Wat mijn gedachten vertellen.

Wie eenmaal op zee gevaren heeft blijft er mee verbonden. Niet dat ik nu iedere dag op de dijk staat om naar het water te turen. Wat dat betreft heb ik water genoeg gezien, in al zijn verschijningen. Zo heeft onze stofzuiger een mechanisme om het snoer op te rollen. Als dat snoer naar binnen rolt help ik het om goed op de trommel te krijgen. Dan zie ik me weer aan boord, bezig met de reepgeleider. De sleepdraad netjes naar binnen draaien, laag voor laag en stijf op de trommel.

Voor je het weet heb je een kink in de kabel.

Weerberichten? Kan je daar nog op vertrouwen? Stel, je wilde gisteren een fietstocht maken. Dan bekijk je de voorspellingen op Zeelandnet. Vol blijdschap las je dat het neerslagpercentage 0% is. Nog even buienradar bekijken. Oeps, één grote regenbui te zien. Even later ga je buiten toch eens voelen. Helaas, buienradar had het nu goed. Spetters. Geen fietstochtje in de ochtend.

Eén voordeel: je hoefde de tuin van je vakantievierende vrienden niet te sproeien.

De kogel is door de kerk. Eerdaags wordt de opbergkast geleverd. Dat doet gelijk bij mij de constatering gewaar worden dat een vrouw veel meer opbergruimte nodig heeft dan een man. Overal in huis staan kasten of kastjes waar spullen in liggen van mijn vrouw of voor het huishouden. Kookboeken, een eigen kastje. Kookspullen, een eigen kast. Met kleding evenzo, al is er voor mij ook een gering plaatsje ingericht. Zelfs in de nieuwe opbergkast is er voor mij geen plaats. Maar mij hoor je niet klagen.

Ik heb een eigen kamertje waar al mijn spullen heerlijk door elkaar liggen.

Strooptocht door de polder. Het zou een mooie titel kunnen zijn voor een boek. Stropen, ik zou niet weten hoe je dat moet doen. De tocht die we ondernamen op de fiets was meer gericht op de stalletjes langs de polderwegen. Overal zijn boeren bezig hun oogst binnen te brengen en ondertussen komen er meer producten in de stalletjes te liggen. Jams van allerlei vruchten. Pruimen in alle soorten. Groenten: vers van het land naar de klant. Doosjes met scharreleieren. Honing in degelijke potten. Als stadsmens haal je zo je oogst binnen.

Onze eigen opbrengst zullen de bramen worden die nu kleuren.

Zijn er geen correctors meer bij de PZC? In deze krant wemelt het van de fouten. Wanneer er in Australië een politica zegt dat de Islam een land is, dan wordt dat in de krant breed uitgemeten. Maar als je op de voorpagina in een advertentie ‘Lissabond’ schrijft? Dat is één van de vele fouten of verkeerde benamingen die dagelijks op je af komen. Je kan er soms om lachen. Fouten maken is menselijk, maar er zijn toch genoeg controleprogramma’s om deze zetduiveltjes te voorkomen neem ik aan. Of is alles onderhavig aan tijd en kosten dat de kwaliteit in het gedrang komt. Daar hebben ze een gezegde voor.

“Iemand ziet wel de splinter in het oog van een ander, maar niet de balk in zijn eigen oog.”

Dat was weer een tegenvaller. Je hoopt dat je club weer eens wint. Helaas! Het bier smaakt me niet meer, de bakker verkoopt minder brood aan me en de tv staat op zwart. Treurnis ligt voor de deur. Een maat van me in het Oosten des land verkeert in andere sferen. Zijn club wint steeds met grote cijfers. Dat moet ik aldoor lezen op mijn computer. Dus dat apparaat gaat voorlopig ook uit.

Wilde eerst nog even mijn gemoed luchten.

IKEA. De schrik van iedere doe-het-zelf knutselaar. Er ligt nu op onze salontafel een catalogus. Met angst zie ik  en hoor ik het aan. Mijn vrouw is vol van een opbergkast op onze rommelkamer. Er moet daar in orde in komen. Gegevens opvragen via de computer is geen probleem, maar dan begint het probleem pas. Dat wordt nog erger als het pakket daar boven ligt. Past het wel, zit alles erbij, moet nog meer bijbesteld worden? Eén troost!

Lukt het niet, dan past het wel in de open haard.

Gelijke monniken, gelijke kappen. Een mooie gezegde. Een week eerder was ik met haar broer en zuster een ijsje gaan eten. Daar was mijn jongste kleindochter niet blij mee. Maar ja, gemaakte afspraken gaan voor. Dus ben ik vandaag met haar onderweg gegaan. Haar tempo ligt beduidend lager en konden we zo met elkaar praten en de natuur bekijken. Het ijs smaakte lekker en op de terugweg was er nog meer natuur te bewonderen. Het was een schone tocht.

Alleen het achterwerk voelt anders aan.

Mijn oudste kleinzoon, het is even wennen dat ik er nu twee heb, heeft de smaak van het fietsen te pakken. Als een toerfietser met ervaring fietst hij in het peloton mee. Dat is maar goed ook. Zo kon ik bij hem terecht voor de afgelegde kilometers bij de sterrit van gisteren. Bij mij was de batterij leeg en dan doen die tellertjes het niet meer. Kunnen ze geen zonnecelletjes ervoor ontwikkelen? Want meestal rijden we met mooi weer rond!

Dan krijg je ook van die heldere ideeën.

Dat heb je met vakanties! Ineens krijg je een melding dat er geld van je rekening is afgeschreven in die tijd. Maar waar heb je dat geld aan besteed? Of is er een onverlaat bezig die in greep in mijn tegoed wilt doen? Alles nazoeken in de bankafschriften en in je geheugen. Dat benaderd echter de definitie van een vergiet. Dus met alle bescheiden naar de bank. Die wisten het probleem op te lossen. Het bekende: o ja, ik weet het weer.

De vakantieherinneringen komen op alle manieren terug.

Het probleem is niet groot, maar het voelt wel vervelend aan. Ik heb van die bootschoenen en die lopen lekker. Maar niet als ik er met mijn blote voeten in loop. De binnenzool plakt dan vast en bij het uittrekken van de schoenen hangt die zool aan mijn voeten. Dus gebruik ik van die kousenvoetjes. Die glijden echter van mijn hiel af en in kortste keren zit er een prop onder mijn voeten. Dat loopt niet echt lekker. Mijn vrouw heeft nu een voorraad van alle maten van die sokjes ingekocht. Er zal er toch een paar goed moeten blijven zitten!

Wie de sok past, houde het goede aan.

Over je nieuwe kleinzoon kan je niet genoeg schrijven. Gisteren zijn we er naar toe gegaan. Natuurlijk is het een mooi kereltje. De oma’s kwamen van twee kanten als stoottroepen aangemarcheerd. Met hun goedbedoelde aanwijzingen, want zo’n nieuw moedertje weet nog niets. Ze werd bedolven onder de ervaringen van die twee. De opa’s, die keken vertederd naar dat hummeltje.

Hun tijd komt nog wel.

Eindelijk! Hij is er. We hebben er lang op moeten wachten. Een week te laat. Hebben ze zich verteld? Maar goed, ik ben weer opa geworden. Het kind heeft een degelijke Hollandse naam gekregen. Geen fantasienaam om maar uniek te moeten zijn. Ik ben zelfs vernoemd, samen met zijn andere opa. Dat zal wat worden in de toekomst. Nu ligt het nog tevreden in zijn moeders armen, straks in de armen van zijn opa.

Voor eventjes dan.

Een tussendoortje is lekker. Kleuren doen het altijd goed in een maaltijd. Dus had mijn vrouw een klein geel pepertje gesnipperd. Het zag er fleurig, lekker en appetijtelijk uit. Mijn kleindochter pikte een vorkje mee. Haar gezicht betrok en even later die van mijn vrouw ook. Ze stonden in brand. Water, melk en sapjes kon die niet blussen. Zelf had ik er niet zoveel last van. Houd wel van een beetje straf eten. Dus zaten de dames driftig in hun eten te peuteren.

Geen geel vandaag.

Het scharrelt nog steeds door onze tuin. Dagenlang is het niet te zien en dan rent het weer door de tuin. Zolang wij daar nog leven met het mooie weer vallen er kruimels op de grond die dankbaar door dat beest wordt opgegeten. Het houdt dus ons zitje schoon. Het beestje is ons al zo gewoon dat het onder onze stoelen door loopt. Het is geen draadloze muis want er zit een staartje aan! Mogelijk is het ook een veiligheid voor de muis dat we de tuin bevolken. De naaste buren hebben katten en eksters en kraaien loeren ook in onze tuin. Het is best gezellig zo'n trippelbeestje.

In huis staat wel een muizenval te wachten, mocht het ooit eens daar willen rondlopen.

Het einde nadert van de schoolvakanties. Het ene kind is daar blij mee en voor de andere mocht het nog wel wat langer duren. Om dat te vieren, het naar school gaan, fietsen we vanmiddag met onze kleinkinderen naar een boerderij waar ze zelfgemaakte ijs verkopen. Hun moeder mag ook mee. Voor haar begint de tijd van alles op tijd te regelen. Het is wel een eindje fietsen, maar voor zo’n ijsje heb je dat wel over.

Nog even en er ligt weer ijs op de wegen.

Wie houdt ervan om in de regen te rijden? Natuurlijk zijn er mensen die dat doen. Ik ben er één van. Enigszins noodgedwongen. Ik kon de buien van gisteren ook van achter mijn raam bekijken. Maar er was stempelen in Westdorpe en dat is vanuit waar ik woon maar een klein eindje. Je kon dus maar hoogstens nat worden. Ook had ik beloofd dat met mijn kleinzoon te gaan doen en die zei geen nee. Op de verzamelplek stond nog een enthousiasteling. Wij op weg, het water sopte ons in de schoenen. Mijn kleinzoon vond het een leuke ronde en die wilde hij nog een keer doen. Alleen als het droog en mooi weer is.

Dat worden de echte!

De Bruine-bonen-route heb ik verreden. Zowel de West- als de Oost omgang. Op de Oost-route zit een foutje. Bij Kloosterzande volg je de Drogendijk, passeert de Waterstraat en de Noordstraat. Dan rijd je recht op de N60 aan. Je kan dan rechtdoor naar Walsoorden rijden volgens het kaartje, foutje. Je zal dan eerst langs de N60 richting Perkpolder moeten rijden, de twee tunneltjes door en aan de andere kant terug. Dan moet je ook weten waar je moet afslaan, anders raak je de weg kwijt. Om alsmaar rond te fietsen om die weg terug te vinden, daar kan je hongerig van worden. Daar heeft de sponsor wat op gevonden.

Bij aankoop van de route krijg je een potje bruine-bonen.

Er zijn mensen die nu nog op vakantie gaan. Alles is ingepakt. Alleen wie gaat er voor de levende have zorgen? Een buur, een goede vriend en wie heeft verstand van die levende have? Ik ben zo’n vriend en krijg de zorg voor een aquarium. Niet zomaar een bakkie, nee een compleet zeewatergeval. Zijn vrouw maakt ook van de mogelijkheid gebruik. Ze heeft nogal wat plantjes op de vensterbank en elders in de kamer staan. Ook de tuin valt nu onder mijn toezicht. Nu gun ik ze veel zon en andere aangename zaken, maar ik heb ook mijn wensje.

Iedere dag een buitje, dan is de tuin een zorg minder.

De competitie is weer begonnen. Het behoeft geen enkele betoog welke daarmee bedoeld wordt. De kranten hadden al kond gedaan over transfers en prognoses. De favorieten werden de hemel ingeschreven. Ze gaan er vol tegenaan. De ene speler voelt zich beter dan de ander en hun hartenwens is in vervulling gegaan dat ze voor een club mogen spelen. Het publiek staat achter ze. Al de alfabet-sides hebben de shirts van hun club aan. Dan komen de eerste uitslagen binnen.

Mijn favoriet heeft al verloren.