Krak, languit lag ik in de tuin op de uitgewassen grindtegels. Het plastic stoeltje die ik al jaren gebruikte bij het schoonmaken van allerlei onderdelen had het begeven. Was mijn gewicht toch te veel of had de tand des tijd er al teveel aan geknaagd? Maar het prettige zitje ben ik nu kwijt, het was zo’n makkelijk ding. Dat wordt zoeken naar een nieuwe.
Er zal toch niet aan mijn stoelpoten gezaagd zijn?
De strijd heb ik opgegeven. De pindakaaspot is verwijderd. Ondanks de goed bedoelde aanwijzingen bleven de kauwtjes (Corvus monedula) die pot belagen. Zelfs de eksters begonnen zich er al mee te bemoeien. Het ging op leven en dood. Tientallen kauwtjes en eksters buitelen zich in alle bochten om bij die pot te komen en de anderen van zich af te houden. Het klein gevogelte komt er niet meer aan te pas, zodra zij maar naar die pot kijken zitten de kauwtjes erbij. Als ze dat nu in stilte deden maar ’s morgensvroeg kan de hele buurt meegenieten van hun kreten.
Ik heb ook recht op slaapuren.
De winkels dwingen je de mode te volgen. Zo heb ik een setje T-shirts van mijn vrouw gekregen volgens de laatste mode. Die ik wilde hebben zijn er niet meer? Uit de mode! Die nieuwe dingen schuren in mijn oksels. Of in huidige spreektermen te zeggen; ze beperken mij in bewegingsvrijheid. Waarom kunnen ze de dingen niet zo laten als het goed is, gewoon goed. Waarom altijd maar aanpassen naar hun normen!
Een zegswijze verhaalt het al: elke verandering is geen verbetering.
Er worden nogal grapjes over dat apparaat gemaakt. ‘Wat gaat in twee seconden naar 120…….een weegschaal’. Zo’n ding staat er ook in onze slaapkamer. De laatste tijd loop ik er met boog omheen. Vertrouwen daarin heb ik niet meer zoveel. Volgens mij is hij kapot. Maanden geeft het het verkeerde gewicht aan en het veranderd geenszins. Ik rijd me een drie torn in de rondte op de fiets maar geen gram minder op de uitslag.
Net zo onbetrouwbaar als een autofolder.
Alles begint eens een eerste keer. Daar zijn voorbeelden genoeg van en ik ga ze niet op een gouden weegschaal leggen om daar over te oordelen. Mijn kleinzoon reed voor het eerst lek op zijn koersfiets. Bedremmeld stond hij naast zijn fiets. Een steentje had het vertrouwen in zijn banden verwoest. Zijn opa was het al meer overkomen dus werd er gauw een nieuw binnenbandje geplaatst en het steentje verwijderd.
Van zoiets maken we geen steen des aanstoots.
Daar stond ik dan tussen leeftijdgenoten te wachten op het optreden van mijn favoriet. De man in kwestie stond zelf achter een tafel zijn cd’s te verkopen en te signeren. Zomaar in het wild! Vol verwachting ging ik de zaal in. Geweldig, tachtig jaar en zonder bril en gehoorapparaat speelde hij als vanouds. Goed bij stem en vol enthousiasme. Wederom gesteund door goede musici. Een slogan op een scherm: ‘to see John Mayall and I can die’ gaat me iets te ver.
Ik wil nog wel even van zijn muziek genieten.
Zo, nog even gauw een blog. Vanmorgen wezen fietsen met de club, onder de douche geweest en straks op weg naar mijn broer. Ik ben er klaar voor. Vanavond met hem naar een idool uit mijn jeugd. De man die vele beroemde gitaristen aan de hand nam om beroemd te worden. Hij is onderhand tachtig en misschien de laatste kans om hem mee te maken. Ik heb het over John Mayall.
De muziek blijft jong, alleen wij worden ouder.
De dagen van de week rijgen zich als parels aan een ketting. Er gebeuren weinig opwindende dingen, iedere dag hoeft geen feestdag te zijn. De dagen worden versleten met bezigheden of een uitje. Zolang men daar over tevreden is heeft men het goed gedaan. Opwinden is niet goed voor het hart terwijl een stuk opwinding toch prettig kan zijn. Mensen, dieren en dingen hebben een beetje opwinding op een dag nodig. Bij ons is dat de klok.
Eens per week wordt het opgewonden.
Zo slank als je dochter! Een reclamezin uit het verleden. Zo fietste ik achter deze twee dames. Moeder en dochter, terwijl de vrouw links de kleren aan had van haar dochter. Het was hard trappen gisteren, er stond een stijve bries. Het mooie warme weer vergoedde dat weer. Beide hadden hun koersfietsen weer ontdekt. De snelheid was verschillend tussen de dames, een gemeenschappelijk doel ze hadden echter wel.
Ze willen er wat pondjes afrijden.
We hebben het hier niet over achtpotige insecten. Ook niet over spinnen op een spinnenwiel voor oude vrouwtjes. De tegenwoordige moderne vrouw spint op een racefiets bij een sportschool. Dat doen ze op muziek en het zijn heus geen danswijsjes. Ze zijn vaak al goed getraind als het fietsseizoen begint. Zelf vind ik het maar niets. Ik wil echte tegenkrachten voelen. Een forse tegenwind.
Nat worden van zweet…..en regen.
Nog zo’n hoofdschudder. We waren net getrouwd en we zakten door het bed. Kan gebeuren, ondeugdelijk materiaal! Met behulp van boeken onder het mankement konden we weer verder slapen. Terwijl ik overdag het bed repareerde kwam de toenmalige PTT aan de deur om telefoon te aanleggen. Tijdens een bak koffie deed ik mijn verhaal over het bed. De man schudde zijn wijze hoofd en zal wel zijn gedachten gehad hebben.
Jong gehuwden!
Laatst stond er in de krant een artikel over het fenomeen ‘butterfahrten’. Wij hebben dat ook eens met onze twee zoons gedaan tijdens een vakantie. Van Passau naar Engelharzzell in Oostenrijk en weer terug. Onderweg wat gegeten maar niets gekocht. We kregen knödeln maar dat was geen gerecht voor ons. We stapten in Passau weer van boord en de Duitse douane verzocht ons de tassen te openen. Er zaten alleen een aantal lege bierflesjes in. Ik zie die man nog zijn hoofd schudden: Hollanders met lege flesjes! Die man kon toch niet weten dat de kinderen bierflesjes spaarden.
Ik spaar alleen de inhoud.
Stel, nogmaals: stel. Er wonen in Zeeuws-Vlaanderen veel Belgen. Dat ze eenzijdig een referendum gaan houden om aansluiting bij België te forceren. Ontevreden dat ze onder Nederlandse juk moeten leven. Hun identiteit verliezen omdat hun auto Nederlandse kentekenplaten moeten hebben, dat ze Nederlands bier drinken. Ongemerkt paraderen er Belgische soldaten zonder herkenningstekens in Terneuzen, Sluis of Hulst rond. Dan hebben we een probleem.
Nog meer krimp.
Zaterdagmorgen werd de strijd aangebonden met de wind. Mijn kleinzoon en ik gingen eerst voor de wind. Zo kan je wel naar Parijs fietsen. We vertrokken wat later om na openingstijd in een café wat te gebruiken. Via Roversberg naar de Boudeloodijk. Een trotse dijk met statige bomen erlangs. Dat was schrikken. Een complete kaalslag, geen boom meer te vinden. Tot overmaat van ramp bleek het café ook nog gesloten te zijn en de wind fors tegen.
Gelukkig had mijn zoon nog koffie… met appeltaart.
Mijn kleindochter krijgt de smaak weer te pakken. Ze vroeg of ze weer op mijn crossfiets mocht rijden. Helaas, dat ging niet. Ik maakte er een grapje van dat ze zo krachtig had getrapt dat de trapas uitgelopen was. Dat verbaasde haar. De waarheid is dat die as al slecht was en nodig vervangen moest worden en dus nu bij de fietsenmaker stond. Wachtend op de onderdelen die besteld moesten worden. Jammer voor beide, ik had graag een rondje met haar willen fietsen.
Het fietsseizoen duurt nog lang.
Mijn vrouw wilde ik een slootje laten zien waar het vorig jaar geel was van het daar bloeiende speenkruid. Dus de fiets uit de schuur en op weg. Voor mijn vrouw was het even wennen want de sportieve fiets had ze nog niet tevoorschijn gehaald. Het was mooi weer en al gauw waren we daar ter plekke. Niets geen oase van geel. Hier en daar stonden er een paar. Dat was een teleurstelling. We zijn dus die gaan wegspoelen met koffie in een plaatselijke etablissement.
Werd het toch nog een leuke tocht.
Woensdag was terrassenweer en dat wordt het vandaag ook. Heerlijk vanachter een glazen scherm de mensen bekijken die voorbij slenteren. Vooral naar hen die de lente weten te waarderen door luchtige kleding te dragen. Onder hand bereik een verfrissing. Je zakt langzaam iets onderuit en geniet van de zon op je gezicht. Je waant je al in zomerse sferen. Helaas, de kalender vertelt ons dat we nog maar in maart zitten. Heus, er komen nog dagen dat we er aan terug denken met een dikke sjaal om.
Maar we hebben er al aan kunnen proeven en genieten.
We zijn toch wel achtergebleven in onze ontwikkeling. Wij hebben geen geluid- en beelddragers in onze slaapkamer. We duiken in ons bed en genieten van het moment dat we weer onder de vette lappen liggen. Sorry, een scheepsuitdrukking. Duister en warmte omringen ons. Het enige elektrische in de slaapkamer is de wekkerradio die zijn eerste muziekje nog moet afspelen. Op tijd naar bed en er op tijd er weer uit. Wat belangrijk is doen we overdag wel. We zijn dus ouderwets geworden volgens de krant.
Daar kan ik nu van wakker liggen.
Soms zit ik wel eens te mopperen op de verslaggevers van de krant. Verbaas ik me over de hoeveelheid taal- en begripsfouten die ze kunnen schrijven. Maar dan lees ik weer een artikel waar ik me aan kan plezieren, vooral als er van die plastische zinnen gebruikt worden. Zo stonden er maandag er een paar in het stuk onder de titel ‘Dansende mug verdient een Oscar’. Dat kan ik waarderen. Vliegend gespuis, de gehate luchtmacht der insecten en de zoemende steekmug die zich nog zal laten horen. Prachtig allemaal.
Maar die mug vliegt wel t.z.t. tegen een vliegenmepper aan als ik haar in m’n slaapkamer hoor.
Mijn oudste kleindochter gebruikte de oude koersfiets van haar moeder. Het voertuig paste uitstekend en na een paar aanpassingen was ze er op weg. Dat was twee jaar geleden en het aantal gemaakte kilometers daarop zakte intussen drastisch. Het had geen uitstraling meer, ze wilde iets flitsender. De jeugd eigen. Een mountainbike leek veel meer te passen in haar beleving. Het zadel werd verlaagd van mijn hybride crossfiets en we gingen een rondje maken. Dat was het ware voor haar, lekker door het gras en andere onverharde paden Ze reed als een amazone.
Helaas, ik kan die fiets niet missen.
