Wat mijn gedachten vertellen.

Storm over Nederland. Symbolisch? Zwartepiet-problematiek, de bezuinigingen, voetbal-malaise, verkeersopstoppingen als er een ongeval gebeurt op de Zeeuwse wegen? Er zou eens een frisse wind moeten gaan waaien, zodat alle prietpraat uit onze hoofden waaien. Er weer gezond gedacht gaat worden en ook zo gehandeld. Is deze wind er wel krachtig genoeg voor? Een test misschien om ons gewoon met onze beide voeten op de grond te laten staan.

Al is het alleen om ons eigen straatje schoon te blazen.

Het fietsseizoen zit erop. Vanmorgen op weg gegaan voor de laatste kilometers. Er waren niet veel gegadigden om mee te gaan. Nat, wind en de gevreesde blubber. Nou dat lag er genoeg. Soms glibberde je weg. Ik reed tweede wiel wat inhoud dat mijn voorganger alle modder op wierp en dat op mij terecht kwam. Het had dus geen zin om in zijn rug te rijden om uit de wind te zitten. Het was nu slik of wind? En het was toch echt geen smurrie die ze in schoonheidszaken op je gezicht smeren. De fiets zag er uit.

Onze tuin heb ik er mee kunnen ophogen.

Met het zonnetje in het gezicht fietste ik van de week door de Zeeuws-Vlaamse dreven. Je waant je in mediterrane sferen en de gedachten dwalen af. Dan zie je ineens een statige populier en dat breng je helemaal in verwarring. Ben ik zo verdwaald dat ik al cipressen ziet staan in de kleipolders. Heeft mijn innerlijke tomtom de verkeerde afslag genomen. Heb ik ongemerkt zo’n duizend kilometers afgelegd. U moet het toch erkennen: Toscane in de Zeeuwse polder.

Ik zou er niets op tegen hebben.

Herkent u deze vraag nog: ’mama, waar kom ik vandaan?’ De meeste moeders beantwoorden deze vraag frank en vrij. ‘Uit mijn buik’. Toch zijn er die er nog omheen willen draaien. Met fantasie-antwoorden zoals: je bent gebracht door de ooievaar of je zat in een rode kool. Zo proberen ze dit netelige onderwerp te vermijden. Laat ik nu door de polder fietsen en dit veld rode kolen zien. Hoeveel kindertjes moeten daar in verborgen zijn?

Of het er mee te maken heeft wet ik niet, maar ik mag graag rode kool eten.

Het is een treurboom! Niet te verwarren met een treurwilg. Deze boom staat er maar zielig bij daar op die dijk. Alleen en met maar weinig blad. Staat zelfs een beetje scheef. Terwijl aan de andere zijde van de dijk zijn soortgenoten staan in een mooie rij. Volop in blad en fluisteren met elkaar als de wind door hun bladeren beweegt. Een vogel kan in dat boompje geen bescherming vinden. Maar als alle lelijke eendjes zal het ooit eens uitgroeien tot een mooie trotse boom.

Als ze het maar de kans geven, want bomen zijn een gevaar voor doldrieste automobilisten.

De aquariumvereniging houdt haar tentoonstelling. Vroeger had ik ook een bak met speciale vissen. Helaas, na het verhuizen bleek er geen plek meer voor te zijn. De belangstelling voor de onderwaterwereld bleef. Samen met mijn kleindochter ging ik kijken. We vonden het beide mooi en interessant. Zij vond de discusvissen het mooist. Al imponeerde de kempvissen haar ook, die hadden van die grote vinnen in de mooiste kleuren. Het enveloppetrekken voor een prijsje bracht niets op. Tevreden over het gebodene fietsten we weer naar huis.

Misschien wilt ze ook wel een bakje?

De morgenhemel begon in pastelkleuren, licht blauw met oranje getinte wolken. De bladeren knisperde onder de wielen en de populieren fluisterden. Het riet wuifde door de wind. Ik maakte een rondje door de polders op deze zomerse herfstdag. De hopen suikerbieten lagen aan de kant van de weg te wachten. Spreeuwen draaiden hun wolken, terwijl de vriesganzen al gakkend laag over de akkers scheerden. Het groen aan de bomen veranderde in geel en bruin. Achter de zeedijk gleed een schip voorbij. Vee kauwde loom in het zonnetje. Wie de schoonheid van het land niet ontdekt, heeft het nog nooit gezien.

Jammer dat deze idylle werd verstoord door een lekke band.

Je moet keuzes maken in het leven. Telkens kom je op een tweesprong. Meestal zijn het eenvoudige dingen waar je over moet beslissen. Zoals: gaan we links of rechtsaf. Een menselijke TomTom kan je soms helpen daarmee. Bij het uitzoeken van een verleidelijke ligbank wordt het al moeilijker, als zal het prijskaatje wel een rol gaan spelen. Een baby een naam geven is al ingrijpender, je zadelt zo’n kind levenslang met jouw keuze op. Wie kies je als partner in je verdere leven en hoe kom je er weer af als het niet brengt wat je er van verlangd heb. Ingewikkelde zaken! De regen heeft voor mij de keuze gemaakt.

Ik ga niet fietsen vandaag.

Oftewel in degelijk Zeeuws-Vlaams: slik! Het is weer de tijd dat deze bordjes langs de polderwegen staan. Soms overbodig maar meestal de juiste aanwijzing. Zo zijn er in de polder genoeg weggetjes waar je over heen glibbert met je koersfiets. Dus is het een goede oefening voor mijn kleinzoon. Ook onder deze omstandigheden moet hij kunnen sturen. Het slik zat achter zijn oren en hij kon weer beginnen zijn net opgepoetste fiets schoon te maken. Een beetje boer kon toch flink wat suikerbieten op zijn fiets laten groeien.

Volgende keer hoopt mijn kleinzoon op nog meer slik.

De afdankertjes van mijn zoon zijn voor mij. Ik heb het hier over mobieltjes die niet meer van deze tijd zijn. Geen smartphone dus of wat voor naam ze ook mogen hebben. Gewoon een toestel waarmee je kan bellen en foto’s trekken. Voor mij veranderde het van koelkastmodel naar zo’n plat geval. Sim-kaart en geheugenkaartje over gezet. Hoe ik ook het verder probeerde al mijn telefoonnummers kwamen niet tevoorschijn. Dat was toch het hoofddoel van dat soort apparaten! Dus terug naar zoonlief met de vraag of je er ook mee kon bellen. Hij keek met wat meewarig aan en in een mum van tijd had hij het wel voor elkaar.

Gelukkig weet ik waar de aan- en uitknop zit, ook belangrijk!

Een computer maakt geen fouten, alleen de mens die er mee werkt. Maar het was gisteren toch schrikken voor me. Voor de lange winteravond heb ik een respectabele verzameling opgebouwd van series. Bij het controleren of een bepaalde serie al in mijn bezit was, gaf de externe harde schijf aan dat die leeg was. Weg? Je schrikt behoorlijk en bedenkt hoe dat nu mogelijk is. Iets teveel weggegooid? Ook mijn zorgvuldig verzamelde muzieknummers waren weg! Rare zaak. Andere gegevens die er verder opstonden bleken nog wel aanwezig te zijn. Wat nu? De computer opnieuw opgestart. Een zucht van verlichting: alles bleek er nog gewoon op te staan.

Hadden we bijna weer normaal naar de tv moeten kijken.

We zijn gisteren met de kleinkinderen niet naar Clinge gegaan. De fiets werd genomen om ergens in de polder honing te kopen. Onder een waterig zonnetje en frisse temperaturen was het best te doen. Eerst langs de zoute kant om daarna door de polder naar het beoogde adres te rijden. Gelukkig er was nog bijennectar. In een café onderweg nog wat koffie gedronken en weer op huis aan. Een lekker rondje om de weinige wind door de haren te laten waaien. We waren maar net voor de bui binnen. De warme chocolademelk werd nu op de eigen bank genoten. Wat is er fijner om dan gelijk naar Tom en Jerry te kijken.

Het blijven al járen hun topfavorieten.

Herfst. Herfstvakantie. Voor mijn kleinkinderen een reden om bij ons te komen logeren. Al wonen ze maar een paar straten verder. Bij ons worden ze verwend. Voor ons is het de jeugd weer in je huis laten. Opa was al druk bezig films te verzamelen, terwijl oma in de keuken voorbereidingen trof. Wat willen de kleinkinderen? De oudste lekker uitslapen, terwijl de andere het liefst Tiramisu maakt waar we met z’n allen van smullen. De kleinste tekent en leest. Straks een stevige wandeling in het waterwingebied van Clinge met daarna warme chocolademelk met slagroom. Allemaal heerlijk en fijn.

Komen wij zelf ook weer eens in beweging.

Grammatica? Het is niet mijn sterkste kant. Vooral waar die ’t’ wel of niet moet staan. Ik spel, jij spelt, hij spelt, maar ook spel je. Daar zit bij mij nu juist het probleem. Mijn eerste taallessen waren in een regio waar gewoon de ‘t’ overal aangeplakt werd. Lekker makkelijk, echter fout. Helaas, het slijt niet, dus moet ik in mijn stukjes beter opletten waar ik die ’t’ laat of plaatst. Dus voortaan mag u mij daar op terechtwijzen. Al doende leert men.

Ik word nog weleens wijs op mijn oude dag.

Zondag en het regende, behoorlijk ook. Werkzaamheden die met het mooie weer zijn blijven liggen, konden nu gedaan worden. Zo nam ik de Italiaanse cursus weer ter hand. Werkwoorden en woordjes werden in een schrift uitgewerkt en op de PC verwerkt. Zinnetjes vertalen. Dat geeft een warm gevoel en raak je al in Italiaanse sferen, je droomt ver weg. Een blik op de thermometer en het getik tegen de ramen breng je weer met beide benen terug op de grond. De weersomstandigheden zijn niet vergelijkbaar, In Italië kan het ook regenen!

Het is daar wel behagelijker.

Zaterdagmorgen was het ‘s morgens nog koud op de thermometer. Buiten bleek dat ook te zijn. Maar daar kan je je op kleden. Dus op weg naar mijn kleinzoon voor ons gezamenlijke rondje. ‘Gaat het nog?’ Er kwam slechts wat gekreun: koude vingers en tenen waren er de oorzaak van. Ja, ook dat moet je leren en ondergaan als beginnend toerfietser. Er zijn wat remedies daarvoor, maar eerst ervaren voor je dat aanneemt.

Gelukkig was er halverwege de rit warme chocolademelk.

Het best geslaagde integratie project tussen zwart en wit sinds jaren. Wat, sinds eeuwen! Het Sinterklaasfeest. Blank en zwart maken er één groot feest van voor jong en oud. Nu is er een import-Nederlander die vindt dat het zwart óf wit moet zijn. Zo’n grijs figuur dus. Ook geen afbeeldingen meer van een blanke in een kookpot met huppelende Afrikaantjes er om heen. Alleen maar zwarte of witte. Zie je dat prentje al voor je: blanken met schaamlapjes voor ronddansend, dat kunnen wij toch niet. Ook geen zwartwit meer, waar je vroeger je vinger in doopte om het dan gelukzalig af te likken. Wat een cultuurbarbaar is die persoon.

Blijft er dan niets heiligs meer over in dit land?

De tijd is weer aangebroken om de wintervoorraad aan te leggen. Goudrenetten voor de appelmoes en taart. Handappels voor de dorst en gezondheid. Stoofpeertjes, van die roodkokers. Uien, smaken overal bij en in. Aardappelen, van die grote voor de friet! Ze liggen in een cementkuip met jutezakken erover. Bruine bonen, voor m’n wekelijkse hapje zaligheid en zo lekker in de soep. Verder weet ik nog een boer voor knolselderij, rode kool en andere soorten. Ik ben klaar voor de winter. Natuurlijk ook voor de muis. Ik kan het niet over mijn hart krijgen een valletje in de schuur te zetten.

Dan maar muizenissen!

Een vliegende kraai vangt……. Nog gauw even met de koersfiets er op uit voor het slechte weer onze landgrenzen overschrijdt. Nog meer kilometers op mijn conto? Bij het Keizerrijk lagen geplette uien op de weg, rode. In het gras lagen er ook wat, hele. Zonde om ze daar te laten liggen, dus propte ik ze in de rugzakken van mijn fietsshirt. Onderweg zag ik al een maaltijd voor me van stoverij, frietjes, donkere jus en Trappist. Heerlijk! De geur alleen al.

Zelf rook ik als een haringkar.

Een mens moet met zijn tijd meegaan. Soms! Heel lang gebruik ik al een bepaald merk tandpasta. Maar volgens mijn vrouw voldoet dat niet meer. Dus staat er een nieuwe tube met een andere kleur in het kastje. Op de tube staat een bekend merknaam, maar verder wordt er een onbegrijpelijke tekst aan toegevoegd om de werking aan te prijzen. De ontwerper van die tekst moet toch aan de hasj gezeten hebben om zoiets te verzinnen. Dat vind ik ook altijd van die smeerseltjes voor dames. Daar worden dan kreten op je losgelaten dat je er bang van wordt om dat ook maar ergens op te smeren. Het zal wel van deze tijd zijn om een onbegrijpelijk verkreukeld alfabet op je product te zetten.

Nu maar hopen dat je tanden er ook schoon van blijven.