Wat moet je gaan doen met dit weer? Mijn prognose voor het maken van kilometers op de fiets dit seizoen staat nu ver in de min. Gelukkig heb ik nog wat om op de computer te doen. Mijn site bijwerken en afbeeldingen hiervoor op het internet zoeken. Soms vind je die met de nodige gegevens erbij. Of je zoekt contact voor informatie over het schip aan de tros. Het wordt voorlopig maar opgeslagen.
Mijn site werkt niet meer naar behoren.
Als zorgzame ouders zijn we bij mijn zoon en schoondochter geweest. Mijn schoondochter staat nu in de belangstelling: zij is zwanger. We zijn dus zondag ’buikje' wezen kijken. Je bent benieuwd of het goed blijft gaan met de toekomstige wereldbewoner. Ja, het wordt een bewoner. Al vroegen ze wel of we het al wilden weten wat het ging worden? Voor mij maakt het niets uit, als het maar gezond is. Maar voor mijn vrouw wel: ze weet nu in welke kleuren ze kan gaan breien. De vrouwen hadden het ook al over de babyuitzet. Wat een drukte, we hebben al drie kleinkinderen!
Maar die zijn van mijn andere zoon.
We zijn nu ook in het bezit van een attribuut wat in menige tuin al reeds aanwezig is. Mijn zuster kende wel iemand die zoiets kon maken. Dat is veel leuker dan zo’n voorwerp in een winkel te kopen of zelf te maken. De persoon houdt wel van stevigheid. Er waren meer schroeven dan hout in het bouwsel verwerkt. Nu hebben we een probleem: waar moet het in de tuin hangen? Overal hangt wat! Vogelhuisjes, een hangende voederplank, vetplakkenhouders en bollen met zaden. Het is zo gezellig met al dat gefladder. Natuurlijk bestaan er voorkeuren. Wat kleur heeft is welkom. Maar die zwarte herriemakers die vanaf de schoorstenen loeren, zien we graag verdwijnen. Maar goed, daar sta ik dan met schroef en schroevendraaier in de tuin en wacht op de instructies van mijn vrouw.
We hebben een pindakaaspothouder.
Het weer is altijd een dankbaar onderwerp om over te praten. Het geeft immer stof tot discussie. De één vind het te koud de ander te warm. Zo gaat het ook bij droog of nat. Maar dezer dagen zijn we het opvallend eens met elkaar. Het is te koud en te nat. Een buitenleven bestaat nog niet. Fietsen voor kilometers is een opoffering. Eensgezindheid in een land dat het nooit met elkaar eens is.
Geen discussie over mogelijk.
Een nieuw verhaal invoeren op mijn site gaf problemen. Het inbrengen van illustraties lukte niet. Mijn zoon ging dat wel even oplossen. Die wist er alles van! Uiteindelijk resulteerde het er in dat mijn computer overstuur ging. Dan ben je weer twee dagen onder de pannen om alles weer aan de praat te krijgen. Daar raak ik al aardig in getraind. Misschien moet U me nog weleens missen, want de oorzaak van het probleem is nog niet opgelost.
Zolang het nog sneeuwt is dat niet overkomelijk.
Het is toch verbazingwekkend hoe de tegenwoordige journalisten van de krant met de Nederlandse taal om gaan? Ik zit te wachten op het moment dat de krant door de brievenbus binnenglijd en er niet meer in staat dan de zesentwintig letters van het alfabet. Allemaal in het zwart geschreven want kennis en kunde is op. Illustraties bij het onderwerp zijn gekopieerde tekeningen uit kleurboeken. Het taalgebruik is soms hemeltergend. Onderschriften getuigen van onkunde. Uit de letters van het alfabet kunt u zelf wel een verhaaltje maken aan de hand van het bijgeleverde plaatje.
In de trant: kleur het plaatje en maak het verhaaltje af….
Ja, dat mooie weer. We hebben er even aan mogen snuffelen. We werden zelfs overmoedig. Zo besliste mijn vrouw dat haar sportieve fiets van zolder kon. Stel dat er nog een mooie dag komt. Helaas, op die dag zullen we moeten wachten . De rest van de week nodigt ook niet uit tot het maken van kilometers. Misschien is een hometrainer wat voor haar. Kan ze bij een open raam frisse lucht op doen en zelf bepalen of ze met of tegen de wind in wil.
Kwestie van de trainer omdraaien.
Vanmorgen was ik op tijd uit bed. Even een blik naar buiten: regen! Geen fietsweer. Ik ben een watje geworden! Voor controle de computer opgestart om buienradar te bekijken. Rond vertrektijd trekt er een regenbui over. De buitenthermometer gaf 2,5 C aan. Conclusie: ik trok de dekens nog eens over me. Tijdens het ontbijt bleef het droog. Toch maar weer buienradar bekeken. Er waren nu andere wolken te zien en die trokken verderweg voorbij. Chagrijnig zit ik in mijn pyjama naar buiten te turen.
Het seizoen is nog maar net begonnen en buienradar is al niet te vertrouwen.
De hoge temperaturen brengen de lente in mijn hoofd. Zo werden één voor één de fuchsia’s naar buiten gebracht. Ze mochten even aan de buitenlucht snuiven en werden in model gesnoeid. Tot nu toe hebben ze allemaal de winter overleefd en tonen al uitlopers. Ze staan weer terug in het schuurtje, de kou is nog niet uit de lucht. In de vensterbank staan de stekjes nu gerangschikt, hopelijk slaan ze aan. Dan kan ik ze weer ruilen voor andere. Je krijgt steeds meer van deze dankbare bloeiers. Het geeft één probleem.
Mijn tuin is niet zo groot.
Op de fiets ben ik naar een receptie geweest. Als je weer oud-collega's tegen komt wil de alcohol consumptie zodanig zijn dat de Hermandad het niet kan tolereren gebruik te maken van de automobiel. Regen op de terugweg was mijn beloning. De mannen en vrouwen die je dan tegenkomt hebben verlenging van hun arbeidsleven gekregen. De jubilaris is na mij in dienst gekomen maar kan er toch nog vroegtijdig uit. Het was goed elkaar weer te ontmoeten en hun wel en wee aan te horen.
Pensioen is leuk maar die sociale kontakten blijven toch belangrijk!
Dat krijg je als je op een warme lentedag in de tuin zit. De luie stoelen weer gestrekt op het terras staan en je je laat koesteren door de zon. Je hoort de vliegtuigen hoog in de lucht en je kijkt er naar. Of die piloten daar op oefenen weet ik niet maar in de lucht werden patronen geweven die veel weg hebben van een Schotse ruit.Op de grond in mijn stoel heb ik ook een ruitje maar dan van wol rond mijn nek.
Eén dag zon maakt nog geen zomer.
De eerste zonnestralen hebben ons nog maar net beroerd of de plaag barst alweer los. Zo zijn ze er ineens weer. Ze nemen gelijk plek en plaats op alles wat eetbaar is. Zitten op plekken waar het kan jeuken. Amechtig maak je alweer de zwaaibewegingen. De winter is niet koud genoeg geweest en heeft te kort geduurd. De komende tijd zullen er meer tevoorschijn komen en een nog grotere voornoemde plaag vormen.
Vliegen!
De zon, de warmte. De ramen gaan open om weer een frisse wind door het huis te laten waaien. Je hoort weer vogels, muziek en de telefoon. Mijn schoondochter had zich buitengesloten. Op de fiets haar ter hulp gesneld. Daar zat ze heerlijk in het zonnetje en te genieten van een moment rust. De kat naast haar. Die kon er niet in omdat ze te dik is voor het kattenluikje.
Het is allemaal even wennen aan dat lentezonnetje.
Daar was het dan: de zon. We waren er wel aan toe om eens lekker in het zonnetje gezet te worden. De wereld ziet er gelijk wat vriendelijker uit, de mensen ook. Mensen die in hun tuin bezig gingen of de fiets namen. Genieten van het moment. Je weet hoe het in Nederland gaat: zo is het er en zo is het weer verdwenen. Het weerbericht blijft kou afgeven.
We hebben er even van kunnen genieten!
Op een affiche van een fietsclub kan je nimmer zetten: er wordt alleen bij goed weer gereden! Maar vanmorgen gingen 140 deelnemers van start voor de jaarlijkse openingstoertocht. Een kleurig lint die de grauwe akkers opfleurden. Het was ideaal weer, wel fris maar dat zijn alleen de eerste kilometers. We hebben zelfs even genoten van de zon en dat bracht de stemming er in.
Nu maar hopen dat de volgende tocht ook mooi weer heeft?
Gister was ik met mijn vrouw op verjaardagsvisite. Gelukkig ging het niet zo uitbundig als het mannetje doet suggereren. Het is goed om anderen te ontmoeten en het gesprek kabbelt alle kanten op. Nieuwe visies beluisteren en de plaatselijke roddels aanhoren. De kinderen, nu rond de twintig, doen bordspelletjes en de ouderen nippen aan hun glaasjes en knabbelen zoutjes. Geen gemekker over de bezuinigingen. Gewoon gezellig bijeen zijn.
Ik kan er weer een jaar tegen!
Een blik naar buiten doe je nog niet denken aan de vakantie. De vogels mogen dan alweer het hoogste lied hebben, mijn gedachten gaan niet verder dan de warme kachel. Je moet er wel vroeg bij zijn om een vakantie te boeken. In mijn geval een overnachting op weg naar mijn vakantiedoel. De eerste zat al vol. We blijven zoeken. Het duurt nog heel lang voor we op weg kunnen.
Ik zal de enige niet zijn die de zon wenst!
Na mijn verkoudheid maar weer eens een rondje gemaakt. Even testen wat er van de conditie over is. Dan rijd je langs de akkers die klaar liggen. Wat zal de boer daar op laten groeien? Aan de kluiten kan je het nog niet zien. Nu is alles nog kaal. Straks, als zonnetje weer met warmte gaat schijnen. Het ontluikende groen weer aan de bomen te zien verschijnen. Lente, het zit nog niet in de lucht.
Weggedoken in mijn winterkleren rij ik voort.
Zaterdag verraste mijn oudste kleindochter me. ‘Opa’ ik kan niet mee fietsen ’ik heb een andere afspraak’. Dat krijg je met opgroeiende kinderen: afspraakjes! Maar het kwam mij goed uit, was verkouden en het weer nodigde ook niet uit voor een tochtje; gewoon guur. Trouwens zij was ook flink verkouden en dat ze toch wilskracht toonde. Wat me eigenlijk verbaasde dat ik niets van de afspraak van het fietsen wist. Ik ben er anders secuur in.
Het kwam eigenlijk voor beide goed uit, dat afspraakje.
Mijn eerste weblog ging over fuchsia’s. Dat ik daar helemaal voor naar Bassevelde fietste. De man is nu overleden en in mijn vensterbank staan alweer stekjes van de plant die ik daar kocht. Ze worden gekoesterd en waar nodig gesnoeid. Die stekjes worden ook weer opgeweekt. Ze staan boven de verwarming en krijgen volop licht van buiten. Om zo te zeggen: ze groeien de pot uit. Er is nu één probleempje. Het wil niet regenen. Ik begiet ze het liefst met regenwater, liefst uit de drinkplek van de vogels.
Maar ik wil vanmiddag ook weer fietsen?
