Laatst schreef ik over een buitenlamp. Helaas, ik schijnt het niet op buitenlampen te hebben. Een week heeft de nieuwe gehangen en toen weigerde het alle dienst. In zo verre, het brandde wel. Zowel ’s nachts als overdag en dat was niet de bedoeling. Het moest alleen schijnen als er zich iemand in de buurt begeeft.
Weer terug naar ‘mooi hè’ waar ik het weer kon omruilen. Zal je altijd zien dat bij het terug monteren het begint te regenen.
Hoelang zal deze het gaan volhouden?
Zo, mijn eerste proefrondje op mijn koersfiets zit er op. Ik heb alles goed terug gestoken. Ging niet achteruit terwijl ik vooruit trapte. Alleen mijn stuur stond iets scheef. Voor de wind ging het lekker, dat werd wel anders toen ik de weg terug insloeg. Schakelen bleek ook in orde te zijn. M.a.w. alles was goed gemonteerd en draaide zoals het moest. Alleen met de coureur ging het minder.
Geen enkele conditie, teveel gewicht.
Januari de maand die samen met februari de wintermaanden vormen. Sneeuw, hagel, gladheid en lage temperaturen zijn de kenmerken van deze maand. Dat was vroeger zo. Nu kan je de vogels horen fluiten, je ziet de bolletjes boven de grond komen en knoppen aan de bomen schuiven. IJs vind je slechts nog in het koelvak van de super of in de koelkast thuis. Druilerigheid alom bij grauw weer.
De jaargetijden schuiven.
Het kind is weer thuis. Zo voelt het wel aan. De computer heeft een metamorfose ondergaan. Daar moest het wel een paar dagen voor van huis. Kreeg al ontwenningsverschijnselen. Naar een scherm turen die het niet deed. Nu geeft het opnieuw installeren weer andere problemen maar die zijn te beheersen. Eigenlijk was het best wel rustig zonder dat ding. Veel gelezen en met de fiets er op uit. Werd er wel nat door.
Kon geen buienradar raadplegen!
Mijn computer gaat nu toch een eigen leven leiden. Stopt wanneer het zelf wil. Enkele onderdelen werken niet meer goed. De eeuwige hamvraag blijft: PC of laptop. Heb voor de PC gekozen. Ik zit graag op mijn kamertje naar de muziek te luisteren en ondertussen op de PC bezig zijn. Nu wordt de PC opgevoerd. Dat beloofd wat. De kogel is dus door de kerk: ik blijf voor mijn vaste scherm. Ben dus een paar dagen onbereikbaar.
Straks kunt u mijn blog sneller lezen.
Samen met mijn kleindochter heb ik een boek gemaakt voor mijn kleinzoon en haar neefje. Van mij was de tekst en van haar kwamen de illustraties. We hebben er met plezier aan gewerkt. Mijn vrouw kreeg de dankbare taak om de taalfouten er uit te halen. De teksten werden van voor naar achteren en weer terug gelezen en natuurlijk verbeterd. Het boek kon naar de drukker. Vol trots overhandigden we het aan zijn vader. Natuurlijk kreeg mijn kleindochter ook een uitgave. Even later stond ze naast me. Ze had toch een foutje… wat, een fout ontdekt. Verhalen: zo schrijf je dat en niet veralen. Het schaamrood steeg me op de kaken.
Helaas, een stofje houd je altijd.
Waarom moet alles snel gaan? We worden zelfs al door de reclame opgejaagd. Bij vele reclames staat dat je snel moet reageren. Hoezo snel! Zal het wat uitmaken als ik het op mijn eigen tempo doe. Of heeft de fabrikant te weinig tijd om op mijn reactie te wachten? Die verzoeken bevreemden mij enigszins. Dat soort aanmoedigingen staan meestal in kranten of tijdschriften en die zijn ook niet bepaald vlug. Je krijgt er geen korting door en de post loopt ook niet sneller.
Dus dat ‘snel’ kan voor mij snel weggelaten worden.
Vorige week hadden we onze veldrit. Om duidelijk te maken aan de deelnemers waar de afspuitplaats was, had ik een bord opgehangen aan de paal met de bus vertrektijden. Even later kwam de bus, passagiers in en uit en hij vertrok weer. Stopte daarna en deed zijn deuren open. ’Of hij straks ook zijn bus mocht afspuiten’? Natuurlijk als hij maar een borstel meenam. Een tandenborstel was het antwoord van de buschauffeur. Geen bezwaar, als het maar niet schuimt! Daarna reed hij verder.
Een dolletje op de vroege ochtend moet kunnen.
Mijn vrouw breng ik nog steeds met de auto naar de winkels. Ik weet nu weer waar ze allemaal staan. Mee naar binnen gaan doe ik niet. Ik wordt in de wachtstand gezet bij de ingang. Dan bezie ik dat gekrioel. Net een dierentuin, wat …een mierenhoop. Dat er mensen zijn die daar een plezier in beleven. Voor mij een noodzakelijke kwelling, dat wel. Mijn koersfiets is daardoor nog niet klaar. Jammer, het is wel nodig. De weegschaal gaf een verontrustend getal.
Ik stapte er per ongeluk op.
Een buurman van me gaat geregeld naar België voor bier. Met de hoger wordende accijnzen leek het me wel een goed idee eens met hem mee te gaan. Ik zou rijden, want dan kon ik daar gelijk gaan tanken. Al gauw waren we aan de andere kant van de grens. Weggetje in, straatje door, hoekje om en we kregen de drankenhal in zicht. ‘Hier is het’ zei de buurman. Helaas. Woensdag gesloten. Op de openingstijden had hij nooit gelet. Gelukkig kon er nog wel getankt worden. De dorst van de auto was gelest.
De mijne nog niet.
Een buitenlamp bij de voordeur is handig. Je kunt zien wie er ‘s avonds aanbelt als het donker is. Een veilig gevoel. Op de verpakking stond dat de lamp waterdicht was. Een jaar later kon ik die lamp verwijderen omdat het vol water stond. Een beetje technisch inzicht heb ik wel, dus schroevendraaiers, tangetjes en multimeter erbij. Vergeet het verder maar! Alles was zodanig gemonteerd dat je nergens bij kon. Het binnenwerk zat gepuntlast en de bedrading vast met zelfklemmers. M.a.w. wederom naar een doe-het-zelf zaak voor een nieuwe buitenlamp.
Terwijl de dagen al weer gaan lengen.
Er zijn mensen die daar dagelijks op stappen. Benieuwd naar de inspanningen die ze moeten getroosten. Ieder pondje door het mondje. In onze slaapkamer staat ook zo’n apparaat. Alleen ik loop er met een boog omheen. Ik wil de uitslag van dat ding niet aflezen. Weet gewoon dat het negatief voor me zal uitvallen. Mijn meetinstrument is de riem. Dat laatste dagen moet ik een gaatje minder insnoeren. Mijn tijd van de strijd met de pondjes gaat beginnen als ik de koersfiets weer bestijg en naar de indrukken van de bandjes staar.
Bij iedere kilometer een mindere gewichtige eter.
Het is een heel handig programmaatje! Zoekt alle dubbele bestanden op. Dus uitproberen... Daarna was de computer langs normale wijze niet meer op te starten. Dus vandaag geen verhaaltje, alleen deze melding. Alles moet weer geïnstalleerd worden. Ook geen plaatje erbij.
Stom programma.
Gisteren hadden we onze Nieuwjaarsveldrit. Zoals werd verwacht kwamen de rijders met de nodige blubber op de afspuitplaats aan. Het weer leende zich er voor dat er zich veel deelnemers inschreven. Zoveel zelfs dat de bevoorrading in de problemen kwam. De koek en soep raakten op. Alleen de afspuitploeg had nog genoeg brandwater om de fietsen te kunnen afspuiten. Alleen jammer dat wandelaars het nodig vonden om de routebordjes te verwijderen. Zodat de rijders mopperden dat de tocht wel erg kort was. Een aantal ging na aanwijzingen nogmaals rond. De meesten vonden het wel goed zo.
‘We komen volgend jaar wel de tocht overdoen’, een mooi compliment.
Via een downloadsite heb ik een jeugd herinnering binnengehaald. Een serie uit mijn kinderjaren zelfs. Alle delen waren ooit in mijn bezit. Ik heb ze werkelijk stuk gelezen. Mijn vader werkte destijds op de Calvé fabriek.
We hebben wat pindakaas weggegeten. Je moest het logo van de Nederlandse Olie Fabrieken uitknippen en opsturen naar Delft. In ruil kreeg je dan één van de albums van Arretje Nof. Spannend! Helaas ben ik de delen allemaal kwijtgeraakt. De verhalen blijven in je gedachten. Ze waren rechthoekig en een bruine kaft.
Hoe ouder je wordt, hoe meer je terug vindt van je kinderjaren.
Zondag houdt mijn fietsclub haar jaarlijkse veldrit voor de modderliefhebbers. Daar toe behoor ik niet. Fietsen op de weg vind ik al mooi genoeg. Zelf behoor ik die dag tot de afspuitploeg. Neem maar aan dat die crossers hun hart ophalen om door die slik te ploeteren. Dan kunnen ze hun fiets na afloop schoon spuiten. De blubber die ze meenemen mag ik weer opruimen. Je moet wat overhebben voor een ander zijn plezier.
De weersomstandigheden zijn er ideaal voor.
Er wordt steeds gemopperd over de windmolens die her en der geplaatst zijn. Zo zouden ze onrendabel en onderhoudsgevoelig zijn. Maar de afgelopen maand moeten ze toch een enorme opbrengst gedaan hebben. We zijn nog aan het uitrusten van de ene storm of de volgende begint weer. Toch draaien ze niet harder en soms staan ze volledig in de vaanstand. Je zal maar windmolen zijn en niet naar hartenlust mogen draaien.
Daar kan je toch groen van ergernis van worden.
Gisteren weer een verse scheurkalender opgehangen. Dik van de blaadjes, die kan een vermageringskuur best gebruiken. Net zoals mijzelf. Zal heel wat kilometers moeten maken. Ja, daar staan we dan weer aan het begin van een nieuw jaar. Heb al menigeen de hand geschud vergezeld van de beste wensen. Afijn, het eerste blaadje is er afgescheurd er zullen nog veel volgen. Een jaar waar we voorlopig van die feestdagen af zijn. Helaas, nog niet voor mij.
Binnenkort is mijn andere zoon jarig.
We zijn weer een drempel over gestapt. Een heel nieuw jaar wacht op ons. Wat zal dit jaar ons brengen? Gelukkig kunnen we nog niet in de toekomst kijken. Voornemens maak ik niet: ze komen nooit uit. Ik laat de 365 dagen op me af komen en hoop er weer een voldaan gevoel over te hebben als het laatste blaadje van mijn scheurkalender afgescheurd wordt. Bij deze hoop ik dat u hetzelfde gevoel zal mogen hebben.
Een voorspoedig 2014.
Ook ik behoor tot dat deel van de bevolking dat een liefhebber van vuurwerk is. Mooi siervuurwerk en een paar doffe dreunen, het kan mij bekoren. Maar wel afgestoken door experts, zoals laatst bij het voetbalveld of op de dijk. Zo rond de jaarwisseling ben ik toch op mijn hoede. Je kan er niet meer van op aan dat ze je ontzien. De drukgolven belagen je benen. Als brildrager heb ik een bescheiden bescherming. Het lijkt mij een lugubere gedachte om je liefste nooit meer te kunnen zien of iemand oprecht de hand te schudden omdat het niet meer kan, weg met een knal. Toch behoor ik tot de ah en oh roepers op oudejaarsnacht.
Wel vanachter mijn dubbelglas ramen.
