Wat mijn gedachten vertellen.

Er was regen voorspeld. Dus gauw voor de bui met de fiets de polders in. Je kan al zien dat de herfst aanwezig is. Geschoren graanakkers. Wat er nog staat zijn aardappelen, suikerbieten, pompoenen en bruine bonen. Daar maak ik me zorgen over, want er staat ook veel water op het land. Aangezien ik een liefhebber van de bruine boon ben, baart dat me zorgen. Tijdens de fietstocht veranderde het weer, het zonnetje verdween en het werd al grauwer.

Ondertussen werd de troonrede uitgesproken.

Je zal maar een hommel zijn! Zo’n dikke. Je vliegt op een bloem af in de hoop dat er nog wat nectar aanwezig zal zijn. Je kruipt erin en dan laat ineens de bloem los en valt op de grond. Je valt mee om half verdoofd er weer uit te kruipen, dat valt niet mee. Ik zou dat niet nog een keer doen. De plant zou een flinke trap van me gehad hebben. Maar ik ben geen hommel, geen vette. De hommel zelf vliegt alweer naar de volgende bloem. Hopelijk voor het insect blijft die wel hangen.

Hommels zijn toch geen ezels?

Het werkt weer! Op een gegeven moment komt er de klad in de programma’s op mijn computer. Dan is er maar één remedie; alles opnieuw installeren. Daar ben je een paar dagen mee bezig. Lang wachten voor het programma zich eens geïnstalleerd heeft en ondertussen ook nog andere bezigheden doen. Voorlopig draait alles weer opgepoetst.

Het was maar goed dat het af en toe regende.

Een dag te laat er zat een storing op de lijn en kreeg dus mijn stukje niet geplaatst. Bij deze dan. We kunnen nu gevoeglijk aannemen dat de zomer voorbij is. Oh, er zullen nog mooie dagen komen, maar altijd met een blik naar boven en de paraplu bij de hand. Het ging vannacht goed tekeer. De rijpe bramen waren van de struik geblazen en bloempotten lagen ondersteboven. Het regenwater klaterde langs de dakpannen en verdween gorgelend door de regenpijp. De Herfst is aangekondigd. Een windorgel speelt door de wind overdreven zijn geluiden. Het is even wennen.

Een voordeel is dat mijn regenton weer vol is.

De muizen zijn nog actief in onze tuin. Ondanks de regen. Maar zie ik het nu verkeerd. Die muis lijkt wel gekrompen. Dit beestje is duidelijk een stuk kleiner. Ach, wat snoezig, zegt mijn vrouw. Ja, ja, dan zijn er dus nog meer. Nu ik weer opa ben geworden krijg je door die beestjes inspiratie. Misschien schrijf ik een verhaaltje daarover en lees ik hem dat voor, terwijl hij op mijn knie zit.  

Tijdverdrijf voor de komende winter?

Je kan er over blijven memoreren. Toerfietsers, de plaag van het fietspad. Als erkend toerfietser maak ik dat niet mee. We waarschuwen elkaar als er andere weggebruikers ons pad kruizen. Houden rekening met kleine kinderen en loslopende honden. Schooljeugd op fietsen zijn véél erger. Die drie- of soms vierdik blijven doorrijden. Je uitschelden als je durft te bellen om te passeren. Maar er is nog een groep die ergerlijker is. Die het leuk vinden fietsers te pesten, niet plagen dus. Dat zijn de flessengooiers. Vooral na het weekeinde liggen op de vreemdste plaatsen glaswerk op het fietspad. Veelal uit auto’s gegooid.  

Het is zo leuk als fietsers platrijden.

De TomTom is een geweldige uitvinding. Maar het maakt ons ook lui en gemakzuchtig. Geen kaarten meer mee van het doel wat we voor ogen hebben. Ze houd je wakker, want te pas en te onpas schrik je als ze zegt welke kant we nu op moeten. Soms luister ik niet omdat we een andere route volgen. Maar om ermee te stoppen terwijl we vlak voor Utrecht haar aanwijzing willen horen voor de juiste afslag? Gevolg, een omweg van twintig minuten voor we haar stem met de juiste richting weer konden beluisteren. 

Heeft ze als elektronische vrouw ook al kuren?

Donderdag was een warme dag. Wat ga je dan op zo’n dag doen? Fietsen. ’s Morgens vroeg op weg naar Breskens voor een bakkie koffie. We namen de ‘zoute’ kant. Terug door de polder en je voelde de warmte op je drukken, vooral als even stilstond. Het was mooi in de polder, je wordt er lyrisch door en schrijf je dit:

Het geschoren land ligt achter dijken

Waar de zomer voor de herfst gaat wijken

Het koren rijp geoogst zijn wegen gaat

                                      Gewas wachtend op de akkers staat....enz.

’s Middags in de schaduw een boek lezen. Dan zijn er nog mensen die met de auto gaan vertrekken om nog een eindje te fietsen! Die gingen zo-gezegd hun fiets uitlaten! 

Ik moet er niet aan denken, puffff.

Van de week naar mijn jongste kleinzoon geweest. Het is nog zo’n heerlijke luierschijter. Reageert al op geluiden en op z’n ouders. Maar opa en oma zijn nieuw voor hem. Natuurlijk hadden we allerlei geschenken mee. Kleine potjes verse bramenjam en honing van Zeeuwse bodem. Je moet het goede meenemen naar de Randstad. Maar hij is nog te klein en hangt nog bij zijn moeder aan de borst. Het is nog zo’n hummeltje.

Hij moet de wereld nog ontdekken.

Foutje! Ben ik een leuke middag bezig geweest om een koerswiel over te spaken en was trots dat het gelukt was. Edoch. De volgende dag bekeek ik nogmaals mijn werk en ontdekte de fout. Bekijk de foto. Twee spaken te weinig gekruist. Dus weer helemaal opnieuw beginnen, weer een middag zoet met spaken en spannen. Het moet nu goed zijn. Spaken is net breien, de ene spaak kruist de ander, zowel radiaal als axiaal.

Net een kruiswoordpuzzel!

Spinnen hebben toch wat te stellen met mensen. Afgezien van het feit dat er veel mensen gruwen van spinnen. Als spin heb je net een mooi web gewoven of daar komt de mens weer om het te vernietigen. Meestal is het de spin zijn eigen schuld. Ze maken die webben meestal in het looppad. Iedere keer heb ik zo’n web in mijn gezicht als ik naar het schuurtje loop. Je zou toch denken dat zo’n spin zijn web dan ergens anders hangt, maar nee hoor! Iedere ochtend op dezelfde plaats hangt het er weer en iedere keer wordt het weer kapot gemaakt.

Volgens mij heeft zo’n spin engelengeduld.

Het is een goed jaar voor bramen. Dagelijks sta ik mijn tuin aan de bramenstruik te plukken. Bakjes vol gaan richting de keuken om er jam van te maken. Ook gaan er een aantal in een grote pot met brandewijn. Dat is voor de Kerst. Overal zie je mensen ze plukken, dus in menig huisgezin wordt nog volop bramensap gemaakt. Dat is zo lekker op de griesmeel of in de yoghurt. Het liefst heb ik jam met de pitjes erin. Mijn vrouw houdt meer van gelei. Gelukkig is er genoeg voor ons beide voorkeur.

Allemaal wintervoorraad.

Een gsm heb ik altijd op zak. Voor het geval dat er iets op doet. Gelukkig gebeurt dat niet veel en wordt ik weinig tot nooit gebeld. Nu was ik vanmorgen met mijn kleinzoon naar Graauw gefietst en op de terugweg vroegen we ons af of zijn vader/mijn zoon een appeltaart gebakken had? Volgens mijn kleinzoon niet. We waren nog geen honderd meter verder of mijn gsm ging af. Appeltaart stond er op het schermpje. Kijk dat zijn berichtjes die de moed er in houden.

Even later zaten we op de bank te genieten.

De weggooi-generatie is na mij gekomen. Zelf probeer ik nog van alles te repareren. Van verschillende onderdelen weer een nieuw te maken. Zo ben ik dagen bezig geweest om een oud koerswiel van een andere velg te voorzien. Spaken losmaken en overzetten. Bij de huidige wielen lukt dat niet meer. Deze zijn nu voorzien van platte spaken en hoge velgen. Het aantal spaken verschilt ook. De spaken zijn tegenwoordig helemaal recht, geen gebogen kop meer. De nippels zijn van buiten naar binnen aan de naaf verhuist. Wat moet je dan nog met die oude troep? Toch maar bewaren.

Weggooien kan je het altijd.  

Gisteren een rondje wezen fietsen met mijn vrouw door de Zeeuws-Vlaamse polders. Ergens in buurt van Hengstdijk zagen we een boom met pruimen. Niets bijzonders verder, maar het formaat van die pruimen was zodanig dat ze die van een ei overtroffen. Dan schiet je gelijk de versregels van het kinderversje te binnen:

Jantje zag eens pruimen hangen,
O! als eieren zo groot.
't Scheen, dat Jantje wou gaan plukken,
Schoon zijn vader 't hem verbood.

Ze hingen daar zeer verleidelijk. Van de mooie blauwe en net over dat hekje. Zo voor het grijpen. De vervolgregels zijn:

Aan een boom, zo vol geladen,
Mist men vijf, zes pruimen niet....

…Zou ik om een hand vol pruimen
Ongehoorzaam wezen? Neen !

Helaas, ik bezit de jeugd niet meer, de snelheid is er uit.

Gisteren was het de dag van de waarheid. Het pakket van IKEA werd ’s morgens vroeg bezorgd. Keurig ingepakt, het open maken is al een strijd op zich zelf. Maar ik was optimistisch ingesteld na al die negatieve kritiek die je er over hoort. Niet in het product, maar over het in elkaar steken. Als voorbeeld lieten ze een hamer, schroevendraaier, winkelhaak en een potlood zien. Meer is er niet nodig! Nou, op het eind had ik mijn hele gereedschapskist in het kamertje staan. Tot en met een klopboor. Maar ik moet eerlijk zijn: het is verder een fluitje van een cent. Mijn vrouw is tevreden over de kast en in mijn kunnen.

Had alleen drie spijkertjes en een sluitringetje over.

Gruwel mee. Gisteren was ik nog hoopvol. Helaas, de tandarts vond een klein gaatje. Hij maakte er gelijk een groot gat van. Raakte net een zenuw en bleef maar doorboren tot het gat naar zijn zin was en het onderhand een kuil bleek. Die moet je ook niet los laten op een strand. Tandsteen werd ook nog verwijderd. Volgens mij had de beste man er gisteren veel plezier in. Nou ik niet.

Goed, ik ben er weer een half jaar van verlost.

Morgenstond heeft goud in de mond. Nu heb ik geen goud in de mond. Mijn gebit is nog in redelijke staat. Tenminste, dat vind ik. Maar straks lig ik die martelstoel met mijn mond open. Fel licht in mijn gezicht. Blij dat ik wel mijn ogen kan sluiten. Dan wordt het oordeel geveld. Na het gepriegel met die haak en het verontrustend zuchten van de tandarts aanhoren. Hopelijk zucht hij omdat hij niets kan vinden. Dan spring ik als een kind zo blij uit de stoel. Maar eerst moet ik daar nog in gaan liggen.

Ik wens me veel sterkte.

Dat was even een probleem. Voor een vriend onderhield ik zijn zeewateraquarium in de tijd dat hij op vakantie was. Geen probleem: vissen water geven en soms wat voeren. Al de andere levende organismen in die bak kregen hun deel ook. Een grote anemoon had het op het laatst niet meer naar zijn zin. Miste het zijn baas? Of nog erger: ging zijn kaarsje  uit. Ik liep dus niet lekker. Iedere dag ging ik nu langs om te zien dat het stond te kwijnen. Gelukkig, een sms dat de eigenaar weer veilig terug was. Gelijk bellen over die treurnis. Oh, dat was geen probleem, dat gebeurde wel eens meer. Die anemoon kon dat zo dagen volhouden. Ik slaakte een zucht van verlichting. 

Dat vertellen ze je pas achteraf.

De voorzitter reed op kop en we volgden hem. Ondanks schreeuwende borden dat er geen doorgang was omdat de weg was opengebroken reden we gewoon door. Wij zijn toerfietsers en daar gelden andere regels voor. Even later stonden we dus voor een groot hek. Die waarschuwingsborden stonden er dus niet voor niets. Dat hek konden we wel opzij schuiven. Een eindje verder hield de weg echt op en moesten we klunen over zanderige grond. Zelfs een stukje fietsen daarna hielp niets. Ten einde raad gingen we met de fiets op de nek de dijk over en moesten we uitkijken voor prikkeldraad. Er wordt toch wat verlangd van een beetje toerfietser. Het is wel eens goed een stukje te wandelen, dat maakt de spieren los. Om als maar op dat zadel te zitten!

Al moest de laatste nog wel het hek toedoen.