Wat mijn gedachten vertellen.

Het gaat hier niet over mensen die aan de rand van de samenleving staan. Het gaat hier over figuren die in de schaduw van de hoofdrolspelers staan. Zoals Krokeledokus, de hofnar van Koning Kaskoeskilewan. Weet u nog: van Kleutertje Luister met Henk de Wolf? Mijn favoriet. Zoals ook Krakras van Eucalypta uit Paulus de Boskabouter van Jean Dulieu. Jansen en Jansen uit Kuifje en Juffrouw Jannie, de vriendin van mijn stripheld: Guust Flater. Niet te vergeten Rataplan, die dekselse hond van Lucky Luke. Ze waren voor mij de hoofdfiguren.

Wat kon ik er fijn over fantaseren.

Soms zijn begrafenissen nuttig. Niet om het leed dat ze veroorzaken, maar je ziet dan de familie weer eens. Gisteren naar een uitvaart in het oosten van het land geweest. Dan kom je de daar wonende familie tegen en dan heb je elkaar veel te vertellen. Zeker na de plechtigheid als het verdriet langzaam wegebt.

Je kan niet buiten je familie.

De krant staat er steeds vol van. Krimp! Maar waar dan? De ene dag is het krimp van de bevolking in Zeeuws-Vlaanderen. De volgende dag is het weer krimp, maar dan over land dat we moeten teruggeven aan de zee. Minder mensen op minder land. Terug in de tijd. Naar de jaren 1600!

Zo simpel had ik dat bedacht.

Een vraag in het algemeen. Ik mag dan razendsnel met één vinger de toetsen beroeren, maar er zijn een aantal zaken die ik niet onder de knie heb. Ik twijfel aan mezelf. Soms plaats ik een te grote foto bij mijn logjes. Dat wordt niet geaccepteerd en het moeizaam geschreven verhaaltje is dan ook weg. Verhaaltjes in het voren schrijven helpt niet. Even kopiëren gaat niet. M.a.w. het loopt niet zo soepel.

Wie helpt mij verder op dit glibberige pad van weblogs!

'Nieuws ligt onder iedere tegel'. Dat is geen uitspraak van mij. Die hoorde ik van een vliegende verslaggever, die met zijn camera op jacht was naar nieuws. Ik keek verbouwereerd naar die tegels. Niets te zien! Om uit een straatje de tegels te gaan wegnemen voert toch wel iets te ver. Trouwens, ik zoek geen nieuws. Een paar dagen later zag ik zijn artikel in een advertentieblad. Met een paar anderen stond ik op een foto.

Maar dat is toch geen nieuws?

Een vreemd woord waar vier medeklinkers achter elkaar staan. Ook het seizoen waar de zon steeds lager komt staan. Dat heeft als nadeel dat in mijn computerkamertje dat licht vrijelijk binnenvalt en al het huisstof laat zien. Voor vandaag heb ik me voorgenomen om bij de eerste de beste regendag dit allemaal op te ruimen. Ik lijk wel een politicus: vandaag beloven, morgen vergeten.

Zo werk ik mezelf wel in de stofnesten.

De zak aardappelen, die ergens geraapt waren, stond in de garage. Dat is ook de slaapplaats van de kat, die niet meer binnen wilt slapen sinds de bewoners een nieuw bankstel hebben. Het beestje is waaks, waar de kinderen zijn is de kat ook. Maar nu is ze wel overdreven bezig. Ze bewaakt de zak aardappelen met haar eigen leven, of de inhoud moet zo landelijk ruiken.

Ze gedraagt zich nu als een waakhond.....eh, waakkat!

Het regent nu. Dat doet mij denken aan een tochtje die ik met mijn kleindochter maakte. Het zag er aan het zwerk al donker uit, maar we lieten ons daar niet door tegen houden. We hadden regenjasjes bij ons. Wat kon er ons nog gebeuren. Van alles! De regen begon te vallen dus gauw onze regenjacks aan. Helaas, het bleek één jack te zijn en één regenbroek. Op een koersfiets heb je niets aan een broek, dus was ik al na een paar minuten doorweekt, terwijl mijn kleindochter het lekker droog had.

Dus, eerst de boel bij vertrek controleren!

De PZC is soms een encyclopedie van nieuwe woordvondsten. Daar moeten de verslaggevers, volgens mij, een speciale cursus spreektaal gevolgd hebben. Woorden worden verbasterd en de spellingscontrole op hun PC is uitgeschakeld. Zoals op vrijdag: een bericht over hulpverlening met onze zuiderburen. 'Er zijn soms blokkades omdat het teen en tander nationaal is geregeld'. Na een paar maal over gelezen te hebben, vind ik de vertaling. Het is: het één en het ander of 't één of 't ander.

Tegenwoordig is het: 'als je maar begrijp wat ik bedoel'!

Mijn scheurkalender is soms een bron van wijsheid. Tegeltjeswijsheid? Zoals over de bierbuik. Die bestaat gewoon niet. Dat is goed nieuws voor een bierliefhebber zoals ik. Een groot landelijk dagblad opende vandaag er ook mee. Zeker ook zo'n bierkalender in huis. Als je het artikel verder leest komt de aap uit de mouw. De kilo's komen er toch wel aan. Het kan ook op andere plaatsen aan het lichaam komen, dat is gewoon genetisch bepaald.

Gelukkig stel ik gewoon: één biertje = 10 km fietsen. Dat helpt!

Tringg..... De buurman van de overkant. Of ik mee ging om aardappelen te rapen? Hij wist een blok die net uitgereden was. Er zou nog wel wat voor ons liggen. Met riek en een emmer op weg. Een uurtje werken en de ook twee meegenomen jutezakken zaten vol. De wintervoorraad was binnen. Zelfs voor mijn schoondochter was er genoeg.

Ze kan zo van die lekkere frieten bakken!

Vandaag komt mijn dagelijkse weblog in de knel. Ik heb het zo druk dat een fatsoenlijk verhaal niet geplaatst kan worden. Nu zit ik aan de andere kant van leeftijd dat men niet meer moet, maar mag druk hebben. Dus er zijn van die dagen waarvan deze er één is.

Morgen hoop ik weer alle tijd te hebben.

Schelpen blijven altijd fascineren. Vandaag stonden er foto's van in de krant. Dat deed me denken aan het verzamelen daarvan. Ergens lagen prachtige schelpen, de één nog mooier dan de ander. Ze werden in een blikje opgeslagen voor thuis. Onze vakantie ging verder en een reuk werd steeds sterker. Etenswaren werden besnuffeld, niets aan de hand. Tot we het blikje opende om onze schat nogmaals te bewonderen. Wat een lucht.

De schelpen waren nog bewoond.

Een vliegende kraai vangt nog weleens wat. Zo kan ik mij wel betitelen. Op de stempelpost op Zandberg was het wachten op de eerste deelnemers. Er kwam wel een Belgische auto waar twee bakken bier werden uitgeladen. Speciaal bier, waar ik nog niet van gehoord had. De man gaf een heerlijke uitleg en had nog een specialere in zijn auto liggen. Daar had ik wel trek in. De fles veranderde van eigenaar met de nodige aanwijzingen om het te drinken.

Hoe zou het smaken als het bier in de fles tot rust is?

Het gebeurde echt! Gisteren hielden we onze jaarlijkse fietstocht, richting het oosten van Zeeuws-Vlaanderen. Iedereen is vrij om er aan mee te doen en op eigen tempo de rit te volbrengen. Dat wilde die deelnemer ook. Hij betaalde en liet keurig zijn kaart afstempelen. Alles was hem duidelijk. Hij ging de 115 km doen. De stempelpost op de Zandberg werd ingeseind dat hij er aan kwam als laatste man. Dat werd wachten! Het verlossende telefoontje kwam. De deelnemer was weer terug in Axel. Stempelpost Zandberg kon sluiten. De deelnemer had de verkeerde pijlen gevolgd, een andere dan op de inschrijftafel getoond werden. Hij vond het vreemd dat de stempelpost op Driewegen niet open was. Gelukkig stonden de pijlen van die andere tocht er allemaal nog.

Overbodig te vermelden dat de deelnemer uit Lovendegem kwam.

Als je in de polder woont kan je in het najaar dit fenomeen aanschouwen. Zwermen spreeuwen (Sturnus vulgaris) die in wolken rond elkaar vliegen. Een schouwspel. Zelf woon ik in een stad en een paar straten verder staat een grote cornifeer. Slaapplaats voor talrijke spreeuwen. 's Avonds vertonen zij hun kunnen boven de huizen. Vreemdgenoeg geruisloos. Niet als ze in die cornifeer zitten, dan hebben ze flink wat snavelwerk. Het is daar wit uitgeslagen van de vele uitwerpselen.

Je zal maar zo'n boom in je tuin hebben staan?

Als je door de polders rijd en langs boerderijen kom, dan zie je vaak van deze vervallen huisjes. Vermoeide bouwsels die zich tegen de tand des tijd proberen te verzetten. Eens waren ze de trots van de boer en had het een nuttige functie. Nu is het aan zich zelf overgeleverd.  Je kan het leven er vanaf zien. Schoonheid is vergankelijk, maar zoiets heeft door de ouderdom juist aantrekkingskracht gekregen. Uit een tijd dat mooi mooi was en niet functioneel of strak. Welke geheimen bewaart het en welke schatten zitten daarin. Overblijfselen van een vergane tijd.

Het vult mij met heimwee.

Moest eerst opzoeken hoe dat correct geschreven moest worden. Een kennis vroeg of ik hem kon helpen? Natuurlijk! Hij had wat op de kop getikt en had een sjouwer nodig. In een loods stond een jacuzzi van flinke afmetingen en die moest op z'n kant in een bestelbus. Wat zijn dat voor onhandige dingen. Nergens kon je goed aanpakken. Afijn, het is toch goed voor elkaar gekomen. Nu staat het weer in een andere loods. Je ging er wel van zweten.

Daar sta je dan bij een jacuzzi die niet aangesloten is.

Regen! We hebben lang kunnen genieten van mooie dagen. Dat was goed voor mijn peperoogst. De vruchten kleurden mooi rood. Te rood voor de vogels, want die zijn er af gebleven. Ik kan er niet afblijven en mijn vrouw heeft er Ajvar van gemaakt. Een soort sambal. Poeh, scherp spul. Het zweet op mijn voorhoofd.

Dat zie je niet met die regen!

Weer een blaadje van mijn scheurkalender, er blijven er nog maar weinig over. Ditmaal met een interessant onderwerp. Nu mag ik graag met mijn vrouw een rondje fietsen en onderweg een terrasje pikken. Dan kan ik genieten van een plaatselijk biertje terwijl mijn vrouw het bij iets 'fris' houdt. Het scheurblaadje had het over: bier is goed voor vrouwenbotten. In bier zit veel silicium, kiezelzuur, wat goed voor is voor stevige botten en stimuleert de aanmaak van nieuw bot. Dus, weg 'fris' en een groot glas bier is nu het devies.

Wel alcoholvrij natuurlijk. Er moet toch één de weg naar huis weten.