Vrouwen dromen ervan om net zo af te vallen als een scheurkalender. Iedere dag ietsje minder. Maar tot het ver kan je gaan? Tot hoe ver blijft het ideale beeld van de vrouw bestaan. Ik als man heb wel zo’n idee.
Er mag best wel een randje vet aan zitten. Als ik de ideale vrouw in mijn armen neem moet ik wel wat voelen, kunnen omvatten zonder bang te zijn ze fijn te knijpen of dat ze gaan rammelen.
Mijn vrouw voldoet al jaren aan het ideaal.
Goed, nog eentje over de Kerst. Twee dagen Kerst en wat moet je doen op die dagen? Je loopt van stoel naar stoel of bank. Van koffie naar thee en de kerstborrel. Alle gangen aan de dis worden doorgeworsteld samen met het ontbijt en de lunch. De tv lijkt nog wat afleiding te kunnen geven als je tenminste van het aangebodene kan genieten, meestal is het kijkvoer. Een wandeling kon ook nog gedaan worden, het weer liet het toe. Maar toch miste je wat.
De bekende plof op de deurmat: de krant.
De stilte voor de storm is bekend maar de stilte na Kerst is overweldigend. Weken ervoor werd je bedolven onder alle soorten Kerstliedjes. Tot vervelens toe. Kerst is voorbij en je hoort een geen één meer. Je zou er bijna naar een afkickcentrum voor moeten gaan. De overgang is te abrupt. Kan me niet meer afreageren over dat gekweel, raak er bijna gefrustreerd door. Nu gaan we op weg naar het nieuwe jaar.
Gelukkig zijn daar niet zoveel liedjes over!
Mag je Kerst vergelijken met erotiek. Ik weet dat ik me hier mee op glad ijs begeef maar wil zeker niet kwetsend zijn. Maar als ik bepaalde kerstliedjes hoor zingen dan gaat mijn gedachte eerder uit naar zwoele nachten dan naar een kerstsfeer. Hoeveel er in zo’n lied gekreund wordt om het zo gevoelig mogelijk over te brengen. Het maakt niet uit welke zender je opzet. Een vrolijk deuntje met een kerstboodschap hoor je zelden. Zoals van The Crystalairs met ‘Snowflakes for Christmas’, een Duits groepje. Zoek en beluister. Ze kunnen ze zo nog wel maken.
Vandaag staan we weer in een normale wereld.
Met de Kerstdagen is het voor vrouwen een heel geregel om alles voor elkaar te krijgen en dat het Kerstmaal goed verloopt. Toen het gistermorgen uitnodigend mooi weer was, stelde ik voor om daar van te genieten met een wandeling. Helaas, mijn vrouw had andere zaken te doen. Het vlees moest gebraden worden en ook de voorbereidingen tot het diner ‘’s avonds gaf geen ruimte om te gaan wandelen. Nadat alles tot tevredenheid van mijn vrouw verlopen hebben we toch van de zon genoten met een loopje.
Het is in onze keuken net zo’n topdrukte als in een restaurant voor één, mijn vrouw.
Toen ik geboren werd bestonden er geen tv’s. Mochten ze in die tijd al wel bestaan dan hadden mijn ouders daar zeker geen geld voor om zo’n ding in huis te halen. In die tijd waren er wel bioscopen en daar werden zwart-wit films getoond. Maar die rolprenten uit die tijd hoef ik niet te missen. In de huidige dagen wordt, vooral rond Kerst, van harte gegraaid uit de trommel van oudheden van het witte doek. Mijn jongste kleinzoon hoeft ze ook niet te missen. Als hij groot genoeg is en benul heeft van tv-kijken, dan zijn ze er weer in de zoveelste herhaling.
Het toont wel prachtig op je breedbeeld.
Vanmorgen deed ik, zoals gewoonlijk, de rolluiken weer open. De blik naar buiten was anders. Wat voor schade zou deze storm aangericht hebben. Voor de storm was het een buitenkansje. Overal hangen kerstversieringen: wat zal daar nog van over zijn? Terwijl gistermorgen het zonnetje nog zo vrolijk scheen en ik met mijn kleindochter naar een boer ging voor aardappelen. Morgen begint Kerst. Mijn zoon bakte al oliebollen, hij had er al zin in! Veel mensen gaan onderweg naar familie of vrienden. Er zullen ook genoeg mensen zijn die gewoon thuis blijven. Maar waar u zich ook moge bevinden.
Ik wil u en uw naasten fijne feestdagen toewensen.
Zaterdagavond waaide het weer hard. Dat kon je aan de kinderen merken. Zo ook bij mijn kleinkinderen. Op die avond ging de telefoon. Mijn schoondochter: of de kleinkinderen even konden komen? Volgens haar waren ze stierlijk vervelend en een verbolgen uitroep: ik stuur jullie naar opa en oma werd met vreugde begroet. En zo kregen wij drie uitgelaten wervelwindjes in huis. De jongste ging met oma aan tafel mens-erger-je-niet spelen. De andere hielden zich bezig met praten en lezen. Geen tv aan. Wat te drinken en te knabbelen. We hadden geen kind aan ze. Heel gezellig. Een uurtje later gingen ze weer naar huis, op de fiets tegen de wind.
Hun ouders waren weer even uitgerust.
Nog eenmaal mijn stokpaardje berijden. Het vermaledijde Kerstlied. Waarom hoor je hele maand december een overvloed aan Kerstliederen. Terwijl we veel meer van de lente of zomer genieten. Dan hoor je haast geen liederen over hoe gezellig het wel niet is. Treurig kijk je nu naar buiten tegen een grijs decor van druppels. ‘s Zomers zijn de kleuren helder en overvloedig. We genieten in de avond van het buiten zitten. Maar in de ether niets geen vloed van liederen die daar over verheerlijken. Zomer, daar kijken we toch meer naar uit.
Of valt er te weinig sneeuw in die tijd.
De buurman stond aan zijn kerstboom te trekken. Eenmaal de auto in is heel iets anders dan het er ook weer uit te krijgen. Hij verzuchtte nog of hij wel in de kamer zou passen. Er zat ook nog een kluit aan. Ze zijn wel ecologisch bezig! Jaren geleden hebben ze ook zo’n boom gehad en die hebben ze op aandringen van hun kinderen in de tuin geplaatst. Ondertussen is dat een joekel geworden. Ik stelde hem nog voor om die te versieren. Daar zag hij vanaf, daar kan je wel paar meter verlichtingssnoer in kwijt.
Deze komt niet in de tuin te staan mopperde hij nog.
Voor de fysieke steun ging ik met mijn vrouw mee naar een supermarkt. Ik houd er al niet van om in een grote stad te rijden maar een supermarkt is nog erger. Duwen en trekken, links en rechts snellen de winkelwagentjes voorbij. Blijkbaar waren we ook in het oude-van-dagen-uur. Er sjouwden alleen maar mensen rond van mijn leeftijd. Het was een verademing een jonge vrouw te ontdekken die zich tussen die karretjes doorwrong. Ja zeker, ze was tamelijk breed. Daar kon de Nederlandse vloot makkelijk achter, uit de wind, voor anker gaan. Dat soort winkels zijn een gruwel voor me. Het is voor een goed doel.
Ik heb me voor die moeite een lekker biertje in het wagentje gezet.
Het is maar zielig gesteld met mijn scheurkalender. Het ziet er uit als een boom die na een flinke wind in de herfst nog wat bladeren over heeft. Het ergste is nog dat Sinterklaas vergeten heeft mij een nieuwe te leveren. Mogelijk dat de Kerstman er nog een bij zich heeft, maar dat betwijfel ik daar hij nog nooit bij ons langs is geweest. Volgend jaar als de dagenstorm is gaan liggen zijn er geen ochtendverhaaltjes te lezen. Twee vleugelmoeren zullen me dan werkloos aanstaren. Kan mijn frustraties niet meer kwijt door te scheuren.
Zal er zelf op uit moeten gaan voor een Nieuwjaarsgeschenk.
De Duitse zender is weer opgezocht. Even uit de kerstliederenstorm. Mariah Carey die als een elastiekspringer de toonladder op– en neer gilt. Slade heb ik ook even gehad met dat geschreeuw. Ik wordt er te oud voor. Dan nog dat eeuwige gebedel om een witte Kerst, Als het er ligt mekkeren we daar weer over. Ze kunnen beter om een zonnebril zeuren. Ook op de Duitse zender wordt je dood gegooid met tenenkrommende kerstdreunen maar het wordt gedoseerd aan je oren geleverd. Ze hebben twee vrolijke liedjes die me iets kunnen bekoren, die hoor je niet op de Nederlandse zenders. Onze kerstliedjes ontstijgen het ritme van een Psalm niet.
Nog negen dagen dat allemaal aanhoren.
Het was even een strijd achter de voordeur. Wel of geen echte kerstboom. Voor mij hoeft het niet maar mijn vrouw vindt dat gezellig. De kogel is door de kerk, er werd een compromis gesloten. Daarover kwam geen slaapkamerpolitiek aan te pas. Er staat een mini-boompje met echte naalden. Het zielige gedrocht stond al scheef in zijn pot. Maar de groene vingers van mijn gade hebben het mini-geval tot een bijna echte omgetoverd. Mijn echtgenote heeft nu een overvloed aan versieringen over. Wat water op de kluit, dan kan die het volgende jaar halen. Het wordt nu met liefde gekoesterd.
Daarna kan het op de vuurstapel!
In de bibliotheek een boek opgehaald van een favoriete schrijver. Het bleek een dikke pil te zijn, zo’n 700 bladzijden. Begin daar maar aan. Sommige zouden verzuchten dat er geen plaatjes in staan. Maar goed, ik ben er aan begonnen. Zit goed in elkaar, het plot laat nog op zich wachten. Door omstandigheden kon ik het niet achter elkaar uit lezen. Het is nu een race tegen de week! Want gegarandeerd dat er nog meer liefhebbers voor dat boek zijn. Geen kans om het te verlengen. Het is nu een kwestie van door- en uitlezen.
Ik heb nog een week te gaan.
Het werd wel eens tijd dat de polderwegen eens droog kwamen te liggen. Een rondje draaide er op uit dat het slik je nek en je fiets besmeurde. Op mijn fiets kan ik net zoveel bieten laten groeien als er nu langs de polderwegen liggen. Van die vette klei, die je niet zo maar van je kader kan spuiten. Mijn koersschoenen maak ik niet meer schoon, de blubber spoelt er de volgende keer wel weer af. Nu het ’s nachts een beetje vriest strooien ze zout of het een zee moet worden. Dus fiets en schoenen gelijktijdig afspuiten.
Wel goed laten drogen, anders zijn ze onbruikbaar door de vorst!
‘s Morgens mogen we graag in onze pyjama’s nog wat rond klungelen. Mijn vrouw ging onder douche en ik bereidde mijn blog voor. De telefoon ging over, mijn schoondochter. Dus de telefoon verdween in de badkamer. Daarna de deurbel, de glazenwasser! In mijn nachtkleding de kou in om de poort te openen, de auto te verzetten en ramen te sluiten. Ondertussen was het gesprek en douchen voorbij en ging mijn vrouw, snel aangekleed, de man betalen. Ik heb mij maar vlug geschoren en toonbaar omgebouwd, want stel….
De buitenwereld klungelt dus niet.
Woensdagmiddag mijn winterkleding aan, de fiets gepakt en op weg door de polders voor een rondje. In de bochten moest je even uitkijken voor verraderlijke gladde plekken. De polderwegen lagen er bijna droog bij. Er waren meer mensen die van het mooie weer gingen genieten. Een vrouw waarschuwde mij dat er een paard op de weg liep. De edele viervoeter keek me even aan en graasde gewoon verder. Een eindje verder liet een vrouw haar hond in de auto en ook ik waarschuwde haar voor het loslopende beest. Ze moest eigenlijk de andere kant op maar ze kende de eigenaar van het dier. Die ging ze waarschuwen en bedankte me.
Zo doen we dat in de polder.
Vanmorgen even langs de dokter. Niets ernstigs. Bij het verlaten van de praktijk moet je door een luchtsluis. Gelijktijdig stond er ook een vrouw voor die deuren te wachten. ‘Ik had graag de deur voor u opengehouden. Helaas, de techniek belet mij om hoffelijk te zijn’. Hetzelfde gebeurde ook met de volgende deur. Wachten tot de andere gesloten zijn voor we verder konden. Ze bedankte me toch netjes voor de ik geste wilde doen.
Die automatische schuifdeuren halen de romantiek uit je leven.
De Donald Duck. Wie is er niet mee opgegroeid? Die moest je altijd bevechten als je broertjes of zusters had. Op de dag dat het blad bezorgd werd lag je al op de loer achter de brievenbus. Wee de gebeente als de ander dat idee ook had of het tijdschrift eerder te pakken kreeg. Je liep zelfs met de bezorger mee om er zeker van te zijn dat het er was en jij als eerste kon beginnen aan al die spannende verhalen. Dan sloot je je op op je kamer. Als er geen sleutel op je deur zat ging je op de wc zitten. Veilig voor iedereen.
Dat was toen, nu lees ik de DD op de computer.
