets meer van deze wereld wil horen en je afsluit!

Soms lijkt een TomTom een eigen leven te leiden. Het is een handig apparaat om van huis naar een onbekende bestemming te rijden, of andersom! Meestal zijn we zelf schuldig aan dat het niet doet wat we er van verlangen. Zo gingen we naar Lage Zwaluwe, onderweg twijfelde ik al aan de juistheid van de aangegeven weg. Bij 'bestemming bereikt' stond ik met de auto midden Tholen, geen dorp te bekennen. Op de terugweg vanuit België begon de TomTom al bij Sas van Gent te melden dat we moesten 'omkeren', terwijl we richting Terneuzen moesten. Je lach er maar mee.

Dat verga je wel als je werkelijk in de problemen komt doordat ze een weg afgesloten hebben en een andere erover kruizen. Daar helpt geen TomTom aan.

Als je een fietstochtje maakt langs 'des Heeren wegen', moet je soms voor een korte stop van de fiets. Het is dan wel prettig als er bomen in de buurt staan en buiten het zicht van huizen. Ons ritje door de Westhoek gaf dat probleem ook, maar ze hadden daar veel bomen staan. Edoch, de laatste kilometers voerde door woonwijken en ik begon al op mijn zadel te wippen. De auto stond geparkeerd op een pleintje zonder café. Tweemaal zo erg. Ik keek alle kanten op voor hulp en..... daar stond het: zo'n mobiel toilet. Wat een opluchting!

Zeker een opluchting als je later een half uur in de file staat.

Een leuk fenomeen in Twente. Langs knooppuntenroutes staan hier en daar zogenaamde 'Rust'-punten. Dat zijn kleine huisjes of hokjes, vaak bij boerenerven, waarin je, tegen een geringe vergoeding, zelf thee of koffie kan zetten. Vaak zijn daarin ook versnaperingen te verkrijgen: zelf gebakken taarten, ijs of andere huisproducten. Ook kan je daar informatie over de streek vergaren en zelfs een gesprekje met de eigenaar of andere voorbijgangers. Vaak voorzien van zitjes waarop men even het moede lichaam 'rust' kan geven.

Zo kom je, wel voorzien, de verdere tocht wel door.

Van buizerds kan je wat schichtig worden. Zo erg dat je je hoofd al instinctief in je schouders trekt als er een schaduw over je heen vliegt. Ditmaal bleek het gelukkig een houtduif te zijn. Lig je in de luie stoel in de tuin hoor je ganzen overvliegen in v-vorm. Hartje zomer, zijn ze niet wat vroeg? Dan hebben we ook nog een merel in de tuin die mijn bramenoogst vernietigd. Ze pikt de net rijpe er uit en komt die vlak voor je voeten smakelijk opeten. Nou ja, het pikt de lekkerste stukjes eruit en laat de rest liggen. Zodat dat weer onder je zolen plakt en het huis wordt ingelopen. Of die vogel op die hoge tak. Wat zou het wezen? Voor dat je de verrekijker van binnen gehaald heb is het alweer een paar bomen verder.

Vogels, ze kunnen me opvliegen.

Op zondag ben ik met mijn vrouw naar Bassevelde geweest. Om daar voor de laatste maal de fuchsia-tentoonstelling te bekijken. De eigenaar is te ziek om er mee door te gaan. Het was dus ook een afscheid. Je kon een bod doen op zijn gekweekte exemplaren. Alles moest weg. Ik kan me voorstellen dat dat aan zijn hart ging. Zijn hobby waar vele jaren arbeid en plezier ingestoken was, zomaar weg.

Normaal geef je een zieke een bloemetje tot steun. Nu gingen de liefhebbers er mee naar huis. De man alleen achter laten met zijn herinneringen.

Fietsen in Twente. Via knooppunten een route naar Bad Bentheim uitgestippeld. Tot de grens ging alles goed. Het was zelfs zonnig, al voorspelde grijze wolken weinig goeds. Aangezien het geen Duitse vinding is, worden daar geen knooppunten aangebracht. Eenmaal de grens over kan je het na een paar summiere aanwijzingen het verder zelf uitzoeken. Bad Bentheim werd toch bereikt en ik haalde zelfs een kasseienhelling, mijn vrouw deed deze te voet. Na koffie met appeltaart werd de terugweg gezocht. Hopende de knooppunten terug te vinden. Vlak voor de grens toch de befaamde 'Deutsche gründlichkeit'. Een schuilhut voor fietsers, met pomp! Die konden we op de Tankenberg, vlak bij Oldenzaal, best gebruiken.

Het was daar pompen of verzuipen. De regen had ons ingehaald.

We gooien steeds meer onze Nederlandse taal te grabbel. Nu weer door iemand die reageert op wachtenden voor de sluizen van Terneuzen. Als ze het niet door hebben dat ze kunnen omrijden, dan helpen andere verwijzingsborden ook niet. Om die dan ook nog in een buitenlandse taal kenbaar te maken! Zoveel Engelsen zie ik daar niet voor staan en in Engeland zelf zie ik ook geen borden met buitenlanse talen. Trouwens, nergens in het buitenland.

Waarschijnlijk kennen sommige Nederlanders hun eigen taal niet meer?

We gaan niet ver. Een weekje naar de andere kant van Nederland. De fietsen en goede zin mee. Familiebezoek, een verjaardag en vrienden opzoeken. Helaas, er zijn dan geen stukjes op de weblog voor u. Er gaan geen elektronische communicatiemiddelen mee. Grote stilte. Heerlijk. Misschien kom ik daar iets tegen wat het vermelden waard is. Hopelijk zijn we op tijd terug om nog naar de Fuchsia-tentoonstelling (de allerlaatste) in Bassevelde te gaan.

Tot dan, ook een fijne vakantie.

Twee op de drie rijdt plat. Dat is proefondervindelijk vastgesteld. Op woensdagmiddag gingen we met drie man verder. De rest had door het slechte weer afgehaakt. Tot dan geen lekke band. Na diverse malen geschuild te hebben kwam de stempelplaats in zicht. Toen gebeurde het: eerst de ene en daarna de andere. Beide een scherp steentje in de band. Ik was de lachende derde.

Maar ook ik zal eens weer platrijden.

We maakten eens een mooie tocht door de Zak van Zuid-Beveland. Wederom had mijn vrouw problemen met haar fietstellertje. Nu sprong het steeds op nul. 'Wat doe je dan steeds'? 'Niets', was het antwoord. Ik ging haar in de gaten houden en ja hoor, bij de volgende wegoversteek weer:'het staat weer op nul'. Het probleem was simpel maar doeltreffend. Mijn vrouw heeft beste bolders aan dek staan. Iedere keer als ze haar fiets weer op gang bracht hing haar gemoed over het stuur en die drukte steeds haar tellertje op nul.

Tellertjes werken zoals je er mee omgaat.

Mijn vrouw had al een bedenkelijke naam betreffende fietstellertjes. Zo riep ik eens:'je moet op het knopje drukken'. Het tellertje stuiterde over de straat terwijl het toch deugdelijk vast zat. Op de kreet ' hij doet het niet meer' denk je al aan het ergste, terwijl ze alleen maar de 'gemiddeld' knop ingedrukt had. Deze keer kon ze er niets aan doen. Eigenlijk mijn schuld. De eerste keer was de afstelling niet goed ingesteld. Nu klopte het weer niet omdat er nieuwe, dikkere, banden opgelegd werden.

Ze moet dit jaar voor de zoveelste keer vanaf nul beginnen.

Er gebeuren soms dingen in je tuin waar je je over verbaasd. Zo loopt er al jaren een snelweg van mieren over een stuk muur en een plank van de schutting. Het krioelt er dan van die nijvere beestjes, natuurlijk nèt niet als je er een foto van wil maken. Links- of rechtshouden, daar doen ze niet aan. Ik heb ze echter nog nooit tegen elkaar zien oplopen.

Ze mogen daar best zijn, zolang die weg maar niet door mijn broodtrommel loopt.

Het was nu mijn beurt om tijdens een toertocht van onze club de stempelpost te bemannen. Samen met mijn vrouw zaten we ergens in een dorpje net over de grens. Een echtpaar kwam het plaatselijke café, waarin we zaten, binnen. De vrouw behoorlijk verhit en de man verklaarde dat ze verkeerde route genomen hadden. Ze deden de nu de 60 km inplaats van de 65 volgens het toerbriefje, de pijlen van beide routes waren hetzelfde. Ze hadden niet goed op de splitsingborden gelet. De vrouw vond dat helemaal niet erg. Die 65 km gingen ze volgend jaar weleens rijden. Van een ander echtpaar was de man alweer vertrokken, terwijl zijn vrouw nog in het café stond.

Die zal die avond niet rustig thuis gezeten hebben.

Hoera, de kaap van 1500 is gepasseerd. In mei ben ik met een weblog begonnen terwijl ik dat maar eerst onzin vond. Stukjes schrijven deed ik altijd wel, maar zo in het openbaar. Alles valt en staat met de inspiratie van het moment. Daarbij komt ook nog of je lezers heb. Het getal toont dat aan en ga ik dus op de ingeslagen weg voort.

Lezer bedankt, een boeketje voor u.

Af en toe krijg ik een reactie op mijn schrijfsels. Nu een goedbedoelde aanwijzing om foto's bij mijn stukjes te plaatsen. Nou, ik mag graag foto's trekken van allerlei onderwerpen, maar die hebben haast nooit betrekking op mijn verhaaltjes. Kan ik ze wel maken, dan heb je het toestel weer niet bij je.

Zal er voor zorgen dat er meer plaatjes op mijn weblog komen.

Hebben ze ook zwemvesten voor fuchsia's?