Wat mijn gedachten vertellen.

Blues heeft bij mij de voorkeur boven andere muziekstromen. Naar gelang de gemoedstoestand vind ik bijna alle muziek goed. Het mooiste is muziek dat echt gespeeld wordt en niet de elektronische dreun van tegenwoordig uit een stickje. Zo wordt dit jaar één van idolen uit mijn jeugd 80 jaar en hij maakt nog volop muziek. John Mayall (29-11-1933), de man die veel beroemde gitaristen begeleidde. Hij maakte een mengeling van blues en jazz. Laatst kwam ik nog opnames tegen uit de jaren '70.

Heerlijk en weemoed.

Het was zowaar droog vandaag met een vriendelijk zonnetje. Dus fluks de fiets gepakt om een rondje te maken. Weet nu precies waar de heerlijke hapjes, het gevogelte, oliebollen, appelflappen en de geestrijke drankjes zitten. Niet mopperen en op karakter doorgereden. Zowaar, ik begon te zweten. Maar met de conditie is het nog niet goed.

Bij thuiskomst eerst een biertje genomen.

Het was een wel verwarrende dag voor me. Vanmorgen naar Oostburg geweest met mijn vrouw. Ze moest daar zijn voor een nieuwe lens in haar oog. Dank u, het ging goed met mij. De vorige keer viel ik flauw en brak mijn neus. Dus alle aandacht was onbedoeld voor mij. Eenmaal weer thuis een telefoontje, de eerste belangstellende? Mijn oudste zoon belde met een fijn bericht, we gaan weer oma en opa worden. Het eerste kind voor hem en zijn vrouw.

Een rondedansje kon door omstandigheden geen doorgang vinden.

Sinterklaas is allang weer in Spanje teruggekeerd en met Kerst zie je dat niet. Maar ik heb het nog. Een chocoladeletter, gekregen toen de grote kindervriend hier de daken onveilig maakte. Die beste man is ook de grootste vriend van volwassenen. Moet wel, anders had ik geen letter gehad. Mijn oog viel er ineens op en kon de verleiding niet meer weerstaan. Helaas, ik moet hem delen. Net als in dat liedje.

Mijn vrouw is verzot op chocolade, vandaar.

Zondag is een prima dag om een veldrit te organiseren. Als toerclub ben je daar een maand van te voren al mee bezig. De hamvraag is natuurlijk: hoe zal het weer zijn? Het weer was die dag voortreffelijk. Het was droog, weinig wind, een temperatuur van 9C en de zon kwam er zelfs door. Dat lokte zo’n 600 deelnemers. Groot en klein. Droog lag het parcours er niet bij, net voldoende om de rijders te laten zweten. De fietsen waren beladen met slik. Iedereen dus tevreden. 

Wat is klein, de fietser of zijn fiets?

In de PZC van zaterdag stonden foto’s van kerstboomverbrandingen. Dat deed me gelijk terugdenken aan mijn jeugd. In woonde toen in Vlaardingen en de tijd na Kerst was een strijd. Iedere buurt was op pad om zoveel mogelijk kerstbomen te bemachtigen. Felle slagen werden er geleverd. Tegen jongens die de rest van het jaar bij je in de klas zaten en je beste vrienden waren. Zelfs ’s nachts werden strooptochten ondernomen. Dan brak de grote dag aan en bouwden we zelf de vuurstapel op. Gingen langs de deuren om het aan te kondigen en dan staken we zelf het vuur aan. Het hoogtepunt. Geen politie of brandweer. Een braak liggend stukje grond was voldoende. 

Je wenkbrauwen gloeiden ervan.

Het is de hele week nog elkaar de goede wensen geven. Veelal zijn ze gemeend. Zelf wil dat voor mij nog niet lukken. Ik mopper niet, maar een aantal zaken lopen nog niet zoals ik wil. Mijn koersfiets is nagezien en ontdekte dat de velg van mijn achterwiel gescheurd is, een tijdschrift in de bieb is nog niet terug en daar staat een artikel in die ik graag wil lezen. Een hobbyblad is niet bezorgd. Mijn kleindochter verliest haar ringetje. Een mens zeurt graag. Maar in vergelijk met de sluipende ziekte die een aantal kennissen van mij hebben zijn het bagatellen.

Ik wens hun veel goeds en sterkte.

Gisteren met mijn oudste kleindochter eindelijk naar de juwelier gegaan. Op weg voor haar beloofde oorbellen. Ineens bemerkte zij dat ze haar ringetje verloren had. Een paar maal de Noordstraat op en neer gegaan, speuren en zoeken naar het verloren voorwerp. Niet meer te vinden. Het huilen stond haar nader dan het lachen. Daar sta je dan in de winkel. Ringetje of oorbellen? Het werd het laatste.

Dat wordt dus sparen voor een nieuw ringetje.

Gisteren was het goed weer voor een dagje strand. De kleinkinderen opgehaald, proviand, schepjes en vormpjes mee. Dat laatste als grapje. Ze zijn al zo groot dat ze daar niet meer mee zouden spelen. Het was lekker, fris, een beetje wind en laagwater. Wat is er leuker dan die vormpjes met de stroom mee te laten sleuren en dan met de schepjes de loop te beïnvloeden. Zelfs oma nam het schepje ter hand. Geef ze water en zand en ze zijn nog heerlijk bezig. Daarna nog warme chocolademelk!

Je ben nooit te oud om van het strand te genieten.

Zaterdag was een prachtige dag, zon, geen regen wel een puist wind. Een mooie dag om mijn conditie te testen. Dat was dus niets. Teveel gewicht opgedaan met de Feestdagen. Onderweg kwam ik de ‘echte’ mannen tegen die rond Zaamslag hun slag leverden in de blubber, een veldrit. Met één van die mannen een eindje meegereden tot hij links af de modder weer indook. Ik bleef op de harde weg, dat was me al zwaar genoeg. Al lag daar ook genoeg slik op. Nog een paar van die dagen en ik ben weer gereed voor een nieuw fietsseizoen! 

Ik ga mijn kilometerlijstje weer in orde maken.

Eerst de beste wensen voor 2013. 

Dat zijn de gevolgen van een nieuwjaar. Je scheurt het laatste blaadje af van het vorige jaar en gooi daarmee het restant van een heel jaar weg. Moet je dan terugblikken of bezig gaan met het komende jaar. Het moet een goed jaar worden; de gaatjes passen van de nieuwe scheurkalender. Dus zonder problemen is deze geplaatst. Mag ik weer een heel jaar scheuren.

Hiervoor komt de politie je niet achterna. 

Hij komt er iedere keer bekaaid af. Zijn zusters krijgen van opa oorbellen. Ik heb ze hem ook aangeboden, maar hij wilt ze niet. Ook eentje niet. Tattoes zijn aan hem niet besteed. Trouwens zijn moeder reageerde fel dat ze dat ook niet wilde, haar kind is nog zo gaaf. Ik wacht maar af, er komt wel eens een gelegenheid hem iets te geven. 

Wat in het vat zit verzuurd niet!

Nog één keer over de Kerst. Ik was de publieke radiozenders al ontvlucht voor de onvermijdelijke Kerstdreun. Aan de commerciële zenders begon ik al niet. Wat denk je, een paar dagen later. De Kerstboom ligt allang onttakeld buiten. Je wordt wakker en het eerste de beste deuntje wat in je opkomt is een Kerstwijsje. Het blijft in je hoofd zeuren, ondanks dat ik andere liedjes probeer en stevige cd’s opzet.  

Ook dat valt dus nog onder de noemer: Kerstterreur.

Dat was te verwachten. Mijn jongste kleindochter zat te pronken met haar nieuwe oorbellen toen haar oudere zuster thuiskwam. 'Van opa', werkte als een rode lap op een stier. 's Middags kwam via de gsm de vraag of ze we thuis waren. Natuurlijk, en opa wist de reden van het verzoek ook al. Het was haar ook beloofd, nieuwe glimmertjes. Maandag de volgende gang naar de juwelier.

Ik blijf het leuk vinden.

Met één van mijn kleindochters de stad in gaan vind ik leuk. Zo ook vandaag. Het lijkt wel een traditie te worden om met haar oorbellen te gaan kopen. Mijn kleindochters zijn nog jong, aan hun oren komen dus nog geen complete smeedwerken te hangen. Nu was het dit jaar een noodzaak. Er was een oorbelletje verloren gegaan. Een gaatje in de zwemtas was hiervan de oorzaak. Dus opa gaat trots met zijn kleindochter op weg naar de oorbellenwinkel.

Dan is het met zijn zakgeld, op een oortje na, weer gedaan.

Het terreur van het Kerstlied is voor een jaar weer voorbij. De Kerstgedachte die het moest uitstralen is weer vergeten en we springen weer op de mallemolen van het leven. We waren gul en verspillend de afgelopen dagen. We liepen van stoel naar stoel. Nu razen we weer naar de oliebollen en vuurwerk. Even waren we terug in de schoot van de familie, mijn kinderen, kleinkinderen, zelfs mijn moeder bij elkaar en dat is was goed. Maar ieder gaat weer zijn eigen weg naar het einde van het jaar en daarna.

Van mij niet de kreet: was het maar iedere dag Kerstfeest!

Tot op het laatst geeft mijn scheurkalender nog verbazende wetenswaardigheden. Het is nog maar een triest restantje van een eens vol jaar. Nu ging het blaadje over bier, zwart bier uit Tsjechië, die vrouwen steviger borsten zou geven! Het bier draagt de naam ‘U Fleku’. Heb daar nog nooit van gehoord, laat staan geproefd. Om aan de Kerstgedachte te blijven voldoen, hangt er daar in het plaatselijke café de spreuk: ‘God zegene de moeder die een brouwer baarde’. Daar kan ik me helemaal in vinden.  

Is het voor mannen wel aan te bevelen?

Vandaag ben ik begonnen in een boek dat gaat over het Avondmaal. Het Geheime Avondmaal. Een thriller van de schrijver Javier Sierra. Een recensie kan ik er nog niet over geven, heb nog maar net de eerste pagina’s gelezen. Ben niet zo bijbelvast, maar het leek me een goed boek zo met de feestdagen. Een soort Dan Brown, die door zijn schrijven je stof geeft om over na te denken. Dat is het fijne van boeken. Je kunt er dát uit halen waar je over kan filosoferen. Zo met deze dagen: knusjes, warmte, een lekker biertje met wat knabbeltjes… laat de regen maar tegen de ruiten kletteren. Ik zit goed. 

Ik heb gelukkig geen hond die dan net uitgelaten moet worden.

Nee, ik heb geen hond en naar vrouwen heeft voor mij geen zin meer. Ik fluit mijn wijsje omdat ik me zo voel. Op mijn gewone fiets mag ik graag een deuntje door trappen. Maar tegenwoordig kijkt men verstoord om, of is het verbaast! Iemand die nog vreugde in het leven kent. De mensen kijken chagrijnig, geen glimlach beroerd hun lippen. Treurnis op het trottoir. Zelfs als het zonnetje schijnt. Zijn we zo in ons zelf gekeerd dat we de vrolijkheid van een ander niet meer kunnen overnemen? Plezier kost toch niets. 

Al ben ik geen merel, ik blijf vrolijk fluiten.

Hoera, mijn fietsframe is weer terug. Op onverklaarbare wijze was daarin een gaatje gekomen. Als het zou regenen tijdens het fietsen zou ik als een Hansje Brinker mijn vinger in het gaatje moeten steken. Anders zou ik met mijn fiets zinken. Het gaatje zat zodanig dat het een hachelijke zaak zou zijn, net boven mijn achterwiel. De fietsenmaker heeft dat gat gedicht en nu kan ik mijn koersfiets weer gaan opbouwen. Helaas er zit weer een Kerst tussen en ik kan moeilijk boven op zolder bezig zijn terwijl de visite beneden zit. Ik zal dan al de lekkere hapjes missen. Maar de opbouw kan geen uitstel velen. 

Al die aangekomen lekkere kilo’s zullen er weer afgereden moeten worden.