Wat mijn gedachten vertellen.

Mijn vrouw is binnenkort jarig, Ze wordt dan 65. Al zal ze als huisvrouw nooit met pensioen gaan. Voor haar verjaardag heb ik haar alvast een tablet cadeau gedaan. Eens stapte er een astronaut op de maan rond die het een grote stap voor de mensheid vond. Nou, de stap die mijn vrouw maakte was van dezelfde grootheid. Van pen en papier zo het digitale tijdperk in. Dus zaten we op de bank, proberen dat apparaat aan de praat te krijgen. Wat we ook deden, we kregen geen verbinding met het internet. Ten einde raad onze kleinzoon gebeld. Veni, vidi, vici! Het probleem was net zo lachwekkend als de beroemde stekker toentertijd.

Het knopje ‘wifi’ moet je wel aanzetten!

Een beetje medelijden heb ik wel met de jonggeliefden. De weersomstandigheden zijn nog steeds niet optimaal daarvoor. De vakantietijd breekt aan en ontstaan de kalverliefdes. Dan is er nog maar weinig om de gevoelens te laten leven. Is het u nog niet opgevallen: er zijn nog maar weinig vlinders! Voor de goede orde, ook bij ouderen wil het nog wel eens gebeuren. Maar als je nog zo heerlijk jong ben en de liefde gaat ontdekken.

Dus komen ze niet in je buik.

Ben ik het brekebeentje in huis? Geenszins. Ik laat maar weinig kapot vallen of stuk gaan. Maar van de week was het raak. Kwam terug van een fietstocht en in de deuropening deed ik mijn helm af. Heel lang hangt er onder de keukenklok en soort engeltje. Nu lag het in stukken op de grond. Een gevallen engel dus. Dat kost me centen, maar zo’n zelfde vind je nooit meer terug. Ze ligt nu in de zwarte bak.

Ik mis haar toch wel een beetje.

Het telefoontje was vertwijfeld. Of ik verkeersregelaar wilde zijn bij de Historische optocht. Axel moest dus Terneuzen te hulp roepen. Natuurlijk deed ik dat! Op tijd was ik ter plekke maar er waren te weinig regelaars. Dat werd dus improviseren. Want de deelnemers in de optocht waren opgetogen voor hun optreden. Die kan je niet teleurstellen. Zelfs mijn buurmeisje deed erin mee. Ze liep in haar klassieke uitdossing er elegant bij. We werden ‘vliegende’ verkeersregelaars. Het mooie weer, de entourage en inzet deden alles goed verlopen.

Daar doe je het toch voor.

Mijn vrouw kan er op schieten en ik rijd er soms overheen. Niet moedwillig, je merkt ze te laat op. Ze willen nog snel even het fietspad oversteken, maar ze vergissen zich in de snelheid van mijn fiets. Mijn vrouw kent geen mededogen, ze verdwijnen, levend, in de groene bak. Onze peper- en paprikaplantjes zijn opgevreten. De dahlia’s tonen nog hun nerven, de rest is weg. Zelfs de goudsbloemen zijn gehavend door hun vraatzucht. De hosta’s overleven de strijd nog.

Dat zijn onneembare vestingen geworden, hopelijk?

Even een open deur intrappen. Over de wind. Die blaast maar en is koud. Uit de wind is het genieten en dan houdt het daarmee op. Planten hebben een achterstand en groeien aarzelend. Op de fietspaden liggen of hangen her en der nog verloren handschoenen. Een kenmerk dat de winter nog in de buurt is. Die opengetrapte deur kan nog maar beter dicht blijven om de warmte binnen te houden.

We blijven economisch leven!

Na ampel beraad met allerlei weersinformatie had ik besloten de tuinbank weer in elkaar te zetten. Als ik dat doe regent het de dag erna pijpenstelen. Daar ik vandaag bezigheden buitenshuis heb moet ik natuurlijk niet de kat op het spek binden. Het zit zo lekker op die bank, vooral ’s avonds. Net in het ondergaande zonnetje, boek en een goed glas erbij. Druppels aan dat glas.

Dat moeten zeker geen regendruppels zijn.

Gisteren was het zaak de tijd goed te regelen. Nu laat de tijd zich moeilijk regelen; die gaat onverbiddelijk in haar eigen tempo voorbij. Eerst naar een receptie om daarna als verkeersregelaar weer ergens anders te zijn. Je kan natuurlijk ook in een luie stoel achter de orchideeën gaan zitten. Tijd? Het glijdt als zand door je vingers. Dingen waarvan je dacht dat ze pas gebeurt waren, blijken in werkelijkheid al langer voorbij te zijn.

Men snijdt niet in eigen tijd!

Het was verzamelen bij de brug voor een tocht naar Aardenburg. Je kon duidelijk zien dat het weer aangenaam veranderd was, iedereen was nu voor het eerst in het kort. Er werd gelijk weer aan het kleurenschema gewerkt. Je goed insmeren was wel nodig om de nog bleke delen te beschermen. Op de enkeling na die zich in warmere oorden al gebruind had. Waar in het hele voorseizoen nog geen drinkbus leeg raakte, was er nu ineens water tekort. Hopelijk kunnen we nu van warmer weer genieten en in het zonnetje van een terrasje genieten.

Als er maar niet gemopperd wordt dat het weer te warm is!

Als verkeersregelaar stond ik bij de oversteek te wachten. In de verte doemde de golf vierdagenlopers op. Een kleurrijk geheel, gewapend met flesjes drinken en zakken met genoeg zoetigheid om Rome mee te halen. Ik moest mijn aandacht op het verkeer richten al wordt je wel afgeleid door de deelnemers. Het zonnetje scheen en dan is iedereen goedgemutst. Vriendelijkheid en een opmerking op zijn tijd. Gezellig.

In de verte komt ze aan, mijn kleindochter met al haar voortstappende vriendinnetjes.

Het vraagstuk: wat was er eerder, de kip of het ei, houdt het mensdom al eeuwen bezig. Maar hoe verwoord je het probleem bij een brug? Staat hij open of dicht? Het maakt dan niet uit of je op de weg rijd of je je voortbeweeg op het water. In Zeeuws-Vlaanderen zijn de automobilisten binnenkort hiervan bevrijd, die gaan door een tunnel en die is meestentijds geopend. De fietser, waartoe ik behoor, blijft de brug als hindernis ondervinden.

Kan ik erover of moet ik wachten?

Mijn mening over het weer werd gelogenstraft. Zaterdag grauw en koud. Dat werd dus mopperen. Zondag daarentegen zonnig met een temperatuur rond de 17^o. Wat werden we verwend. De zwaluwen vliegen beduidend hoger. Zou de langverwachte zomer zich nu aanmelden. De korte broek ligt al klaar en de zonnebrandcrème op een bereikbare plaats voor het grijpen. De buren stookten ons de tuin uit met hun barbecue.

Eén straaltje zon en we verduisteren het weer met rook.

Kent u deze gezegde nog? ‘Ontdoe u niet voor eind mei van uw warme kledij’. Edoch, we zitten nu in juni en de wintertrui ligt nog binnen handbereik. Gerard Cox zong ooit eens dat de zomer duurde vanaf einde mei. Allemaal veels te optimistisch, we kleumen wat af. Hoopgevend zet ik iedere ochtend de luie zomerstoelen buiten om ze ’s avonds ongebruikt weer binnen te brengen. Mijn tuinbank staat nog opgeslagen in het schuurtje naast de roestende barbecue. Zelf zit ik te wachten op de mezen die een nestkastje, tegen de huismuur, aan het inrichten zijn en vragen of er ook cv aangelegd kan worden.

We blijven hopen dat eens het kwik in de thermometer voorbij de 20^o grens gaat!

Met mijn kleinzoon vanmorgen naar Breskens op de fiets. Dat werd trappen tegen de wind. Daar zouden we wat drinken en binnendoor weer naar huis. Eenmaal in Breskens was het een grote stilte. Geen terras open en dat voor een badplaats. De zomer ten top, koude wind en lege terrassen. Gauw onze boterhammen op wat verlaten stoeltjes gegeten en weer terug. Gelukkig had mijn schoondochter koffie en kreeg ik er ook nog een stuk appeltaart bij.

Zomerse geneugten in een verwarmde huiskamer.

Het is traditie om wafels te eten bij mijn zoon als er daar één jarig is. Dat doet mij herinneren dat we op het werk eens een discussie hadden over hoe de wafels gebakken moesten worden. De één deed het met ‘spa-rood’, de ander verfoeide dat. In een nachtdienst nam iedereen de ingrediënten en bakmiddelen mee. We gingen het testen. De wafelbakkers gingen tekeer en de rest van de ploeg nam hun werk over. De uitslag was van te voren bekend, je kan je ploegmaten moeilijk afvallen. Een wafeltje op het werk, niet te versmaden!

Mijn schoondochter doet het met Palm, zij bakt de lekkerste.

De balans kan opgemaakt worden. Wat heeft mei gebracht? Regen en kou. Op raadselachtige wijze is het herfst geworden. Donkere wolken en soms wind die de paraplu uit zijn verband blaast. De planten trachtten hun bloemen te tonen om het geheel nog wat op te vrolijken.  Helaas, het valt niet op. Mei zal geen hoog cijfer halen. Straks is het juni, wat gaat dat ons brengen? Soms was er de zon, heel even maar, geen warmte. Vandaag schijnt voor mij de zon, ondanks het grauwe hemeldek.

Kinderen kunnen zo heerlijk onbevangen zijn. Ik stond erbij en hoorde het aan. Verschrikt kwam het kind de keuken in gerend. ‘Mama, er vliegt een homo in de tuin en die wil mij prikken’. Bezorgt keek de moeder de tuin in. Al wat ze zag was een dikke hommel die onverstoord van bloem tot bloem vloog.

Hun taalgebruik heeft nog fijne nuances. 

Je moet keuzes maken in het leven! Zo ook vandaag. Na een weekeinde in het oosten des lands waardoor ik geen tijd had voor een verhaaltje, word ik nu gehinderd door een fenomeen: de zon. Ik lig nu liever in mijn luie stoel in de tuin dan op een bureaustoel voor de computer. Je moet er van genieten, morgen kan het weer regenen. Dus gauw een krabbeltje en weer de buitenlucht in. Wordt het fris of warm?

Lekker in de luwte mijn boek uitlezen.

Mijn kleinzoon had het laatste uur vrij en belde of ik met hem wilde gaan fietsen. Hij is nog dol enthousiast dus ik steun hem daarin. Het kwam goed uit om naar een plaats in het oosten van Zeeuws-Vlaanderen te fietsen voor een stempeltje mijnerzijds. Later dan gebruikelijk voor mij gingen we op weg. Er stond veel wind in de rug, we waren er zo. Wat drinken en eten. Toen terug, dat werd dus met de neus op de stuurstang. Maar hij doorstond het met glans. Alleen het gebruikelijke sprintje op het eind bleef uit.

Zijn trotse opa kon dat begrijpen.

Het zijn de zomers van vroeger niet meer. Die worden niet meer gebruikt, gewoon afgeschaft. Vanwege teleurstellende resultaten. Resultaten behaald in het verleden bieden geen garanties in de toekomst. Het is toch triest dat we van winter naar de herfst leven. Ik somber me mee met al die anderen. Dagtemperaturen waar ze in Groenland blij mee zouden zijn. Eskimo’s zouden zich hier thuis kunnen voelen. De zomerkleding is weer weggeborgen in de diepe kast. De verwarming werkt nog volop.

Ik leg nog een blokje hout in het vuur van de open haard en koester de warmte van de chocolademelk.