Mijn actieradius is de laatste jaren een stuk minder geworden. Kon ik vroeger makkelijk drie uur met de auto rijden zonder pitstop, nu haal ik maar net twee uur. Zuchtend en blazend door een poortje met gepast geld op een benzinestation. Opgelucht als ik voor het urinoir staat. Nu kom ik bij mijn moeder aan en gelijk naar de wc dan pas de omhelsing.
Ook hierin gaan de jaren tellen.
Het was zo’n troosteloze ochtend. Een vrouw schuifelde voort diep weggedoken in haar jas met aan haar hand twee versleten handstoffers die, tegen hun zin, mee trippelden aan hun lijnen. Het water kabbelde tegen het dijktalud komend vanuit de mist. Geen zon, geen kleur te bekennen. Het zou een opening uit een boek kunnen zijn. Het is echter de werkelijkheid.
Zo zag ik het ’s morgens toen ik een eindje ging fietsen.
Met goede hoop rijden we straks weer naar Groesbeek. Mogelijk mag mijn moeder weer naar huis na weken van revalidatie in een Zorghotel aldaar. Vanmiddag hebben we een gesprek daarover. Groesbeek ligt niet naast de deur en bij de weersomstandigheden die voortdurend veranderen rij je toch op een andere manier daarheen en terug. Straks in haar eigen huis in Holten? Dat is ook ver.
Maar daar kunnen we blijven slapen.
Een handeling die zich herhaalt en twee kanten opwerkt. Sommige schrijvers kunnen dat mooi weergeven. Ik ben niet zo’n taal virtuoos dus neemt dit gewoon over uit een boek. ‘De man was blij verrast de beller nog eens te horen en de beller van zijn kant was dan weer blij verrast dat de andere kant van de lijn iemand blij verrast was’.
Ik hou wel van zulke regels.
Zondag en de dakpannen van de overburen glimmen van de regen. Een dag om op de bank te zitten met je kleinkinderen. Kijken naar animatiefilms die meer kleur tonen dan het uitzicht naar buiten. Ik heb een leuke voorraad maar de kinderen hebben het druk met hun eigen wereld.
Het is hun goed recht.
Het zal weinigen ontgaan zijn dat het donderdag behoorlijk stormde. Je zal maar voor je brood op zee zitten! De enige die plezier hadden van die omstandigheid waren de meeuwen. Met hoge snelheid zeilden ze door de lucht, nog steeds sierlijk. Het lijkt me heerlijk zo te zweven.
Op de terugweg moesten ze gaan lopen.
Dit was eens een imposante boerenschuur ergens in de polders achter Zaamslag. De wind heeft er nu vat op. Hoelang kan het hiertegen nog weerstand bieden? Het is niet meer rendabel om zoiets te restaureren. Vele jaren bepaalde deze schuur met trots zijn omgeving, nu is het een bouwval.
De polder verarmt.
Zondag heb ik verstek laten gaan. Ik had een goede reden. Er zijn altijd fietsers die door de blubber willen. Onze vereniging was ze daarom ter wille. Er lag veel smurrie op hun route en die slik namen ze allemaal mee tot op de afspuitplaats Dat was mijn werk, ze de mogelijk geven er weer een proper fietsje van te maken.
Zelfs hun schoenen spoten ze af!
Heeft u dat ook weleens? Je wilt iemand de hand drukken en dan krijg je het gevoel alsof je een halfnat washandje aangereikt krijgt. Sommigen kunnen geen stevige handdruk meer geven. Ik geef altijd een ferme handdruk. Natuurlijk gaat het, vooral bij dames, soms wat te hard. Je wil toch een hand voelen?
Een halfwas drukje geeft geen overtuiging.
Mijn zolder begint al aardig op een fietsenstalling te lijken. Er staan nu drie koersfietsen, nagekeken, te wachten op een droog voorjaar met aangename temperaturen. De vierde staat daar te wachten op de montagetafel. Ondertussen staat er ook een boodschappenfiets in de schuur die een opknapbeurt nodig heeft. Is bestemd voor mijn schoondochter.
Haar eigen fiets werd gestolen.
Met al die dagen die voorbij zijn gegaan in feestgedruis heeft iets een offer moeten ondergaan. Mijn bak Kerstpalm. Vierentwintig dorstige mondjes in een krat staarden me vanuit mijn kelderkast aan. Het was niet meer om aan te zien. Dus het krat achterop de fiets en op weg naar de slijterij. Heerlijk, er stond nog een volle bak met dat heerlijke vocht.
Wat dat betreft mag het voor mij wel het hele jaar Kerst zijn.
De wereld zoekt een huis waarin het veilig kan zijn. Waar de deur zonder angst open gaat en binnen geen geweld of honger heerst. Warmte voor iedereen die daar woont. Mensen naar elkaar luisteren, elkaar verstaan en begrijpen. Het enigste wapen de lach is. Verlangend uit de ramen kijken naar vrede.
Ze zal nog lang moeten zoeken.
Je moet wat over hebben voor een helende zaak. Ik had kriebels in mijn oren. Het werd dus tijd om daar eens mee naar de dokter te gaan. Op tijd zat ik in de wachtkamer en een half uur later zat ik pas in de praktijk. Na twee minuten stond ik met een recept weer buiten. Dan een gang naar de apotheker voor het medicijn, dat vraagt ook al wat tijd. Dan het toedienen van die druppeltjes door mijn vrouw.
Afijn, na twee uur kon ik aan iets anders beginnen.
Alle verandering is nog geen verbetering. Gistermorgen ging ik naar het zwembad om de nodige conditie op te doen. In al hun wijsheid hadden ze besloten om de toegang tot het bad te veranderen d.m.v. een nieuwe zwemkaart en daarmee ook de bediening van de toegangspoortjes. Inplaats van de kaart ergens voor te houden, moest deze nu in een gleuf gestoken worden. Dat ding slurp de kaart naar binnen. Dat is schrikken maar gelukkig werd het ook weer uitgespuugd en de toegang werd als een sesam-open-u vrijgegeven. Gelet op de verwarring en de file hadden velen toch moeite met die vernieuwing.
Bij het verlaten van het zwembad hing op één van de palen al een briefje: buiten gebruik.
Gisteren bekloeg ik mezelf dat ik het zo druk had. In de middag probeerde ik mijn boek op mijn gemak uit te lezen. De bel ging, verstoord keek ik op. Mijn vrouw liet de buurvrouw binnen en die vertelde dat haar zoon een kwaadaardige tumor had. Dan wordt je stil en luistert naar haar verdriet.
Dan wordt je eigen drukte wel erg klein.
Het zijn zo van die dagen dat alles op je afkomt. Vanmorgen iets langer op bed gebleven. De krant uitgebreid gelezen en koffie gedronken. De tijd werd maar korter. Even bellen met mijn schoondochter, de jeugd is nu altijd bereikbaar! Alleen antwoord ze niet als ik haar bel. Afspraak maken met de kapper en met een fietsmaat. Kom vanmiddag maar langs! Stofzuigen en ondertussen een probleem oplossen op mijn computer.
Kon maar beter in mijn bed blijven.
Vrijdag was het mooi weer. In het schuurtje naar mijn modderfiets gezocht en op weg voor wat trainingskilometers. Voor de wind ging het lekker. Gelijk een pot honing ergens onderweg meenemen. Dat trapte heerlijk weg, de kilometers dan. Terug was het een ander verhaal, dat ging tegen de wind. Dan zal je altijd wielrenners tegenkomen bij wie het wel voor de wind gaat.
Van mijn zorgvuldig opgebouwde conditie was niets meer over.
Ook dit lijkt een vraagstuk die mensen kan bezighouden. Gebruikt u een boekenlegger of vouwt u de punten van een bladzijde als ezelsoren om. Regelmatig lees ik boeken uit de bibliotheek en veelal zijn die boeken voorzien van gekneusde pagina’s. Voor mij is het een verminking van een boek. Als boekenlegger gebruik ik van alles, zolang het maar laat zien waar ik in een boek gebleven ben.
Vaak is het een verkreukelde trouwbedankboekenlegger.
Hoe gaat het met uw voornemens? Kunt u ze nog volhouden? Dat probleem heb ik niet, heb geen moeilijke beslissingen genomen, zeker niet welke waarvan ik weet dat je ze toch niet kan houden. Al moet ik wel wat aan mijn gewicht doen. December was funest voor me.
Heb ik toch een voornemen!
Het werkt! Het is altijd maar afwachten of een nieuw iets ook gelijk doet wat het moet doen. Geen probleem. Het was makkelijk te installeren, de gaten pasten nog precies. Dan de eerste handeling, die voldeed ook aan de verwachtingen. Het was een heerlijk geluid. Het afscheuren van het eerste blaadje van mijn nieuwe scheurkalender.
Heb weer een heel jaar werk voor me.
