Wat mijn gedachten vertellen.

Computers? Het zijn dure apparaten om er spelletjes op te spelen. Dus doe je meestal er ook andere dingen mee. Een e-mailtje sturen, googelen, foto’s bekijken of afstoffen. Soms gebeurt het dat je een verkeerde toets indrukt. Mijn vrouw heeft een tablet en daar moet je voorzichtig mee omspringen, met de toetsen of de pen. Ineens werkte de e-mail niet meer! Computers, tijdvreters. Voor je een probleem opgelost heb? Dagenlang kan je er zoet mee zijn. Lukken doet het nooit gelijk. Dan, oh wonder, het werkt weer en weet je niet meer hoe je dat voor elkaar kreeg.

Opluchting beider kanten.

Mijn kleindochter heeft haar culturele doop gehad. Voor het eerst ging ze mee naar een optreden. We zijn samen naar Porgy & Bess geweest. De Juke Joints traden akoestisch op. Nou ja, akoestisch. Er zat nog een snoertje aan hun gitaren. We hebben er van genoten. Ik, omdat er bekende nummers gespeeld werden en voor mijn kleindochter die nu kon zien wat je allemaal met een gitaar kon doen. Zelf speelt ze die ook maar nu zag ze de techniek in het echt. Beide waren we onder de indruk, ook van de gastspeler. Hij speelde elektrische viool en dat klonk goed. Er is geen leeftijdsverschil bij goede muziek.

Ze wil nog wel eens een uitvoering meemaken.

Gisteren had ik het over het examen doen. Dat gebeurde in Den Haag, sindsdien is het geen favoriete stad voor me. Fruitweg 262, dat adres zal me altijd bijblijven. De examens werden afgenomen door oud-marinemensen en het ging er zeer vormelijk aan toe. Een kandidaat bij een examen voor stuurlui kreeg eens de vraag voorgelegd; ‘u ligt voor anker en het gaat harder waaien, wat doet u? Meer anker uitzetten. Heel goed. Meneer, het gaat nog harder waaien. Nog meer anker uitzetten. Meneer, waar haalt u al die ketting vandaan? Uit het zelfde kastje waar u de wind vandaan haalt’.

Meneer, u kunt vertrekken!

Natuurlijk kijk ik ook bij mijn mede weblog-schrijvers. Hun zinnen kunnen mij inspiratie geven. Zo las ik in één van de blogs dit zinnetje: er waaide een boel wind weg. Dat vind ik heerlijke opmerkingen. Zelf heb ik er ook een paar: buiten is het kouder dan op straat. Of deze: hoe meer wind er is, hoe harder het waait. In mijn jeugd deed ik eens mijn staatsexamen. Je hoofd boordevol met kennis en formules. De examinator legde zijn pen neer en vroeg: ’wat is de druk’? Al mijn antwoorden waren verkeerd. Vreemd, ik had toch goed geleerd?

‘De druk van de pen, meneer’!

Van dat zinnetje word ik altijd wat kregelig: bij ons komt arm en rijk, rang en stand kennen we niet! We worden allemaal naakt geboren en zijn allemaal gelijk. Voor de buitenwereld doet men zich beter voor dan ze in werkelijkheid is. Daar kan een mens toch zo moe van worden. Zo kan ik me best voorstellen dat een zekere Willem-Alexander lui op de bank ligt met een pilsje in zijn hand. Kijkend naar een flutprogramma op de tv en moppert over die rotkat van de buren. Terwijl zijn vrouw Maxima, met een schortje voor, de afwas doet en tegelijkertijd één van haar dochters overhoord over een proefwerk. Gelijkheid achter de voordeur.

Helaas zijn de lonen niet gelijk.

Sinterklaas viert vandaag zijn hoogtijdag. Maar zodra hij zijn hielen heeft gelicht zal Kerst losbarsten. Vreselijke kerstdreunen zullen weer over ons gestort worden. Reclames die voor ons uitmaken hoe we de Kerst moeten vieren. Winkelwagentjes zullen weer uitpuilen. De commercie voert de boventoon. Zelf geef ik niets om Kerst, de redenen heb ik juist geschreven. Toch zal ook ik de Kerst vieren, op mijn manier. Mijn zoon is een Kerstkindje.

Hij is gewoon jarig.

Mijn vrouw en ik zijn nog ouderwetse kampeerders. Een tentje en een Colemanfornuisje, meer hebben we haast niet nodig. Zeker geen elektriciteit. Colemanbrandstof is een gewild ruilmiddel. Zo kwam er een fietser, ergens in het buitenland, vragen of we nog wat brandstof konden missen. Hij had niets meer. Later kwam er een meisje vragen of we haar brandstof konden gebruiken. Het was te zwaar in haar bagage. Je hebt dan even tijd voor een praatje en het uitwisselen van wetenswaardigheden.

Kampeerders houden elkaar warm.

Vandaag is mijn moeder jarig. Ze is 92 geworden en schuifelt nog in haar woninkje rond. Met twee kunstheupen en rollator doet ze dagelijks haar rondje in het plaatselijke park. Het mooiste geschenk heeft ze al gehad. Haar jongste achterkleinkind kwam op visite. In het hoekje van de kamer staat haar favoriete stoel waar ze de godganselijke dag zit te puzzelen. Soms gaat ze naar boven om legpuzzels te doen. Het liefst met zoveel mogelijk stukjes. Ze kookt nog voor haar zelf. Helaas, bakken doet ze niet meer. Jammer.

Ze was befaamd voor haar appeltaart.

Sinterklaasavond is de ontknoping van alle geheimzinnigheid. Wie heeft wie getrokken? Mijn schoondochter maakt er een sport van om uit te vogelen waar de lootjes terecht zijn gekomen. Alles gebeurt nu in het verborgene. Zo blijkt dat mijn kleinzoon en ik een uur na elkaar in dezelfde winkel te zijn geweest om bijna hetzelfde product te kopen. Als een dief slopen we die winkel binnen, bang om gezien te worden. Na het uitpakken bleek dat mijn schoondochter maar van één het goed geraden te hebben. Het was een zekerheid, ze wist wie ze zelf getrokken had.

Spannend toch die tijd!

Het heerlijk avondje is geweest. Het heeft de Goedheiligman behaagd om wat pakjes bij ons achter te laten. Zijn leeftijd in acht genomen, zullen het de vele jaren van de man wel geweest zijn dat het door mij verlangde niet helemaal juist was. In plaats van peperbollen kreeg ik pepernoten. Ach, een gegeven paard…. Het was daarentegen gezellig en dat was de bedoeling. Kreeg ook nog een Asterix en een lekker stuk zeep. Dus geurend ga ik straks een eindje fietsen.

Dat is wel nodig na al die snoeperij.

Het wordt een geheimzinnige dag vandaag. Gesluip door alle vertrekken in ons huis. Geritsel van papier. Deuren die stilletjes worden gesloten. De schaar die niet op zijn plek hangt. Sleutels in sloten die er anders nooit inzitten. Kranten verdwijnen als de bekende sneeuw. De rol plakband die angstwekkend in omvang is afgenomen. Dromerige blikken en gemurmelde rijmwoorden. Heerlijke geuren uit de keuken en in de koekjesla liggen smaakvolle versnaperingen nog veilig in het plastic. Oplopende spanning in de mensen.

Vanavond vieren we Sinterklaas.

Het gaat niet goed met mijn kluppie! Ze gaan ten onder in de onbenulligste wedstrijden. Zwakke broeders zijn er niet meer in de competitie. De top is verzwakt. Komende week moeten ze tegen een zgn. topclub. Dat wordt weer modderen op een soppig veld. Het is het voetbal van vroeger niet meer. Het is nog slechts blaasvoetbal zoals ik dat vroeger als kind aan tafel deed. Spuug vloog in het ronde. Gelukkig kan ik me nog vasthouden aan een uitspraak van een andere teleurgestelde.

Er zijn wedstrijden die ze verliezen en er zijn wedstrijden die ze niet winnen.

Het gebruik van begrijpbaar Nederlands is een stokpaardje van me. Er kan niets opgericht of georganiseerd worden of er moet een Engelse onzinbenaming bij gemaakt worden. Geen mens weet wat de tekst inhoud. De Belgen gebruiken ook het Nederlands, weliswaar op hun manier maar ze vinden wel steeds een Nederlandse woord voor hun producten in de media. Het verheugde mij dat er in Goes een oprichtingsvergadering wordt gehouden voor een steunfonds met een Nederlandse naam: broodfonds.

Je weet gelijk wat daarmee bedoeld wordt!

Tringggg… de bel gaat. Ik doe open en kijk gelijk in het oog van een camera. Of ik een mening over de OZB-waarde heb. Om eerlijk te zijn: nee. Het interesseert me niet zo. We wonen prettig in ons huis en je weet dat de gemeente je een poot wil uitdraaien. Je kan moeilijk je huis onder je armen nemen en in een andere plaats gaan wonen omdat het daar goedkoper zou zijn. Voor geldzaken moet je bij mij vrouw zijn. Het is haar hobby.

Ik was wel blij dat ik me vanmorgen geschoren had.

Mijn eega was een dagje uit logeren en dus had ik de echtelijke sponde voor mij alleen. Eerst lui op de bank een film bekeken die al lang lag te wachten om daarna met een boek onder het dekbed te glijden. Leze in bed doe ik gewoonlijk niet. De kussens werden strategisch gestapeld en het boek werd ter hand genomen. Het blijft een ongemakkelijke houding. Na een aantal hoofdstukken werd het boek terzijde gelegd en ging het bedlampje uit.

Nu heb ik toch iets last van mijn nekspieren.

Gisteravond ging de telefoon en mijn vrouw nam op. Een snikkende kleinzoon. Oma was helemaal vertederd. Het gesprek werd daarna overgenomen door mijn zoon. Dat zijn zoon zo dwingend kon brullen. Het onvermijdelijke komt dan tevoorschijn. ‘Van wie heeft hij dat'? Zoonlief was een voorbeeldig kind die precies volgens het boekje opgroeide. Van mijn schoondochter ook niet. Volgens haar moeder was het een evenbeeld van haar schoonzoon. Vreemd dat kinderen kunnen huilen, het is de enigste manier om zich te uiten. Opa’s reageren toch anders: gewoon laten blerren. 

Mijn kleinzoon is net vier maanden.

Gisteren naar de overkant geweest. Voor een soort verjaardagsfeestje. Je ontmoet dan andere mensen met andere gedachten en ideeën. Je praat over alles en nog wat. Krijgt soms wat adviezen of jouw mening wordt gedeeld. Gewoon gezellig, alle leeftijden door elkaar. Een gemoedelijk geroezemoes. Je zou kunnen zeggen een sociale bijeenkomst waar mensen elkaar in de ogen kunnen kijken en met elkaar praten. Gevoelens te lezen op hun gezicht. Misschien ouderwets? Een verademing in deze wereld van sociale media.

Geen emotieloos gezwam in de elektronische ruimte.

Langzaam open ik de rolluiken. Buiten is het grauw en de merels ruziën in de tuin. Ze springen van tak tot tak in de seringenboom om bij de bessen van de vuurdoorn te komen. Bessen die ze elkaar niet gunnen. Langzaam open ik de krant om mijn ogen aan de letters te laten wennen. Volkeren ruziën met elkaar alleen maar om meer te bezitten. Ze gunnen elkaar niets, alleen maar ellende. Eigenlijk zou ik alles weer moeten dicht doen, me afschermen van dat alles.

Helaas, je kan je ogen er niet voor sluiten!

Al dagen kwam er op een bepaalde tijd een hond op haar deurmat slapen. Na een uurtje verdween het beest weer. De dame werd toch nieuwsgierig: waar kwam die hond vandaan en wie was de eigenaar ervan? Op de halsband stond geen adres en het dier zag er niet verwaarloosd uit. Teneinde raad spelde de dame een briefje aan de halsband met de vraag: van wie is deze hond? De volgende dag kwam de viervoeten er weer aan en vleide zich weer op haar deurmat en viel in slaap. Op zijn halsband zat een ander briefje. Het dier kwam van een straat verder en behoorde tot een gezin met kleine kinderen. Op het briefje stond ook de vraag of het de volgende dag weer mocht komen?

Even een moment voor zichzelf.

Maandag had ik de fuchsia’s weer binnengezet. Verzorgd en klaar voor nieuw seizoen. Nogmaals de tuin rondgekeken, je kan er één over het hoofd gezien hebben. Nee, alles stond binnen in het schuurtje. Tot mijn broer opmerkte, terwijl hij een shaggie rookte, dat die fuchsia er nog mooi bijstond. Fuchsia???? Ja hoor, daar stond er nog eentje. Toch over het hoofd gezien! Mooi op een sokkel stond het volop een plant te zijn. Stond. Nu staat dat exemplaar bij de andere.

Gekortwiekt.